Τζίνα Δαβιλά

Μια επιστολή προς κάθε Ροδίτισσα και Ροδίτη,

Αγαπητές και Αγαπητοί,

Ένα και πλέον χρόνο περισυλλογής, εσωτερικότητας, οικειοθελούς αποχής και βαθιάς ενδοσκόπησης, νοιώθω την ανάγκη για έναν αποχαιρετισμό. Κυρίως πρακτικό. Οφείλω αυτόν τον δημόσιο αποχαιρετισμό κυρίως σε όσους ακόμη με ρωτούν πού βρίσκομαι. Αν ζω στη Ρόδο ή όχι. Το οφείλω στους για 16 χρόνια μαθητές μου, στους γονείς τους που με εμπιστεύτηκαν, στους ακροατές των εκπομπών μου για 15 χρόνια και στους αναγνώστες των 1700 και πλέον άρθρων μου.   

Για περισσότερο από ένα χρόνο απέχω δημοσιογραφικά σχεδόν από όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις και συνεντεύξεις τύπου προς χαρά των “συναδέλφων δημοσιογράφων”. Ούτως ή άλλως πρόσωπα τιμούσα, όχι θέσεις. Παρακολουθώ όμως με αρκετό ενδιαφέρον από κοντά και μακρυά τα γεγονότα. Τι συμβαίνει κοινωνικά, αυτοδιοικητικά, παραγωγικά, πολιτιστικά… Είναι  απολύτως συνειδητή αυτή η αποχή μου, με ελάχιστες εξαιρέσεις όπου τιμώ αυστηρά συγκεκριμένα πρόσωπα. Δεν νοιώθω πια σώμα της ροδιακής κοινωνίας. Κυρίως επειδή νοιώθω ότι δεν είναι έτοιμη τούτη η κοινωνία να αλλάξει, να απενδυθεί τον κακό της εαυτό, να κάνει την αυτοκριτική της, να αναλάβει τις ευθύνες της, να αποφασίσει ενεργά να βελτιωθεί και να εξελιχθεί. Να προοδεύσει. Να πάψει να είναι παθητική . Και όποιος νομίζει ότι η πρόοδος είναι το φαίνεσθαι πλανάται και θα πληρώσει το τίμημα.

Επιπροσθέτως, δεν νοιώθω ότι ανήκω σε μια κοινωνία που κατρακυλά βαυκαλιζόμενη ότι όλα βαίνουν καλώς. Όχι αγαπητές και αγαπητοί. Τίποτα στη Ρόδο δεν βαίνει καλώς. Όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Και δεν εννοώ τους δρόμους και τα πεζοδρόμια. Αυτά είναι κριτήρια για τους επιφανειακούς. Απόδειξη;

Ένας ευλογημένος τόπος σε όλα τα επίπεδα περιμένει να ζήσει 6ο χρόνια κυρίως από τον Τουρισμό. Η παραγωγή, η εξαγωγή, η καινοτόμος επιχειρηματικότητα, ο Πολιτισμός, η διαδραστικότητα είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Επιπλέον, η παραμικρή πράξη εξέλιξης και ανάτασης αν πραγματοποιηθεί από κάποια ή κάποιον, όποια ή όποιον, που είναι άνω του μετρίου, αντί  ο Ροδίτης να σταθεί αρωγός, τον πολεμά για να τον εκτοπίσει.  Να θυμίσω – για να μιλήσω με ένα πρόσφατο παράδειγμα που με θύμωσε και με λύπησε – για την υποψηφιότητα της Ρόδου ως Πολιτιστική Πρωτεύουσα 2021. Γιατί η κα Αλίκη Μοσχή-Γκογκιέ, η Επίτιμη Πρόξενος της Γαλλίας στη Ρόδο, ένας αληθινός ήλιος για τη Ρόδο, ένα διαμάντι, που είχε αναλάβει την διεκπεραίωση του στόχου, παραιτήθηκε εκ της θέσεως της Συντονίστριας;  Σίγουρα όχι από δειλία ή έλλειψη στρατηγικής ή αυτοδιάθεσής. Μόνο ο εσωτερικός πόλεμος οδηγεί έναν υπεύθυνο, ακέραιο άνθρωπο στην παραίτηση. Και μιλώ με πλήρη γνώση για την αξιοσύνη της και τις λαμπρές ικανότητές της, καθώς ήμουν η μοναδική προσκεκλημένη δημοσιογράφος από τη Ρόδο τον Ιούνιο του 2015 στο ίδρυμα Θεοχαράκη  από τον αείμνηστο Σπύρο Μερκούρη, όπου παρουσιάστηκαν και οι 27 υποψήφιες Ελληνίδες πόλεις στην αρμόδια Επιτροπή της Ευρώπης. Η κ. Μοσχή μιλώντας στους ευρωπαίους επιτρόπους έλαμψε μακράν σε σχέση με τους άλλους συντονιστές των ελληνικών πόλεων.

 Ρόδος: ηχηρή παρουσία στην Εκδήλωση “Ευρωπαϊκή Πολιτιστική Πρωτεύουσα 2021” στο Ίδρυμα Θεοχαράκη, Αθήνα, 22 Ιουνίου 2015

Και επιστρέφω στο γιατί αποχαιρετώ. Πριν από τρία χρόνια αντιπαρατέθηκα δημόσια με τον περιφερειάρχη Ν.Αιγαίου, τον Γιώργο Χατζημάρκο , αρθρογραφώντας με επιχειρήματα. Αιτία ήταν οι διακοπές υδροδότησης της Ρόδου από το Φράγμα Γαδουρά το καλοκαίρι του 2017. Στους περισσότερους είναι γνωστά τα φαιδρά που έγιναν. Ξεκίνησε ο εκλεγμένος σας  με εξώδικα εναντίον μου, με απειλούσε με 12μηνη φυλάκιση και 45.000 ευρώ πρόστιμο για την αποκατάσταση της υπόληψής του, συνέχισε με αγωγές, δικάστηκα, δικαιώθηκα από το Δικαστήριο, άλλα καταδικάστηκα!!! Πώς λένε “η εγχείρηση πέτυχε αλλά ο ασθενής απέθανε;” . Το Δικαστήριο Ρόδου με δικαίωσε πλήρως για τους λόγους που αντιπαρατέθηκα μαζί του (όποιος νομικός αμφισβητεί ας πάρει αντίγραφο της απόφασης), έκρινε ότι καλώς έκανα και τον θεώρησα, μέσω των άρθρων μου στο iporta.gr , ως υπεύθυνο για τις διακοπές υδροδότησης το καλοκαίρι του 2017 στο νησί, ότι η πολιτική αντιπαράθεση μαζί του ήταν λογική και στοιχειοθετημένη, απέρριψε τις απαιτήσεις του για προσωποκράτηση μου ενός έτους (phycho killer θυμίζει, ούτε ο Τράμπ τόση τρέλα), απέρριψε και λοιπούς παραλογισμούς όπως να υποβάλω τα σέβη μου στον άρχοντα του Ν.Αιγαίου, έκρινε ότι τα 45.000 που κοστολογούσε την υπόληψη του ο Χατζημάρκος σας παραήταν πολλά, αλλά ζήτησε να του αποδώσω 5,000 ευρώ γιατί τους χαρακτηρισμούς μου “αλαζόνας” και “αυταρχικός”  που “ίσως και να του δημιουργούσαν εκ της θέσεώς του κάποιο πρόβλημα…”. Την απόφαση που πάρθηκε σε μια νύχτα (;) και με αφορούσε, έμαθα – αν είναι δυνατόν! – Σάββατο μεσημέρι από την Δημοκρατική εφημερίδα της Ρόδου. Τότε, ανύπαρκτοι λογαριασμοί στο φβ ανέλαβαν δράση με ειρωνείες και δηλητηριώδη γλώσσα εναντίον μου, αλλά και αρκετοί “συνάδελφοι δημοσιογράφοι” της Ρόδου ανακοίνωσαν με χαρά στα προφίλ τους την απόφαση υπέρ του περιφερειάρχη τους. Τους παρακολούθησα όλους. Μου θύμησαν τους Φαρισαίους στη δίκη του Ιησού και τη ατελείωτη χαρά τους. Και μου ήρθε στο νου η απορία ενός πρώην Δημάρχου της Ρόδου που επέμενε να μου λέει: “Τι δουλειά έχεις εσύ με δαύτους. Ούτε στο μικρό σου δαχτυλάκι δεν μπορούν να σε φτάσουν…Σε φθονούν.”. 

Την δικαστική απόφαση του Πολυμέλους Πρωτοδικείου Ρόδου περιφρόνησα καταθέτοντας έφεση, όπως ταιριάζει στην υπόληψη και την καλλιέργειά μου. 

Αγαπητή και Αγαπητέ, Ροδίτισσα και Ροδίτη,

Αρκετοί αρκεστήκατε σε τηλεφωνήματα και μηνύματα συμπαράστασης για το άδικο που διαδραματίστηκε μπρος στα μάτια σας, αλλά δεν είχατε το θάρρος να στηρίξετε δημόσια την άποψή σας. Φοβηθήκατε; Απειληθήκατε; Αρκεστήκατε στο συμφέρον σας; Κατανοητό αλλά και αδιάφορο για μένα, που για το δικό σας δίκαιο θα έμπαινα ασπίδα προστασίας σας. Έτσι την ξέρω εγώ την αλληλεγγύη. Γιατί ο αλληλέγγυος δεν είναι μόνο στο φαγητό και στην κουβέρτα του άστεγου. Είναι και σε ζητήματα τιμής μιας κοινωνίας. Όταν αδικηθεί ένας σε μια κοινωνία, είναι θέμα χρόνου να έρθει και η σειρά του επόμενου και των επόμενων. Το είδατε νομίζω. Ο νεοεκλεγείς δήμαρχός σας απειλεί με μηνύσεις όποιον καταφερθεί εναντίον των έργων της δημοτικής αρχής… Δικτατορία το είπαν το 1967.

Ακολουθούν και άλλες ντροπιαστικές καταστάσεις για το νησί. Η αυτόφωρη σύλληψή μου στο σπίτι μου μπρος στα μάτια της οικογένειας μου και δη του εγγονού μου, με εντολή Χατζημάρκου τον Ιούλιο του 2018, γιατί τον αποκάλεσα “φτηνό και απρεπή” με επιχειρήματα.

Και πάλι, Ροδίτη και Ροδίτισσα…μείνατε άφωνοι, αλλά και άπραγοι. Παθητικοί και αδιάφοροι. Τι απογοήτευση που πήρα και τότε. 

Δεν πήρατε θέση, δημόσια και φανερά, αγαπητές και αγαπητοί. Το ΠΟΤΑΜΙ εξέδωσε ανακοίνωση καταδικαστική για τις τακτικές Χατζημάρκου και το ΚΙΝΑΛ Δωδεκανήσου τοποθετήθηκε καταδικαστικά παρ’ όλες τις απειλές που δέχτηκε από τον Χατζημάρκο. Οι εκλεγμένοι βουλευτές σας, Σαντορινιός, Γάκης, Κόνσολας, ο αείμνηστος Καθηγητής μας, που με γνώριζαν προσωπικά, εποίησαν το απόλυτο τίποτα. Σιγή ιχθύος. Μόνο μετά από ένα χρόνο ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Αρβανίτης μαθαίνοντας τα καθέκαστα παραδέχτηκε την λάθος αντιμετώπιση των βουλευτών του κόμματός του, και έθεσε το θέμα της φίμωσης των δημοσιογράφων στην Ευρωβουλή και στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Τότε, πικράθηκα όχι από την σύλληψη, αλλά από την έλλειψη αντίδρασης της τοπικής κοινωνίας. Η Ρόδος καταντροπιάστηκε και επί της ουσίας υπέγραψε την υποδούλωσή της. Οι ροδίτες πολιτευτές και πολίτες, δεν ένοιωσαν καμία ντροπή για τον εκλεγμένο τους; Η αντιπολίτευση; Οι λοιπές αυτοδιοικητικές παρατάξεις; Σιωπή!   Μια κυρία με μεγάλο όνομα της ΕΡΑ έβγαλε ωριαία συνεντεύξη του περιφερειαρχή σας αποκαλώντας με “δημοσιολόγο” για να με προσβάλλει. Πού να ήξερε η ανόητη ότι με ανέβαζε ορόφους εν αγνοία της περί ελληνικής γλώσσας…Τα λεξικά δεν θέλουν πτυχία. Όσον αφορά στους λοιπούς “δημοσιογράφους”του νησιού; Όλοι συμφώνησαν με την αυτόφωρη σύλληψη μιας αρθρογράφου ή με της Δαβιλά που απείχε μακράν σε ποιοτικά χαρακτηριστικά απ’όλους αυτούς μαζί; “ Δεν ανήκεις σε μας”, μου έλεγε συχνά με κακία μια εξ αυτών εντός Δημαρχείου. “Και τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θέλω να ανήκω στο σινάφι σας;”, απαντούσα. Ευτυχώς που κάποιοι συνάδελφοι Αθηναίοι αρθρογράφοι δεν εξαγοράζονται  ούτε με φαγοπότια, ούτε με ετήσιες συμβάσεις. Και πήραν θέση σε έγκριτα μέσα. Οι Πάσχος Μανδραβέλης, Τάσος Τέλλογλου, Γιάννης Σιδέρης, Νίκος Βασιλειάδης.

Και πού να ζούσαν ο αείμνηστος ευπατρίδης και αδούλωτος Φώτης Βαρέλης ή ο μοναδικός Βαγγέλης Παυλίδης… Θα τον “στόλιζαν” τον Χατζημάρκο και το σινάφι του. Θα τον κατακεραύνωναν. Ευτέλισε τα περήφανα Δωδεκάνησα. Στα κρυφά μου έλεγαν οι γνωστοί “Δεν έχει ξανασυμβεί αυτό ούτε στη Ρόδο, ούτε σε Κυκλάδες και Δωδεκάνησα”. Στα φανερά, όμως… σιωπή. Φόβος. Και το χειρότερο; Ξαναεξελέχθη… Διπλή ντροπή.

Ούσα, λοιπόν, πεπεισμένη ότι αυτός ο φωτεινός τόπος, το ωραίο νησί, η Ρόδος σας, όπως πολλοί την αποκαλείτε, όπως κάνει και ο νεοεκλεγμένος δήμαρχος σας, δε θέλει να αλλάξει, δεν θα διεκδικήσει στα σοβαρά μια θέση στον ήλιο της προόδου και της ευημερίας, αποχαιρετώ την ενεργό δράση στο νησί σας, δημοσιογραφικά τουλάχιστον, καθώς επιθυμώ να ασχολούμαι με ό,τι κρίνω ότι έχει περιθώρια, μα κυρίως διάθεση αυτοεξέλιξης. Ας γράφουν πια για τα τεκταινόμενα της Ρόδου οι “αγαπητοί συνάδελφοι δημοσιογράφοι” που αλλάζουν το φλυτζάνι του καφέ τους ανάλογα με το χαρμάνι που ο καθείς αυτοδιοικητικός προσφέρει. Και επειδή κατανοώ ότι τους ενοχλούν αυτά που θα διαβάσουν ΑΔΙΑΦΟΡΩ για τις αντιδράσεις τους ακόμη και αν συσπειρωθούν σε κοινή μήνυση εναντίον μου. ΑΔΙΑΦΟΡΩ. Τιμή μου που δεν ανήκω στο σινάφι σας, αγαπητοί.  Προσωπικά επιθυμώ να ασχολούμαι με όμορφα πράγματα, μα κυρίως με ελπιδοφόρα, όχι τελειωμένες σκοτεινές καταστάσεις λουσμένες με συμφέροντα, ψέμματα, fake επιτυχίες και λαϊκισμούς.

Κρατώ από τη Ρόδο επαφές με λίγους, ελάχιστους, ωραίους χαρακτήρες, δυναμικούς και υπερήφανους που μιλάμε την ίδια γλώσσα, έχουμε τις ίδιες αδιαπραγμάτευτες αρχές. Κρατώ και όλες τις ωραίες εικόνες από τους ανθρώπους που μου εμπιστεύτηκαν τους εαυτούς τους ποικιλοτρόπως.

Σαφώς και έκανα λάθος όχι να αντιπαρατεθώ με τον Χατζημάρκο – δεν μετάνοιωσα στιγμή για αυτό παρ’όλες τις προειδοποιήσεις πολλών: “είναι μοχθηρός και πανούργος θα σε εκτελέσει”. Έκανα λάθος να πιστέψω ότι η ροδιακή κοινωνία θα εκτιμούσε ό,τι της προσέφερα ανιδιοτελώς και με ειλικρινή αγάπη για το νησί και τα ακριβά Δωδεκάνησα. Έκανα λάθος στην εκτίμησή μου ότι οι άνθρωποι μιας τόσο νευραλγικής περιοχής, του συμπλέγματος της ακριτικής Δωδεκανήσου, είχαν πρόθεση να δράσουν με την ίδια ευαισθησία σε ζήτημα που αφορά σε αξίες και γεγονότα πέραν του χρήματος και του τουρισμού.

Φοβάμαι για την ακεραιότητα της Δωδεκανήσου, γιατί οι εκλεγμένοι της θα έπρεπε να είναι υποδειγματικά ακέραιοι χαρακτήρες με καθαρή διαυγή σκέψη, αταλάντευτες αρχές για την Πατρίδα και δεν είναι, εφόσον απαντούν στον διάλογο και την πολιτική κριτική με την φίμωση, τον δρόμο του αυταρχισμού και του ολοκληρωτισμού.

Αδιαφορώ επίσης σε όποιον από τους αποδέκτες της επιστολής δεν είμαι αρεστή. Δεν είμαι barbie, δεν είμαι playmobil. Ούτε παιχνιδάκι στα χεριά κανενός. 

Τέλος, θα ήθελα να είμαι μια άλλη και όταν τον Μάρτιο του 2019 ανακοινώθηκε η απόφαση του Δικαστηρίου της Ρόδου: αντί να λυπηθώ και να με πνίξει το άδικο, έπρεπε να πάω έξω από το κτήριο της περιφέρειας και να μουντζώνω με χέρια και με πόδια τον περιφερειάρχη σας φωνάζοντας “Πόσα θες; 5000; Πάρε και 10 και 20 και 30 και 50 και όλα δικά σου”. Φανταστείτε το. Θα ήταν πιο πρωτότυπο ακόμη και από την πιθανή αμαύρωση του ποινικού μου μητρώου σε προσεχές Ποινικό δικαστήριο στη Ρόδο, επειδή αποκάλεσα τον εκλεγμένο σας “φτηνό και απρεπή”.

Αλλά… όπως δεν είναι όλοι φασίστες και παλιάνθρωποι, δεν είμαστε όλοι αμόρφωτοι, απαίδευτοι, αγενείς, ακαλλιέργητοι. 

Καλή συνέχεια στα τιμημένα από εκ του παρελθόντος τους Δωδεκάνησα, πατριώτες, με αυτούς που επιλέξατε και εκλέξατε να σας κυβερνήσουν. Τους απορρίπτω ασυζητητί, δεν τους τιμώ, δεν τους εκτιμώ, τους περιφρονώ με όλο μου το είναι.

Συμπαθάτε με, αν είπα μια κουβέντα παραπάνω και νοιώσατε άβολα. Μετά από είκοσι χρόνια στο νησί σας, δικαιούμαι να λέω δημόσια τις σκέψεις μου. Walk a mile in my shoes. Οι πιο αυστηροί ίσως αν φορέσετε για λίγο τα παπούτσια μου, να καταλάβετε περισσότερα. Γράφω μόνο το 10% όσων έχουν γίνει εναντίον μου από τον εκλεγμένο σας και το σινάφι του. 

Αν πάλι με κατηγορήσετε δικαίωμα σας. Δεν με εκπλήσσει τίποτα πια…

 Ιούλιος 2020

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr