Για δεύτερη φορά η φίλη, σύμμαχος και εταίρος Γερμανία μάς αποκλείει από την διάσκεψη για το θέμα της Λιβύης.

Αυτό που δεν δέχομαι σε καμία περίπτωση είναι να διαμαρτυρηθεί η χώρα μας μιξοκλαίγοντας σαν το μικρό αδερφάκι που δεν το παίζουν οι μεγαλύτεροι.

Αυτό που αποδεικνύει περίτρανα η Γερμανία με τη στάση της είναι ότι κάτι φοβάται από τη συμμετοχή μας και όχι ότι μας απαξιώνει, όπως ενδεχομένως κάποιοι σπεύσουν να σκεφτούν.

Ποσώς μας ενδιαφέρει τι φοβάται αλλά και πολύ καλά κάνει και μας φοβάται.

Αν η ”δύση” θέλει να κρατήσει πάση θυσία την Τουρκία στο ”δυτικό” μαντρί για τα όποια συμφέροντα της, δικαίωμα της να την χαϊδεύει.

Η χώρα μας όμως θα πρέπει να ξεκαθαρίσει με τον πιο λακωνικό, σαφή και κατηγορηματικό τρόπο προς όλους τους φίλους, ”φίλους”, συμμάχους, ”συμμάχους” και προς όλα τα διεθνή φόρα ότι δεν πρόκειται να παίξει τον ρόλο της Ιφιγένειας.

Αν θέλουν να φυσήξει ούριος άνεμος προς ανατολάς για να τιθασεύσουν τον άσπονδο φίλο, ας βρουν άλλο τρόπο.

Να δηλώσει ότι δεν ”μασάει” τους τουρκικούς γιαλαντζί λεονταρισμούς και πως αν διανοηθεί η Τουρκία να πειράξει ένα βότσαλο στο Αιγαίο ή έναν θάμνο στον Έβρο ή όσα δικαιούται από τους διεθνής νόμους και κανόνες, θα γίνει γαία, πυρί θάλαττα μιχθήτω.

Αν -ο μη γένοιτο- συμβεί κάτι τέτοιο, τότε ας αναλάβουν τις ευθύνες τους όσοι ποντάρουν στην ιστορικά αποτυχημένη πολιτική του κατευνασμού.

Αυτή είναι η άποψή μου και την καταθέτω λαϊκά και πεζοδρομιακά.

Επιστημονικά και διπλωματικά ας το κάνουν οι ειδικοί και οι θεσμικοί παράγοντες.