Πριν από μια καταστροφή υπάρχουν τρία είδη κινδύνου που προειδοποιούν . Ο γενικός κίνδυνος, ο ελεγχόμενος κίνδυνος και ο ανεξέλεγκτος κίνδυνος. Κάθε στάδιο κινδύνου έχει ένα πρωτόκολλο αντιμετώπισης με το βλέμμα στην αποτροπή της καταστροφής η το περιορισμό των συνεπειών της. Η διαχείριση του ενδεχόμενο (γενικός κίνδυνος). Η διαχείριση του πιθανού (ελεγχόμενος κίνδυνος) και η διαχείριση του βέβαιου (ανεξέλεγκτος κίνδυνος). Από όσα έχουμε δει η κυβέρνηση φαίνεται ότι αυτές τις γενικές αρχές τις γνωρίζει και τις αποδέχεται.

• Τι συμβαίνει επομένως; Γιατί φαίνεται ότι βαδίζουμε αμέριμνοι προς τον ανεξέλεγκτο κίνδυνο; Γιατί στις μάχες δεν αρκεί να αποφασίζει ο στρατηγός. Πρέπει το σύνολο της ιεραρχίας να εμπνέει. Κι εδώ η ιεραρχία είναι ένα σκορποχώρι. Και το χειρότερο η έμπνευση που εξέπεμπε ο Τσιόδρας δεν υπάρχει πια. Για λόγους που ακόμα μου είναι ανεξήγητοι. Οι πολίτες υπακούουν και μετέχουν στις μάχες όταν εμπνέονται. Όταν αισθάνονται ότι η πειθαρχία είναι πατριωτικό καθήκον. Όχι από το φόβο των προστίμων της πλάκας. Αυτό δεν λειτουργεί. Λειτουργεί μόνο όταν η πειθαρχία είναι πάνδημο αίτημα και ενεργοποιείται ο κοινωνικός έλεγχος. Αυτό το πανίσχυρο κινηματικό ρεύμα που καθόρισε την επιτυχία της πρώτης φάσης. Το ρεύμα αυτό απαιτεί συναίνεση, ανακωχή, συναίσθηση του κινδύνου. Και τέτοια συναίνεση δεν την έχεις όταν ανοίγεις μέτωπα ιδίως όταν είναι αχρείαστα, άκαιρα και περιττά. Απαιτεί και δικαιοσύνη. Ίση κατανομή των θυσιών. Όχι να την πληρώνουν μόνο μερικοί συχνά δε χωρίς επαρκή ιατρική τεκμηρίωση και νομιμοποίηση.

• Ελπίζω τα εμβόλια να είναι πράγματι ο από μηχανής Θεός. Να είναι πράγματι ο παράγων αποφυγής του ανεξέλεγκτου κινδύνου. Γιατί βεβαιότητες δεν υπάρχουν. Ευτυχώς ως προς αυτό υπάρχει οργάνωση και προσέλευση. Γιατί οι διαπιστώσεις ότι τα μέτρα δεν απέδωσαν γιατί δεν τηρούνται μόνο αστείες φαίνονται. Αν χρειάστηκε τόσος χρόνος για να το καταλάβουν είναι βαθιά νυχτωμένοι. Δεν τηρούνται για τους παραπάνω λόγους. Γιατί αυτοί που τα αποφασίζουν δεν πείθουν.Μπορούν να πείσουν; Αν πραγματικά το θελήσουν μπορούν. Επιμένω δε. Να ενεργοποιήσουν τον Τσιόδρα και την καθημερινή ενημέρωση. Γιατί προς το παρόν:

«Τέσσερεις στρατηγοί κιναν και παν/για πόλεμο στο μακρινό το Ιράν/ο πρώτος από πόλεμο δεν κάτεχε/ο δεύτερος τις κακουχίες δεν άντεχε/ο τρίτος ήταν υποκείμενο γελοίο/κι ο τέταρτος φοβόταν το κρύο.»

• Εξαιρώ από οποιαδήποτε κριτική το Νίκο Χαρδαλιά και το ακάματο ποδοβολητό του. Ανησυχώ μόνο μην εξαντληθεί το ανθρώπινο κεφάλαιο που στηρίζει τη κατάσταση με ηρωισμό. Γιατροί, νοσηλευτές και το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων που εμπλέκονται σε αυτή τη μάχη και δίνουν τα ρέστα τους.