Ο Κωστής Μακρής είναι γραφίστας και συγγραφέας

GREEK RESTAURANT-THE BEST IN THE CITY- NEW YORK 253-17 NORTHERN BLVD

Μεταξύ μας ―σε στενό οικογενειακό κύκλο εννοώ― σχολιάζω την επικαιρότητα. Μπορεί να μου ξεφύγει και καμιά ανάρμοστη λέξη για ανθρώπους που ψεύδονται ή φανατίζονται ή εγκληματούν ή για απάνθρωπες καταστάσεις και γεγονότα.

Δημοσίως όμως, τώρα τελευταία, με έχει πιάσει γλωσσοδέτης.

Να ξαναπώ ότι ούτε δικαστής είμαι, ούτε εισαγγελέας, ούτε ειδήμων περί τα στρατιωτικά (μέχρι λοχίας έφτασα και μετά με απολύσανε για λόγους που δεν έχω ακόμα καταλάβει), δεν έχω ιατρικές γνώσεις πέρα από όσα μου έμαθε κάποιο σεμινάριο πρώτων βοηθειών που παρακολούθησα στο παρελθόν, ούτε προβεβλημένος καλλιτέχνης είμαι για να νιώθω ότι βρίσκομαι κάποια ―λίγα ή πολλά― εκατοστά πιο ψηλά από άλλους ανθρώπους, ούτε πολιτικός παράγων, ούτε έχω επάρκεια μίσους τέτοια που να θολώνει την κρίση μου, ούτε τόσο πιστός είμαι σε κάποια (οποιαδήποτε) ιδεολογία που να ανακαλύπτω ή να εφευρίσκω θανάσιμους εχθρούς, ούτε άμοιρος αγάπης για να γκρινιάζω διαρκώς, ούτε τόσο πλούσιος για να τρέμω μήπως χάσω κάτι από το έχει μου, ούτε τόσο φτωχός για να φοβάμαι μήπως πεινάσω ή ξεπαγιάσω.

Δεν περιμένω σε συνθήκες πολέμου στην Ευρωπαϊκή Πατρίδα μου να αυξάνεται η δική μου ευμάρεια. Δεν θεωρώ “δικαίωμά” μου να απαιτώ το οτιδήποτε, σαν να ήμουν ένα ανήμπορο παιδάκι που αγνοεί τι ζητάει και από ποιους και νιώθει “αδικημένο”, όταν αρνούμαι να δεχτώ τις συνέπειες που μπορεί να έχει η συμπαράταξή μου με κάτι (σύστημα, ανθρώπους, καθεστώτα) που αντιστέκονται στην Ελευθερία, τη Δημοκρατία, το Διεθνές Δίκαιο και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα όπως αυτά καταγράφονται στον Καταστατικό Χάρτη και στην Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του ΟΗΕ. Δεν μου επιτρέπεται να αγνοώ την Ιστορία του τόπου μου. Δεν έχω καμιά δικαιολογία όταν δεν παίρνω σαφή θέση υπέρ των θυμάτων και ψελλίζω δικαιολογίες για τον, κατά τεκμήριον ή κατά μία τελεσίδικη καταδικαστική απόφαση, θύτη. Είτε για πόλεμο πρόκειται είτε για οποιαδήποτε άλλη εγκληματική πράξη.

Παρακολουθώ την επικαιρότητα στον βαθμό που κι εκείνη με παρακολουθεί. Ξέρω ότι όπου και να πάω (μια και δεν σκοπεύω να μονάσω), θα είναι κι εκείνη κοντά μου. Τηλεοπτικώς, εντύπως, διαδικτυακώς, μέσα σε κουβέντες με γνωστούς και φίλους… Εκεί η επικαιρότητα· επιμένει να με πολιορκεί. Καλή, κακή, φριχτή, θεσπέσια, εφιαλτική, εξοργιστική, ελπιδοφόρα ή απελπιστική, χαρωπή ή θλιβερή. 

Επίτηδες δεν αναφέρομαι στην «πραγματικότητα» αλλά στην επικαιρότητα επειδή η θέαση και η θέση μου (μας) για την πραγματικότητα είναι εξίσου υποκειμενική με την θέαση ή θέση μου (μας) για την επικαιρότητα. Απλώς, μερικές φορές ονομάζουμε «πραγματικότητα» την επικαιρότητα για να της προσδώσουμε κάποια επίφαση αντικειμενικότητας και αλήθειας και να ενισχύσουμε την (ανύπαρκτη, κατ’ εμέ) ορθότητα ή αντικειμενικότητα της δικής μας άποψης. Κάτι που γίνεται πιστευτό μόνο σε όσες και όσους συμφωνούν a priori (εκ των προτέρων) μαζί μας και είναι έτοιμοι και έτοιμες να πιστέψουν σε αυτό που συμφωνεί με τις δοξασίες τους.

Υπάρχουν όμως κάποια ψήγματα επικαιρότητας που μου δίνουν χαρά και με συγκινούν όπως θα συγκινούσαν και θα χαροποιούσαν έναν χρυσοθήρα τα ψήγματα χρυσού που θα έβρισκε στο ορυχείο του ή στο κόσκινό του.

Ένα από αυτά είναι η είδηση ότι σ’ έναν Βρετανικό ζωολογικό κήπο γεννήθηκαν ―για πρώτη φορά― δύο χελωνάκια Γκαλαπάγκος. Πατέρας τους είναι ένας χελώνος Γκαλαπάγκος ηλικίας 70 ετών, στην ακμή της νεότητάς του δηλαδή.

Είδα τις φωτογραφίες με τα δύο χελωνάκια και τον πατέρα τους (δεν ξέρω πόσο ευτυχής είναι αλλά εμένα μια χαρά χαρούμενος μου φάνηκε) και πήρα μια χαρά… μα μια χαρά!

Λες και μέσα από τα δυο αυτά χελωνάκια να θέλει η φύση να μου δώσει έναν χρησμό: κι ο χρησμός αυτός να λέει όχι «ήξεις αφήξεις ουκ εν πολέμω θνήξεις» αλλά ότι όσες ανοησίες κι αν κάνουμε εμείς οι άνθρωποι, όσο κι αν σφαζόμαστε μεταξύ μας, όσο κι αν βριζόμαστε για το ποιος έχει δίκιο, όσο κι αν σκοτώνουμε τα παιδιά σας, όσο κι αν μας δέρνει αλύπητα και για αιώνες η βλακεία του είδους μας, πάντα θα υπάρχουν δύο νεογέννητα χελωνάκια να μας δείχνουν ότι το νόημα της ζωής είναι η ίδια η Ζωή!

Κι αυτός ο χρησμός μοιάζει να μου λέει και κάτι άλλο: ότι έχω χρέος να υπερασπίζομαι και να προστατεύω τη Ζωή.

Με νύχια και με δόντια και με Ελευθερία, Γνώση και ―πάνω απ’ όλα― με Αγάπη.

Κωστής Α. Μακρής

02 Απριλίου 2022

Πηγή για την πληροφορία για τα χελωνάκια και την φωτογραφία