Κοιμόμαστάνε με τα τσαρούχια,  τον κόσμο δεν τον ηξεύραμε… Μέχρι την αυλή του σπιτιού κι αυτό τη μέρα, γιατί τη νύχτα θα μας εμάτιαζ΄ το φεγγάρι και θα βγάζαμε τρίχες στα ρουθούνια μας, έλεγε η γριά η Καλιαβίνα, που έκανε και το καλύτερο ξεμάτιασμα ever!

Με τις φίλες μας ήμαστάνε σχολείο-σπίτι, σπίτι -σταύλος, περβόλι- κοτέτσι, συνεταιρισμός-κατηχητικό-φροντιστήριο…άϊντε και κάνα πανηγύρι στο τσακίρ κέφι!!!

Επίναμε τσιτσιμπίρα και γκαζόζες και μαζευόμαστάνε στην άκρη στο ποτάμι να πλύνουμε τις φλοκάτες και τις σωβρακοφανέλες του σπιτιού.

Τα καλοκαίρια ευτυχώς ερχόντανε στην πλατεία ο καραγκιόζης και διασκεδάζαμε λιγουλάκι.

Γενικά, κόσμο ακούγαμε και κόσμο δεν βλέπαμε…Ώσπου, μιά Πέμπτη ήτανε θαρρώ, πάμε με τα ξαδέρφια μου, στο περίπτερο του κυρ Παναγιώτη του κουτσού, να πάρουμε κόλλες αλληλογραφίας και φάκελα, να στείλουμε κανά μαντάτο στη θεία μας τη Μαριγώ ( που ζούσε μόνη κι έρημη η καημένη, ψηλάααα, στο βουνό Πεντέλη) κι εκεί, πάνω από τα  τυρογαριδάκια και τις ΜΕΖ, βλέπουμε να κρέμεται ένα γυαλιστερό περιοδικό που άλλο όμοιό του δεν είχανε ξαναματαδεί τα αθώα αμυγδαλωτά μας μάτια!

Ένα ρίγος διαπέρασε τις σπονδυλικές μας στήλες, αισθανθήκαμε μιά ξαφνική, ανεξήγητη απέχθεια προς το τουλουμοτύρι και συγχρόνως μιάν αγάπη προς το ωμό ψάρι στουμπωμένο με ρυζάκι λαπά και τυλιγμένο σε φύκια Ειρηνικού! Την ίδια στιγμή είχαμε όλοι μείνει  στήλες άλατος!

Μας τρέχανε τότε οι γονιοί μας στους γιατρούς να δούνε γιατί αλμυρήσαμε ομαδικώς. Τί εξετάσεις ούρων, αίματος, ακτινογραφίες…Μία ξαδέρφη  μου τηνε βάλανε κι έκανε ως και εγκεφαλογράφημα! Παράλληλα βέβαια με το εγκεφαλογράφημα, τηνε τάξανε στον Αγιο Σώστη και για να΄ναι καλυμμένοι, της πάτησε κι ο παπά Θανάσης έναν ελαφρύ εξορκισμό…έτσι να βρίσκεται.

Μετά από λίγες μέρες οι εξετάσεις έδειξαν πως δεν είχαμε τίποτα σοβαρό ούτε και κολλητικό, ευτυχώς. Επρόκειτο απλά για μια περίπτωση ομαδικού «ξεβλαχέματος» και δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος ανησυχίας, είπαν από την κλινική. Στο κάτω κάτω, δεν πάθαμε και τίποτα…πέρα από το ότι βγάλαμε τα τσαρούχια, που εμένα με χτυπούσαν και φρικτά στο κότσι!

Όποιον και να ρωτούσες τότε  θα σου έλεγε πως τα τσαρούχια δεν ήταν καθόλου ανατομικά και έπρεπε κάποιος να  τα ξεκολλήσει επιτέλους από τα πόδια μας πριχού να βγάλουμε όλοι κάλους και κότσια! Και ο πόνος όταν μεγαλώνει κότσι, σας το λέω, είναι χειρότερος κι από κλωτσιά στο καλάμι, από τον Μέσι!

Αμ΄τη φούντα, πού την βάζεις, που πρέπει να τηνε χτενίζεις  κάθε τρεις και λίγο! Ρωτήστε όποιον εύζωνα της Προεδρικής φρουράς θέλετε, μεγαλύτερος μπελάς από το τσαρούχι δεν υπάρχει.

Τελικά , να ΄ν΄ καλά εκείνο το παληκάρι, ο Πέτράκης,  που μας ξεβλάχεψε και είδαμε και μεις πώς ζουν οι άνθρωποι παραέξω, βγάλαμε τα σιγκούνια, τα μισοφόρια και τις πράπλιες κι άνοιξε το μάτι μας από την τσίμπλα! Να δείτε που θα είχε σπουδάσει και οφθαλμίατρος και δεν μας το έλεγε από ταπεινότητα!

Να θυμόμαστε να του λέμε κι ένα ευχαριστώ…γιατί η αχαριστία, είναι σου λέει πολύ κακό πράμα! Γίνεται κατίμαυρη η αύρα σου και φιόγκος τα τσάρκας σου!

Να βρούμε βρε παιδιά μιά μέρα ελεύθερη.  Δεν μπορεί, εδώ γιορτάζουνε τη μέρα του άνεργου  μεταξοσκώληκα, για την μέρα του ξεβλαχισμού μας δεν θα βρούμε ημερομηνία!

*Τελικά η βλακεία από την απελπισία…ένα κλικ δρόμος.

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr