DELIVERY  2241003600  8:00-16:00 & 19:00-22:00

Κωστής Μακρής

Δυο μέτριες σπανακοτυρόπιτες και ένα εμβόλιο

Δεύτερη δόση εμβολίου χθες και σήμερα είμαι καλά. Όπως και χθες ήμουν καλά. Και πριν και μετά τον εμβολιασμό. Με μόνο σύμπτωμα μια μικρή ενόχληση στο χέρι αν επιχειρούσα να κάνω πους-απς· κάτι που, έτσι κι αλλιώς, αποφεύγω.

Όπως και με την πρώτη δόση, ήρθαν SMS και emails, υπενθυμίσεις, ήμουν 17 λεπτά νωρίτερα στο εμβολιαστικό κέντρο, συμπλήρωσα το χαρτί, τσεκάρισα ΟΧΙ στο «Είστε έγγυος; Θηλάζετε;», περίμενα λίγο, τρία λεπτά πριν από την προκαθορισμένη ώρα με κάλεσαν και μπήκα στο δωμάτιο όπου γίνονταν οι εμβολιασμοί, με ρώτησε η γιατρός αν είμαι καλά, της απάντησα ότι είμαι καλά και δεν επιχείρησα να κάνω χιούμορ λέγοντας: «Εννοείται αν έχω σώας τας φρένας; Φυσικά! Αφού, όπως βλέπετε, ήρθα να εμβολιαστώ», μια κυρία είχε ετοιμάσει την σύριγγα, ρωτάω σε ποιο χέρι θα μου κάνει την ένεση, στο ίδιο με την πρώτη φορά μου λέει, σηκώνω το μανίκι της μπλούζας μου, δεν φάνηκε το φανελάκι που φοράω πάντα, αν και φωτογράφοι δεν υπήρχαν εγώ χαμογελούσα, πατ, η βελόνα στο μπράτσο, ούτε που το κατάλαβα, έξοδος της βελόνας, πίεση με το μπαμπάκι και το απολυμαντικό, μισό λεπτό περίπου, το ανασήκωσε, εντάξει μου είπε, περιμένετε δεκαπέντε λεπτά και μετά φύγετε. Πάλι απέφυγα να κάνω χιούμορ λέγοντας «Με διώχνετε; Γιατί; Δεν σας αρέσει η παρέα μου;», ευχαρίστησα θερμά, ευχήθηκα υγεία και μακροημέρευση, βγήκα και κάθισα σε μια καρέκλα, περίμενα δεκαπέντε λεπτά κατά τα οποία συνέβησαν πολλά γύρω μου αλλά τίποτα δυσάρεστο ―ούε για μένα―, κατέβηκα από την σκάλα για να μην επιβαρύνω το ασανσέρ, βγήκα στον δρόμο και μέχρι να έρθει η γυναίκα μου, που με πήγε οδηγώντας εκείνη στο εμβολιαστικό κέντρο ―για κάθε ενδεχόμενο επιπλοκών στην επιστροφή― αγόρασα από το πιο κοντινό τυροπιτάδικο δύο σπανακοτυρόπιτες για το κολατσιό μας, όταν θα φτάναμε στο σπίτι.

Στην διαδρομή σκεφτόμουν ότι αυτό που έζησα ήταν ένα εκπληκτικό προνόμιο και μια ιστορική στιγμή, όχι προσωπική μόνο, αν το κοιτάξω με τα “γυαλιά” του 1821, του 1836, του 1897, του 1945, του 1950, του 1967, του 2012 και του 2015.

Παραλίγο να συγκινηθώ από χαρά και ευγνωμοσύνη και να αρχίσω να τραγουδάω τον Εθνικό μας Ύμνο αλλά το αντιμετώπισα με τον τρόπο που έχουν οι κοιλιόδουλοι να ξεπερνούν την συγκίνηση, τις εθνικές εξάρσεις και την ευγνωμοσύνη τους: ετοιμάστηκα να φάω κάτι.

Απολύμανα με το ψεκαστηράκι τού αυτοκινήτου τα χέρια μου και με μια χαρτοπετσέτα τσίμπησα μια όχι και τόσο μικρή γωνιά σπανακοτυρόπιτα, παρακούοντας τις σώφρονες παραινέσεις τής γυναίκας μου ότι καλύτερα να τις φάμε στο σπίτι, να πλύνουμε και τα χέρια μας αντί να επιδοθούμε σε γουρουνιές και να γεμίσουμε με τρίμματα φύλλου το αυτοκίνητο. Της χαμογέλασα με πονεμένο χαμόγελο μήπως και με λυπηθεί τον εμβολιασμένο και έχωσα το κομμάτι στο στόμα μου. Απογοήτευση…

Ήταν κάτω του μετρίου οι σπανακοτυρόπιτες κι όχι ιδιαίτερα φρέσκες. Το μόνο μη άψογο στην όλη διαδικασία του εμβολιασμού μου ήταν τελικά εκείνες οι δύο μέτριες και ψιλομπαγιάτικες σπανακοτυρόπιτες. 

Κωστής Α. Μακρής

15 Μαΐου 2021