Εδώ και ώρα κοιτάζω το πληκτρολόγιο σαν υπνωτισμένη. Τρείς φορές ξεκίνησα να γράφω και τις τρεις ξενύχιασα το delete, μέχρι που ήθελα να του ζητήσω συγνώμη στο τέλος!  Δεν ξέρω αν αυτά που σκέφτομαι είναι χαρούμενα ή λυπητερά. Φωτιές, φωτογραφίες με χαρούμενους αδειούχους σε ακροθαλασσιές και μπαράκια, θανατικά, καταιγίδες, το πρόγραμμα της Επιδαύρου, πολιτικοί τριγμοί, παραιτήσεις, ουρλιαχτά, μουσικές καλοκαιρινές, θανατικά, συναυλίες, κι άλλα θανατικά, βιντεάκια από μωρά που γελάνε.

Το μπέρδεμα εντός μου προφανές. Το εκτός μου, επίσης. Ακούω τζιτζίκια, μηχανάκια, κόρνες, πουλάκια στη σκεπή, τον θόρυβο από το κλιματιστικό, την τηλεόραση να παίζει σαν μουσικό σεντόνι και να δυναμώνει ο ήχος της στις διαφημίσεις. Οι διαφημίσεις κόβουν την φρίκη μαχαίρι για λίγα μόνο λεπτά της ώρας για να πουλήσουν αναψυκτικά, φίλτρα νερού, χλωρίνες, μαξιλάρια ανατομικά…Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να μην μπορεί να ξεχωρίσει πια τους ήχους. Όλα γίνονται ένα βόμβος μέσα στο κεφάλι μου που με εμποδίζει να σκεφτώ.

Μέσα σε όλο αυτό εγώ στη μέση. Γύρω γύρω όλοι, στην μέση ο Μανώλης, δεν τραγουδούσαμε μικρά;

Ε, ένας σαστισμένος Μανώλης και γω, μόνος του. Πάντα τον συμπονούσα τον καημένο τον Μανώλη για το «μπούλινγκ» που έτρωγε. Στην μέση αυτός μόνος του  και γύρω γύρω…όλοι οι άλλοι!

Σαν άλλος Μανωλάκης και γω, βρέθηκα πάλι -γιατί μου συμβαίνει συχνά τελευταία- μέσα σ΄ αυτόν τον κλειστό κύκλο. Τον κύκλο που δεν αφήνει ούτε να μπει, αλλά ούτε και να βγει κανείς… Αν και μεταξύ μας, δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν μου αρέσει να είμαι μόνη στην μέση του κύκλου, αν το διάλεξα ή αναγκάστηκα να κάτσω στο σκαμνάκι στο κέντρο του. Πάντως σήμερα μάλλον το διάλεξα, για να ηρεμήσω λιγάκι. Από τον χαμό εντός και εκτός μου…Τα λέγαμε πριν.

Γύρω μας πολλές φορές γίνεται ο κακός χαμός και κάποια στιγμή, σχεδόν μαγική αλλά όχι με καλό τρόπο, όλα σταματάνε στον αέρα. Σαν να παίζω σε σκηνή ταινίας διαστημικής…Στο διαστημόπλοιο όλα αιωρούνται γύρω από τον ευτυχισμένο ή σαστισμένο αστροναύτη. Ένα μολύβι ίπταται, ένα σημειωματάριο μοιάζει με πεταλούδα που ανοίγει τα φτερά της, ένα μπουκάλι κάνει φούρλες αβίαστα, ακόμα και ο ίδιος ο αστροναύτης κάνει εντυπωσιακά ακροβατικά σε αργή κίνηση! Ο ήχος εξαφανίζεται, οι σκέψεις παγώνουν και χαζεύεις τον εαυτό σου στον απέναντι καθρέφτη με απορία! Είμαι δεν είμαι; Είναι αλήθεια αυτά που ζω, δεν είναι;

Λύσεις δεν πουλάνε στα παζάρια και το «πάγωμα» φαντάζει σωτήριο! Για εκείνη την στιγμή τουλάχιστον.

Λες και κάποιος έριξε πάνω στο κεφάλι μας ένα πέπλο που μας έκανε αόρατους.

Και κάπως έτσι, σαν τον Χάρυ Πότερ, κάτω από τον αόρατο μανδύα που φιλτράρει την πραγματικότητα όταν μας πλακώνει, γλυτώνουμε τα χειρότερα και απλά περιμένουμε να περάσει η μπόρα για να ξεκουκουλωθούμε.

Απαπα, πάλι διαφημίσεις…Ας την κλείσει κάποιος την ρημάδα…

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr