Ακούραστος υπηρέτης της Τέχνης του. Από τους εξαντλητικούς ρυθμούς της τηλεόρασης φωλιάζει σε δυο θεατρικές σκηνές: στο Θέατρο Βικτώρια (Μαγνησίας 5, Πλατεία Βικτωρίας) και στο Θέατρο Φούρνος (Μαυρομιχάλη 168, Εξάρχεια). Στο πρώτο έργο του Φελίνι το “La Strada” είναι ο βίαιος, σκληρός, απολίτιστος Τσαμπανό που βασανίζει και βασανίζεται – ρόλος που έπαιξε εξαιρετικά ο Άντονι Κουήν το 1956 – και στο δεύτερο έργο “Ελάτε σε μας για ένα καφέ” που βασίζεται στη νουβέλα του Πιέρο Κιάρα «La spartizione» και στην ταινία «Ελάτε να πάρετε τον καφέ σ’ εμάς» του Αλμπέρτο Λατουάντα, είναι ο Παροντζίνι ο οποίος συνυπάρχει με έναν δημόσιο υπάλληλο και τις τρεις αδελφές του, σε καταστάσεις μαύρου χιούμορ που αναφέρεται στην άνοδο και στην πτώση του ναζισμού.

Τηλεόραση δεν παρακολουθώ. Δεν είχα άποψη για την υποκριτική ικανότητα του Θανάση Κουρλαμπά. Τον είδα στο “La strada” πλάι στην Κάτια Γέρου και τον Νίκο Νίκα. Ο Κουρλαμπάς ίπταται στη σκηνή, όπως και όλος ο θίασος. Έχει άριστη σχέση με το σώμα του, τους συμπρωταγωνιστές του και το ίδιο το έργο. Νοιώθω πως έχει βρει το κέντρο βάρους του γι’αυτό και μεταδίδει όλα τα συναισθήματα του Τσαμπανό στο κοινό, κάτι που δεν είναι εύκολο. Το “La strada” στο θέατρο. Τουλάχιστον ρίσκο. Και τους “βγαίνει”.  Δηλαδή η παράσταση έχει αρχή, μέση, τέλος, άρα αρτιότητα.

Αξίζει να δείτε και τις δυο παραστάσεις, δεδομένου πως ο Κουρλαμπάς είναι από τους σημαντικότερους ηθοποιούς που έχει η Ελλάδα.

Ελάτε να γνωρίσουμε τον Θανάση Κουρλαμπά!

Πού και πότε γεννηθήκατε;

Γεννήθηκα στην όμορφη Καλαμάτα το 1971.

Ποια εικόνα από τα παιδικά σας χρόνια είναι ανεξίτηλη;

Περπάτημα με τον πατέρα μου στην χειμωνιάτικη λιακάδα και η μυρωδιά καθαρισμένου μανταρινιού στα δάχτυλα.

Αναφέρετέ μας πέντε λόγους για τους οποίους δεν μετανοιώσατε για την επαγγελματική επιλογή σας.

Ανάγκη έκφρασης.
Υπέροχες συναντήσεις με αληθινούς αλλά και φανταστικούς ανθρώπους (ρόλοι).
Ανανέωση τοπίου ζωής και εργασίας κάθε εξάμηνο.
Διαφορετική καθημερινότητα.
Η ωραιότερη “δουλειά” του κόσμου!

Yπάρχουν επαγγελματικά απωθημένα;

Πάντα υπάρχουν στο τεράστιο θεατρικό σύμπαν ρόλοι και έργα που θέλει να συναντήσει ένας ηθοποιός. Θέλω πολύ να μου τύχει μπροστά μου ένας Λόρκα.

Τι δεν ανέχεστε στη δουλειά σας;

Την ασυνέπεια στην συμπεριφορά πάνω στην σκηνή και κάτω απ’αυτήν επίσης! Και όχι μόνο στη δουλειά αλλά και στην ζωή.

Αν δεν ήσασταν ηθοποιός, τι επάγγελμα θα κάνατε;

Κάποιο που θα μου άφηνε τον περισσότερο δυνατό ελεύθερο χρόνο για…ερασιτεχνικό θέατρο!

«La strada» και «Ελάτε σε μας για έναν καφέ»: πώς ισορροπεί ο Θανάσης ανάμεσα σε δυο δυνατές και σε ψυχολογικό επίπεδο κουραστικές παραστάσεις;

Αγαπάω τόσο πολύ και τους δυο αυτούς ρόλους αλλά και τους ανθρώπους στις δυο αυτές παραστάσεις που με αλληλοσυμπληρώνουν. Αντλώ δύναμη από τον έναν για τον άλλο! Είναι μια υπέροχη διαδικασία. Βοηθάει φυσικά και η προετοιμασία.

Αν επιλέγατε εσείς το τέλος του έργου του Φελίνι, ποιο θα ήταν;

Μόνο το τέλος που έχει η παράσταση ταιριάζει στην πορεία των χαρακτήρων. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια διαφορετική εξέλιξη.

Υπάρχει συνταγή ευτυχίας για παιδιά;

Μα και βέβαια! Τόνους… αγάπης και ατελείωτη αφοσίωση!

Υπάρχει συνταγή ευτυχίας για ενήλικες;

Στιγμές νομίζω μόνο. Και τα παιδιά, τι άλλο;

Αναφέρετέ μας 5 τομείς που θέλετε να δείτε να αλλάζουν στην Ελλάδα.

Πολιτικό ήθος (!!!!!!!)
οικολογική ευαισθητοποίηση
σεβασμός του διπλανού μας
απορατσιστοποίηση γενικώς!
πίστη στις αξίες που άνθισαν σε αυτό το τοπίο.

Πολιτική: βλέπετε φως; Είστε αισιόδοξος; Θα πολιτευόσασταν;

Απύθμενο σκότος! Αισιοδοξώ μήπως ο πάτος που πλησιάζουμε δείξει ο ίδιος την πολιτική του διαφυγή. Θα πολιτευόμουνα σε κάποια άλλη… ζωή. Νοιώθω πολύ ανίκανος για κάτι τέτοιο.

Η ισορροπία σας έρχεται…

Με πέντε λεπτά παιχνίδι με τα παιδιά μου.

Το χαρακτηριστικό στοιχείο του χαρακτήρα σας…

Παρορμητισμός. Και υπερπροσπάθεια συνέπειας.

Στους άλλους εκτιμάτε…

Την δυνατότητα επικοινωνίας.

Αποτυχία είναι …

Η απομάκρυνση από τους όποιους στόχους μας.

Επιτυχία είναι…

Μα η επίτευξη των στόχων μας! Και η εξέλιξη μας.

Συγχωρούμε …

όποιον ζητάει πραγματικά συγνώμη.

Το επικινδυνότερο στοιχείο της εποχής …

Ο ανεκδήλωτος (προς το παρόν!) θυμός του πολίτη

Η εντονότερη θλίψη της εποχής…

Η απομόνωση και η μη αναζήτηση συλλογικότητας και συντροφικότητας

Πότε η ζωή μας χαραμίζεται;

Όταν βαδίζει μακριά από στοιχειώδεις αξίες: αγάπη, σεβασμός, δίκαιο, αλληλεγγύη, φιλία.

Θα επιστρέφατε στην γενέτειρά σας, την Καλαμάτα;

Με μεγάλη χαρά, αν μπορούσα να βρω πλαίσιο εργασίας και δημιουργίας.

Σε ποιο βιβλίο και τραγούδι σας βρίσκουμε;

Σε όποιο ποίημα του Καβάφη και σε όποιο κομμάτι των Pink Floyd

«Ευχαριστώ» και «λυπάμαι»: σε ποιους θα το λέγατε και γιατί; 

Χιλιάδες τα ”ευχαριστώ” που οφείλω. Στη Αθηνά και τα παιδιά μου, στην οικογένειά μου και στους φίλους μου, στους ανθρώπους του χώρου που με στήριξαν… ”Λυπάμαι” που δεν πρόλαβε ο πατέρας μου να δει τις επιλογές μου και την χάραξη της πορείας μου.

Τι θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας και δεν μας το είπατε;

Την ανάγκη μου να αντιδράσω (αντιδράσουμε) σε όσα μας έκαναν και σε όσα μας ετοιμάζουν.

Παιχνίδι με την αλφάβητο

Α: αποστρέφομαι… την ανοησία.

Β: βασανίζομαι … στην προσπάθεια να είμαι σωστός πατέρας.

Γ: γελώ … με τα παιδιά μου.

Δ: δαγκώνω …τους άδικους.

Ε: ελπίζω και ερωτεύομαι … τις ομορφιές της ζωής

Ζ: ζηλεύω… τους ζωγράφους! Ήθελα να μπορώ κι εγώ.

Η: ηρεμώ… στην θάλασσα

Θ: θαυμάζω και θυμώνω …ποτέ μαζί! Θαυμάζω την ωραία κίνηση και θυμώνω με την κολλημένη βλακεία.

Ι: ικετεύω…των Θεό για υγεία

Κ: κλαίω …στον κάθε χαμό.

Λ: λέω “δε βαριέσαι …”…όταν θέλω να πιώ μια μπύρα ακόμη!

Μ: μετανιώνω …συχνά για τις όποιες λάθος κινήσεις μου. Και για την επιπλέον μπύρα παραπάνω!

Ν: νευριάζω …συχνά. Και συχνά για χαζά πράγματα.

Ξ: ξεχνώ ό,τι και όταν …κάτι που δεν σημαίνει και πολλά την ζωή μου.

Ο: οραματίζομαι… μια καλή σχέση με τα παιδιά μου.

Π: προστατεύω… τις σχέσεις μου.

Ρ: ρίχνω κλεφτές ματιές… όταν κάνουν πρόβα οι συνάδελφοι που εκτιμώ.

Σ: σιωπώ … όταν νοιώθω πως μπορεί να πω ανοησία.

Τ: τρομάζω… με την αρρώστια.

Υ: υποχωρώ … στο λάθος μου! Τουλάχιστον τις περισσότερες φορές!

Φ: φυλακίζω… τις αναμνήσεις μου!

Χ: χαίρομαι …με τα μικρά πράγματα.

Ψ: ψεύδομαι …στα παιδιά μου ακόμα για τον Άγιο Βασίλη!

Ω: ωριμάζω … ελπίζω χρόνο με τον χρόνο!

Αρχείο: 18 Ιανουαρίου 2015

Δείτε το slide show που ακολουθεί και το video από την παράσταση “La strada”

Τζίνα Δαβιλά