Επεισόδιο πρώτο : Όπως είναι γνωστό, πρόσφατα η κυβέρνηση ως είχε το νόμιμο δικαίωμα, αποστράτευσε τον στρατηγό Αλκιβιάδη Στεφανή. Ο τέως πλέον Αρχηγός Στρατού, γεννημένος το 1959, υπήρξε κατά την άσκηση των καθηκόντων του, άκρως επιτυχημένος, ακούραστος, πολυδιάστατος, επιτελικός αξιωματικός ο οποίος κατά κοινήν ομολογία αναβάθμισε το όπλο του οποίου ηγείτο και έχαιρε τεράστιας εκτίμησης και εντός και εκτός. Κατά δυσάρεστη συγκυρία ο αξιωματικός που τον διεδέχθη, εισήχθη αμέσως άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του στο νοσοκομείο για επεισόδιο υγείας και ξαναμπήκε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Ατυχής σύμπτωση θα μού πείτε και ασφαλώς θα συμφωνήσω. Δεν είναι όμως σύμπτωση το γεγονός ότι η κυβέρνηση παίζει συχνά κομματικά παίγνια εν ου παικτοίς μη σεβόμενη τους θεσμούς… Αναφέρω χαρακτηριστικά τον χώρο της Δικαιοσύνης. Γνωστού όντος ότι σε θέματα εθνικά μόνον η αξιοκρατία κι όχι η κομματική στράτευση πρέπει να πρυτανεύουν.

Επεισόδιο δεύτερο: Προ μηνών ο νυν υπουργός Εθνικής Άμυνας και τότε Αρχηγός ΓΕΕΘΑ ναύαρχος Αποστολάκης νόσησε σοβαρότατα με αποτέλεσμα να αναμένονται πρόωρες κρίσεις στο ΚΥΣΕΑ ώστε να μην υπάρξουν προβλήματα ηγεσίας στην κορυφή του στρατεύματος. Ο ναύαρχος ευτυχώς ανέρρωσε και λίγο αργότερα, με την στολή ακόμα και τις κλάρες στο καπέλο, ορκίστηκε υπουργός Εθνικής Άμυνας στη θέση του παραιτηθέντος Καμμένου. Αυτή η ενδοκυβερνητική καραμπόλα δεν άφησε όπως ήταν αναμενόμενο, αλώβητη την κορυφή – αλλά και την ηρεμία – του στρατεύματος. Και μάλιστα σε μια κρίσιμη στιγμή. Αμέσως μετά λοιπόν ως είχε εκ του νόμου δικαίωμα, ο υπουργός πλέον Αποστολάκης αποστράτευσε τον τρίτο τη τάξει στο Π.Ν. αξιωματικό, τον αντιναύαρχο Αλέξανδρο Διακόπουλο, γεννημένο το 1962, διοικητή ως τότε της Σχολής Εθνικής Άμυνας και επιτελικό στέλεχος εγνωσμένης εμπειρίας, σπάνιας, επιχειρησιακής ικανότητας αλλά και κάτοχο υψηλής παιδείας. Παιδείας σπάνιας για στρατιωτικό. 

Οι αποστρατείες αμφοτέρων των άξιων αξιωματικών τους οποίους γνωρίζω και τιμώ προσωπικά, είναι πλέον πραγματικότητα. Πρόκειται για μιαν πραγματικότητα, η οποία – παρά δικαιολογημένη πικρία που νιώθω – είναι πολύ οικεία στις Ένοπλες Δυνάμεις. Το μόνο που επιτρέπεται κανείς να πράξει τώρα, είναι να ευχηθεί πρωτίστως καλή υγεία και προκοπή στους εισέτι υπηρετούντες στρατιωτικούς επ’ αγαθώ της πατρίδας και βέβαια ένα μεγάλο ευχαριστώ στους προσφάτως αποχωρήσαντες. Ούτως ή άλλως αμφότεροι, εν αποστρατεία ή μη, παραμένουν μάχιμοι. Και μάλιστα εκπροσωπώντας εκείνο το νεωτερικό πνεύμα που χρειάζονται οι ένοπλες δυνάμεις μας. Δηλαδή βρίσκονται και θα βρίσκονται με το όπλο παρά πόδα.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author 

iPorta.gr