Κατάχρηση εξουσίας Ιβάν Σαββίδη. Να’ταν ο μόνος;

Το βίντεο στο τέλος του άρθρου.

Η ευγένεια είναι μέγα προσόν. Άλλο καλοί τρόποι, άλλο εγγενής ευγένεια.

Όσα χρήματα και αν έχει κάποιος, την ευγένεια δεν μπορεί να την αγοράσει.

Γιατί η Ευγένεια απαιτεί την Καλλιέργεια και η έλλειψη καλλιέργειας δεν υποκαθίσταται ούτε από τα χρήματα, ούτε από τα δυνατά βιογραφικά με ξένες γλώσσες, με μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς τίτλους.

Ο πρόεδρος Ιβάν Σαββίδης κάνει αυτό που όλοι μας λίγο-πολύ φανταζόμασταν. Είναι ένας ακαλλιέργητος άνθρωπος, χαμηλού αξιακού επιπέδου που ό,τι πιο κομψό μπορεί να κάνει είναι να πετάξει με τους δίσκους τα λουλούδια στην Πάολα, που μου είναι συμπαθής γιατί είναι αυθεντική.Η συγκίνησή του και ο τρόπος που εκφράζει το συναίσθημά του είναι αναμενόμενος για το ποιόν του.  Ο Σαββίδης καταχράται την εξουσία. Υπερβαίνει τα εσκαμμένα. Αυτό μπορεί, αυτό κάνει. Νοιώθει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα γιατί έχει λεφτά. Λεφτά. Όχι χρήματα. Λεφτά. Και αν η ετυμολογία είναι σωστή, η λέξη προέρχεται από το αποφλοιώνω…Αφαιρώ, γδέρνω, φτιάχνω ξέφτια.

Η εξουσία και το χρήμα διαφθείρουν ένα ανολοκλήρωτο χαρακτήρα. Έναν άνθρωπο μη χορτάτο, με απωθημένα και αλαζονεία. Εξ ου και οι ξιπασμένοι νεόπλουτοι.  Είτε υπάρχουν πανεπιστημιακοί τίτλοι, είτε όχι. Μεγαλύτερη ευγένεια μπορεί να συναντήσεις σ’έναν ταπεινό βοσκό ή ξυλουργό από τον πιο υψηλά ιστάμενο κοινωνικά που “σπρώχτηκε” πολιτικά στην εξουσία ή που την κατέκτησε με καλό βιογραφικό.

Η κατάχρηση εξουσίας χτυπά και άλλες πόρτες. Όπως ας πούμε κείνου του Υψηλόβαθμου Αξιωματικού του Στρατού Ξηράς που πριν από αρκετά χρόνια με  ανάλογο επίπεδο κατάχρησης εξουσίας και έκφρασης εσωτερικού επαρχιωτισμού σε βραδιά επίσημου εορτασμού της Πρωτοχρονιάς,  γλίτσας-αξιωματικός [που…. δυστυχώς “φυσικά” σήμερα διαπρέπει… ο γλίτσας εννοώ] του έδωσε το μικρόφωνο από την οργανωμένη ορχήστρα,  ζητώντας του να τραγουδήσει, κάτι που έκανε συχνά σε κόσμο. Το ένα τραγούδι έφερε το άλλο και πέρασαν δύο ώρες και πενήντα λεπτά που ο Υψηλόβαθμος ερμηνεύοντας τον ελεεινό -προσωπική άποψη-Νότη Σφακιανάκη ακύρωσε με την συμπεριφορά του το πρόγραμμα της μπάντας του Στρατού που τελούσε υπό τα διαταγάς του, τις προσδοκίες των στρατιωτικών που πλήρωσαν προσκλήσεις  για να γιορτάσουν την Πρωτοχρονιά με τις οικογένειες και τους φίλους τους στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο, μα κυρίως αγνόησε το δικαίωμα των παρισταμένων να μην ακούν τον ίδιο για τρεις ώρες να παραφωνίζει τραγουδώντας Σφακιανάκη, επειδή απλώς ήταν η Εξουσία. Μετέτρεψε την αίθουσα  σε ευτελές μπουζουξίδικο και ίσως ενοχλημένος αποχώρησε όταν του ζητήθηκε από άνθρωπο του ακροατηρίου το μικρόφωνο. “Κύριε… επειδή πολύ Νότη ακούσαμε απόψε δεν μου δίνετε το μικρόφωνο να πούμε και λίγο Ξαρχάκο;” . Εξήλθε της αιθούσης, αφού προηγουμένως ευθυνόταν για το άδειασμά της. Ποιος θα τολμούσε να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του στον Υψηλότατο του Στρατού; Και είναι πολύ ωραίο να κάνει κάποιος αυτό που αγαπά, αλλά το μέτρον άριστον εστί. Και ο συγκεκριμένος απέδειξε ότι ούτε μέτρο διέθετε, ούτε και υψηλό ποιοτικό επίπεδο, κάθε είδους.

Στις δυο περιπτώσεις του Ιβάν και του Υψηλόβαθμου Ανώτατου Αξιωματικού έχουμε την ίδια περίπτωση από διαφορετική ανάγνωση. Ποια είναι πιο σοβαρή; Εσείς κρίνετε.

Αυτό για να μην μας διαφεύγει ότι το φαινόμενο “Ιβαν” διαπρέπει στα μπουζουκομάγαζα του ντουνιά. Όπως σε περασμένες δεκαετίες οι λεφτάδες – με ή χωρίς πτυχία – έκαναν παραγγελιές και αλώνιζαν στις πίστες κολλώντας πεντοχίλιαρα στα μέτωπα των μουσικών της ορχήστρας.

Το σύνδρομο του kitsch είναι και γένους Πανεπιστημιακού.

Τζίνα Δαβιλά

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr