Ο Γιώργος Αρκουλής είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Πρόσφατα βιβλία του: Οι Πανιώνιοι δεν πλήττουν ποτέ-50 χρόνια παρασκήνιο” και “Εθνικός Πειραιώς: Ιστορία γράφουν και οι δεύτεροι”. Το βιβλίο του “Για τον Απόλλωνα που αγαπήσαμε” διατίθεται από το γήπεδο του Ριζούπολης «Γεώργιος Καμάρας», με ευθύνη του ΔΣ του ερασιτέχνη Απόλλωνα, αλλά και από ορισμένα επιλεγμένα βιβλιοπωλεία. Έχει ενταχθεί ως έργο, στο πλαίσιο του εορτασμού μνήμης για τα 100 χρόνια από την καταστροφή της Σμύρνης.

Έριξα μια ματιά ήδη στο βιβλίο που προσφέρει η κυριακάτικη ΕΣΤΙΑ, ενθουσιασμένος που -επί τέλους- επιλέχτηκε δουλειά ενός ικανού αθλητικού συντάκτη, εν προκειμένω του Άγγελου Μενδρινού. Θέμα του βιβλίου, σύντομο χρονικό από τις καριέρες 16 παλιών διεθνών ποδοσφαιριστών, σε περιόδους που παραπέμπουν σε…αχταρμά. Διότι, ο συγγραφέας δεν μπορεί να δικαιολογηθεί που άφησε εκτός της λίστας του έναν Παντζαρόπουλο ή έναν Μανταλόζη, αφού υπάρχει στον τόμο ο αειθαλής Κώστας Νεστορίδης!

Εν πάση περιπτώσει, σκοπεύω να διαβάσω προσεκτικά αυτό το βιβλίο – ημερολόγιο ποδοσφαιρικών αξιών, προκειμένου να σχηματίσω πλήρη εικόνα. Προς το παρόν, θέλω να καταθέσω μια μικρή ένσταση όχι τόσο για τον τίτλο «Οι ήρωες της Κυριακής» όσο για τον υπότιτλο που θέλει να πείσει τους υποψήφιους αναγνώστες ότι (το βιβλίο) αποτελεί «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ» και να το εξηγήσω:

Δεν μπορεί κανείς να ισχυρίζεται πως οι 16 διάσημοι ποδοσφαιριστές που επιλέχτηκαν (πέντε του Ολυμπιακού, πέντε του Παναθηναϊκού, τέσσερις της ΑΕΚ, ένας του ΠΑΟΚ  και…ο Χατζηπαναγής του Ηρακλέους βεβαίως, βεβαίως…)  έδρασαν σε χρόνια ποδοσφαιρικής αθωότητας. Γιατί απλά αθωότητα δεν υπήρχε στην προσπάθεια της ΑΕΚ να κλέψει από τον Πανιώνιο τον έφηβο Θωμά Μαύρο, ούτε μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, αν θυμηθούμε τα καραγκιοζιλίκια σε αγώνα Κυπέλλου στο γήπεδο Λεωφόρου Αλεξάνδρας, που διεκόπη και οι οπαδοί έκαναν τον αγωνιστικό χώρο γυαλιά-καρφιά, ενώ το ανάθεμα έπεφτε σύννεφο για την συμπαιγνία. Ούτε, τέλος, υπήρξε ποδοσφαιρική αθωότητα, όταν σε καιρούς χούντας, Κοσκωτά κλπ., οι λεγόμενοι «μεγάλοι» του ποδοσφαίρου (στην ουσία η -πληγή του…) έπαιρναν όποτε ήθελαν και με όποιον τρόπο γούσταραν τα αφεντικά τους, τον καλύτερους μαχητές των μικρών ή μεσαίων ομάδων.

Αυτά, και ας μη βάλω το δάχτυλο διεξοδικά πάνω στις πληγές… Αν όμως προκληθώ, εδώ είμαστε…

ΥΓ: συγχαρητήρια στην ΕΣΤΙΑ που έκανε την έκπληξη!