Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, «Πηγές Καλλιθέας»

και  Pane di capo στη Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου στο ύψος του ΙΚΑ & Λεωφόρος Κρεμαστής

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Κάποτε έβαλαν ένα αδέσποτο σκυλάκι από την Μόσχα σε έναν πύραυλο και το έστειλαν στο διάστημα. Ήταν 3 Νοεμβρίου του 1957 όταν η Σοβιετική Ένωση αποφάσισε να εκπαιδεύσει την τρίχρονη Λάικα για να ταξιδέψει με τον τεχνητό δορυφόρο Σπούτνικ 2. Η καημένη η σκυλίτσα δεν γύρισε πίσω ζωντανή για να μας περιγράψει πόσο ωραίος ήταν ο γαλάζιος πλανήτης μας από εκεί ψηλά και να μας πει πόσο τοσοδούληδες είμαστε τελικά μέσα στην μαύρη απεραντοσύνη με τους εκατομμύρια γαλαξίες. Ήταν ο πρώτος ζωντανός οργανισμός (όχι όμως για πολύ) που μπήκε σε τροχιά γύρω από τη γη ! Πέθανε από υπερθέρμανση και πανικό μόνη και αβοήθητη μέσα σε ένα σιδερένιο πανάκριβο κονσερβοκούτι.

Νομίζω πως αυτή θα ήταν η ιδανική στιγμή να ψυλλιαστούμε από τότε πως δεν ήμασταν και πολύ αξιόπιστοι…ως φύλακες του πλανήτη. Δεν ξέρω ποιος μας τον εμπιστεύεται, αλλά σίγουρα δεν έκανε την σοφότερη επιλογή, κρίνοντας από το αποτέλεσμα πάντα.

Τώρα πια είναι σίγουρο πως όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο και γι΄αυτό ευθυνόμαστε εμείς και το πιό τρελό είναι πως αν η Λάικα μπορούσε να μας μιλήσει θα μας έλεγε πόσο πολύ μας αγαπάει, θα μας κουνούσε την ουρίτσα της χαρωπά, το γλυκό μου κι ας την στείλαμε στον χαμό της …επ΄αγαθώ της κοινωνίας βεβαίως βεβαίως.

Όσο παλιά κι αν είναι αυτή η ιστορία πάντα θα στεναχωριέμαι για την αθώα σκυλίτσα που πήγε μια βόλτα και δεν γύρισε ποτέ.

Όλους αυτούς τους μήνες που μετράμε αντίστροφα ρινόκερους, δάση, μέλισσες, παγετώνες, πυρκαγιές, τυφώνες, πλημμύρες, σεισμούς και αρρώστιες…εγώ σκέφτομαι την Λάϊκα και όλες τις Λάϊκες που πήγαν υπέρ πίστεως και πατρίδος για έναν ¨καλύτερο¨ κόσμο που όμως δεν τον βλέπω και πολύ στα πάνω του τελευταία. Σαν να είναι στα τελευταία του και μεις απλά παρακολουθούμε με …ενδιαφέρον είναι η αλήθεια! Εκτός κι αν μας κρύβουν κάτι κι αν από κάπου πεταχτεί ο ΕΤ με το σόι του και ο Σούπερμαν με τον Μπάτμαν για να μας σώσουν.

Δεν ξέρω αν το τώρα είναι αυτό το αύριο που φοβόμασταν πως θα έρθει, αλλά μας είχαν πει πως θα αργήσει πολύ…αλλά φαίνεται πως δεν άργησε και πολύ ή αν είναι παρηγορητικό το γεγονός πως εμείς μπορεί να την σκαπουλάρουμε αλλά τα παιδιά και τα εγγόνια μας…χλωμό το βλέπω.

Μερικές φορές, όσο μεγαλώνουμε πιάνουμε τον εαυτό μας να μην μπορεί να ανταπεξέλθει σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. ‘Όλη αυτή την πληροφορία της βίας, όλη αυτή την αδικία, την ανασφάλεια, την καταστροφή.

Μετά αρχίζει να τρέμει το πάτωμα, παθαίνουμε μιά ταχυπαλμία περιποιημένη και ερχόμαστε στα ίσα μας. Γιατί έχουμε έναν εγκέφαλο μαγικό που στα δύσκολα αναλαμβάνει εκείνος την διακυβέρνηση του σκάφους και κάνει κουμάντο για μας. Δεν μας αφήνει να χανόμαστε σε σκέψεις που χοροπηδάνε και στο τέλος προκαλούν μπλακ άουτ.
Αντίθετα μας λέει να σκεφτόμαστε τα πράγματα με σειρά προτεραιότητας και για τα άλλα…εδώ είμαστε, δε χανόμαστε.

Και πού να πάμε δηλαδή; Σε άλλον πλανήτη; Αν και μεταξύ μας δεν είναι και πολύ κακή ιδέα. Ειδικά με αυτή την ζέστη ένας Πλούτωνας δεν θα με χάλαγε.

Πληροφορίες και δημιουργία video: GPITRAL5 Education culture & e-learning for kids

“Ο Σπούτνικ 2 (ρωσ.:Спутник-2) ήταν το δεύτερο κατά σειρά διαστημικό σκάφος που εκτοξεύτηκε από την Σοβιετική Ένωση στις 3 Νοεμβρίου 1957 και τέθηκε σε τροχιά γύρω από τη Γη. Είναι επίσης το πρώτο διαστημικό σκάφος που μετέφερε έναν ζωντανό οργανισμό στο διάστημα, τη σκυλίτσα Λάικα.Το Σπούτνικ 2 εκτοξεύτηκε με τον πύραυλο R-7 χωρίς μετατροπές, παρόμοιο με αυτό που χρησιμοποιήθηκε και για το Σπούτνικ 1. Η τροχιά του ήταν 212 X 1660 χμ (132 X 1031 μίλια) με περίοδο περιστροφής 103,7 λεπτά. Αφού έφθασε στην τροχιά του, η κωνική μύτη αποχωρίστηκε επιτυχώς, αλλά το τμήμα Blok Α δυσλειτούργησε και δεν αποχωρίστηκε, πράγμα που εμπόδιζε το θερμικό σύστημα ελέγχου να λειτουργήσει κανονικά. Επιπλέον δημιουργήθηκαν ελαφρές ζημιές στη θερμική μόνωση με αποτέλεσμα η θερμοκρασία στο εσωτερικό του σκάφους να φτάνει τους 40 °C (104 °F). Έτσι η Λάικα πέθανε από υπερθέρμανση λίγες ώρες μετά την εκτόξευση, γιατί τα σκυλιά μην διαθέτοντας ιδρωτοποιούς αδένες στο δέρμα τους είναι πάρα πολύ ευαίσθητα στην άνοδο της θερμοκρασίας. Ο Σπούτνικ 2 επανεισήλθε τη γήινη ατμόσφαιρα στις 14 Απριλίου 1958 μετά από 162 ημέρες σε δορυφορική τροχιά της γης και κάηκε. Το όχημα δεν ήταν σχεδιασμένο για επανείσοδο, κι έτσι από τη στιγμή της εκτόξευσης η Λάικα ήταν καταδικασμένη να χαθεί μαζί με το δορυφόρο. Υπήρχε μια συσκευή για να της γίνει ευθανασία δέκα μέρες μετά την εκτόξευση, κάτι που τελικά δεν χρειάστηκε καθώς ο σκύλος δεν άντεξε στις θερμοκρασίες της καμπίνας.Ο Σπούτνικ 2 δεν ανίχνευσε τη ζώνη ακτινοβολίας Βαν Άλλεν, επειδή η τροχιά του ήταν πολύ ψηλά στο Βορρά, και επειδή δεν είχε τον ανάλογο εξοπλισμό καταγραφής. Οι μετρητές ραδιενέργειας κατέγραψαν μεν κάποια αύξηση στην ακτινοβολία στα 400-700 χμ (250-435 μίλια) μακρυά από τη γη, αλλά αυτό δεν ερμηνεύθηκε ως τίποτα ασυνήθιστο. Στην Αυστραλία, ο καθηγητής Harry Messel έλαβε τα σήματα αλλά δεν διέθετε τον κώδικα αποκωδικοποίησης για να μπορέσει να τα μελετήσει. Από το 1958 και μετά αναπτύχθηκε η συνεργασία με τους Σοβιετικούς, ώστε με το Σπούτνικ 3, και αργότερα με τους Explorer 1, 2, 3 και 4 μελέτησαν και επιβεβαίωσαν το φαινόμενο αυτό”.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr