Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

Μισοφέγγαρο παραμυθένιο και ο Δίας να γυαλίζει,

φεγγάρι που γεμίζει, μην το φοβάσαι

πάντα θα δείχνει τον δρόμο τον σωστό

όσο και αν πέφτει το σκοτάδι

αυτό θα λάμπει πιο πολύ, θα ξεχωρίζει.

Τι και αν με τυφλώνουν τα φώτα της πόλης,

εγώ θα ψάχνω πάντα το πιο ψηλό σημείο,

για να σε νιώθω πιο κοντά μου.

Όσοι οι πλανήτες τόσες και οι ευχές μου

μέσα σε ένα σύμπαν χωρίς αρχή και τέλος,

ποιος τολμά να αψηφίσει τους άγραφους νόμους του,

πολλά τα αστέρια στον καθαρό ουρανό

και πως να τα μετρήσεις,

αδύναμος ο άνθρωπος, από γεννησιμιού του.

Σκέψεις και συναισθήματα,

κι εγώ σε βλέπω κάπου εκεί να μου χαμογελάς, στο βάθος,

έστω και αν μια φωτογραφία μου σου είναι αρκετή

για να χαρείς, για μια στιγμή

κι εγώ μαζί σου.

Μα σαν ξαπλώσω στο κρεβάτι μου,

ευχή θα κάνω σε κάποιο πεφταστέρι,

τα όνειρά μου να πάρουν σάρκα και οστά,

οι εικόνες μου να γίνουν και δικές σου.

Κάτω απ΄τον ίδιο γαλαξία

και το φεγγάρι που θα βλέπεις θα είναι και δικό μου,

αφού σκαρφάλωσα για να σε φτάσω

για να αγγίξω έστω για μια στιγμή τον ουρανό σου

να σε δω από κοντά και να σε νιώσω

σαν αύρα καλοκαιρινή

σαν κάτι άπιαστο

πιο γρήγορο και από τον άνεμο τον ίδιο.

Δεν πρόλαβα,

μάλλον η σιωπή μετράει περισσότερο και από χιλιάδες λέξεις.