Σκοπός του παρόντος κειμένου δεν είναι να αναλύσει πολιτικές επιλογές ή να πάρει θέση σε ιστορικά γεγονότα, αλλά να αναδείξει την ανθρώπινη διάσταση που κρύβεται πίσω από χρυσές ηρωικές σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Την άγνοια κινδύνου, την επίγνωση των καταστάσεων και κυρίως την βεβαιότητα του υποκειμένου ότι η επιλογή του θα λάβει διαστάσεις που δεν μπορούν να προβλεφθούν στις ασκήσεις επί χάρτου που εκπονούν υπερκείμενα επιτελεία είτε από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Σε δεύτερο βαθμό, θα απαντηθεί το ερώτημα αν η μετέπειτα ασύμβατη ως προς την αρχική ηρωική πράξη πορεία του ήρωα, είναι ικανή να αμαυρώσει την προσωπικότητα του και να υποβαθμίσει τη θέση που δικαιωματικά πρέπει να κατέχει στην ιστορία της χώρας μας. Ο υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος ήταν διοικητής της 8ης Μεραρχίας με έδρα τα Ιωάννινα, την εποχή που η φασιστική Ιταλία ετοιμαζόταν να επιτεθεί στην αδύναμη και ανίσχυρη Ελλάδα. Ήταν ο αρχιτέκτονας που με αριστοτεχνικό τρόπο, μετά από εντολή του ΓΕΣ, οργάνωσε την άμυνα της χώρας μας στη μεθόριο με την Αλβανία ώστε να αποκρουστεί ή να καθυστερήσει όσο γίνεται η επικείμενη επίθεση και εισβολή. Οι επιτελείς μη πιστεύοντας ότι ήταν εφικτό να αποκρουστεί η εισβολή, έδωσαν εντολή για υποχώρηση στην δεύτερη γραμμή άμυνας. Ο Κατσιμήτρος έχοντας απόλυτη γνώση της περιοχής, πλήρη επίγνωση της κατάστασης και έχοντας στελεχώσει τις μονάδες της Μεραρχίας του με στρατιώτες καταγόμενους από την Ήπειρο, αγνόησε τις διαταγές που είχε λάβει από τους προϊσταμένους του για υποχώρηση και το απόγευμα της 27ης Οκτωβρίου 1940 διατάσσει τις μονάδες του για μάχη μέχρις εσχάτων υπέρ βωμών και εστιών. Το αποτέλεσμα γνωστό που αναδεικνύει αυτό το γεγονός σε ίσου ιστορικού εκτοπίσματος με τη μάχη των Θερμοπυλών το 480π.Χ. και τον Κατσιμήτρο ισάξιο ήρωα με τον Λεωνίδα. Ο Κατσιμήτρος μετά την κατάκτηση της χώρας μας από τους Γερμανούς, έκανε το λάθος να γίνει υπουργός της ενδοτικής κυβέρνησης Τσολάκογλου, γεγονός που έγινε αιτία να καθαιρεθεί από τον βαθμό του. Αποκαταστάθηκε πολλά χρόνια αργότερα και πέθανε το 1962 ξεχασμένος. Ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ Άρης Βελουχιώτης, αγνοώντας όχι μόνο την κακή ψυχολογία του λαού μας, λόγω της διπλής κατοχής από τη ναζιστική Γερμανία και τη φασιστική Ιταλία, αλλά ακόμη και αυτές τις εντολές που είχε πάρει από την ηγεσία του ΚΚΕ, με υπερβατικό στην κυριολεξία πείσμα και αποφασιστικότητα, ξεκίνησε από την Σπερχειάδα της Φθιώτιδας και τον Μάη του 1942 με 15 μόνο συναγωνιστές του και ενάντια σε κάθε πρόβλεψη, άναψε τη φλόγα της ηρωικής αντίστασης του λαού μας ενάντια στους κατακτητές. Μια αντίσταση που εξελίχθηκε σε μια από τις μεγαλύτερες και αποτελεσματικότερες σε παγκόσμιο επίπεδο. Με ελάχιστο εξοπλισμό και μηδενική σχεδόν επιμελητεία, κατόρθωσε αυτό που φαινόταν ανέφικτο. Να εμπνεύσει έναν ολόκληρο λαό στην αξία που έχει για την ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια η αντίσταση σε κάθε επιβουλή. Τα όσα ακολούθησαν μετά, που έγιναν αιτία να διαγραφεί από το ΚΚΕ και να κατηγορηθεί για εγκληματικές πράξεις, δεν είναι ικανά να αμαυρώσουν την μοναδιαία και καταλυτική συμβολή του σε μια από τις λαμπρότερες σελίδες της ιστορίας μας. Αυτοκτόνησε το 1945 διωκόμενος από φίλους και εχθρούς. Αποκαταστάθηκε από το ΚΚΕ πολλές δεκαετίες μετά. Μιας ιστορίας που στο πέρασμα 2.500 και πλέον χρόνων είναι γεμάτη από παρόμοια περιστατικά και πράξεις ανθρώπων που δεν δίστασαν να αντιδράσουν και να επιβάλλουν αυτό που επιτάσσει η συνείδηση τους. Αυτό που χαρακτηρίζει τους ήρωες.