Ο Κώστας Αρβανίτης  είναι Δημοσιογράφος, Ευρωβουλευτής ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Προοδευτική Συμμαχία, Τακτικό μέλος LIBE (Επιτροπής Δικαιωμάτων) & αναπληρωματικό μέλος της Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων (EMPL) του Ε/Κ

Δήλωση του Ευρωβουλευτή ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία – GUE/NGL,  Κώστα Αρβανίτη, για την απόπειρα φίμωσης δημοσιογράφων στη Λέσβο:

Αθήνα  – 14 Μαρτίου 2020

Έτσι είναι ο Φασίστας.

Κραυγάζει, δέρνει, τραμπουκίζει, αλλά στην πραγματικότητα είναι δειλός.

Καταφέρεται ενάντια στην «δικτατορία της πολιτικής ορθότητας» και ασπάζεται τάχα την ελευθερία του λόγου για να ξεράσει το μίσος του, όταν όμως έρχεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες, αμέσως ταπεινώνεται.

Έτσι και σε αυτήν την περίπτωση.

Πριν 2 εβδομάδες, χτύπησαν, προπηλάκισαν, σχεδόν λίντσαραν εθελοντές της One Happy Family, που είχαν συμβάλλει να κρατηθεί η Λέσβος όρθια όλον αυτόν τον καιρό, γιατί «Κουμάντο στο νησί κάνουν αυτοί».

Δεν ήταν η πρώτη τους φορά.

Το βίντεο της επίθεσης είπε και έδειξε πολλά. Τόσα, που προκάλεσε την παρέμβαση του Άρειου Πάγου. Ταυτοποιήθηκαν 7 άτομα. Και όταν χτύπησε η καμπάνα, όταν το βίντεο της δράσης τους δημοσιεύθηκε από τα τοπικά διαδικτυακά μέσα (έχοντας πρώτα «παίξει» και σε ΜΜΕ πανελλήνιας εμβέλειας), δύο από αυτά, γνωστοί ακροδεξιοί, επέλεξαν να κρυφτούν πίσω από μηνυτήριες αναφορές, ενάντια στον Θράσο Αβραάμ, δημοσιογράφου του “Στο Νησί“, για «συκοφαντική δυσφήμιση» και «παράβαση του νόμου περί προσωπικών δεδομένων».

Το βίντεο θίγει, είπαν, την τιμή και την υπόληψή τους.

Ο Θράσος συνελήφθη με τη διαδικασία του αυτοφώρου, χωρίς οι αστυνόμοι της ΔΙΑΣ που έκαναν τη σύλληψη, να τον ενημερώσουν γιατί κατηγορείτο και χωρίς να έχει ενημερωθεί η Εισαγγελία Πρωτοδικών. Με εντολή εισαγγελέα, αφέθηκε ελεύθερος λίγο μετά.

Στην Μυτιλήνη, ακραίοι κύκλοι προσπαθούν να βάλουν χέρι στην ενημέρωση και να ελέγξουν τους δημοσιογράφους, με το έτσι θέλω, με τραμπουκισμούς και λοιπές φασιστικές πρακτικές.

Όμως, οι δημοκρατικοί πολίτες του Νησιού, όσοι αντιστάθηκαν όλα αυτά τα χρόνια και συνεχίζουν να αντιστέκονται στον σκοταδισμό και το ακροδεξιό μίσος, δεν τους συναντάνε σήμερα.

Αντίθετα, τους ξέρουν χρόνια. Ξέρουν το μίσος τους, τις κραυγές τους, τη θρασυδειλία τους. Και δεν θα τους περάσει.

Και κάτι τελευταίο. Αν δεν είχατε πάρει χαμπάρι όλη αυτήν την ιστορία, είναι επειδή η παλιά και γνωστή κατάσταση στα ΜΜΕ της χώρας μας καλά κρατεί.

Ενάντια όμως σε αυτό το υπόδειγμα δημοσιογραφίας, έχουν ορθωθεί μικρότερα, κυρίως περιφερειακά Μέσα και Δημοσιογράφοι που μας θυμίζουν ότι η δουλειά μας μπορεί και πρέπει να είναι λειτούργημα, όχι εκμίσθωση μερίδας του δημόσιου διαλόγου.

Δημοσιογράφοι σαν τον Θράσο, και Μέσα σαν το Νησί, είναι οι λόγοι που μπορούμε να λέμε ότι στη χώρα μας υπάρχει ακόμα δημοσιογραφία.

Στον βρώμικο πόλεμο που δέχονται, ας είμαστε μαζί τους, με κάθε τρόπο.