Κωστής Α.Μακρής: Είναι ζωγράφος-γραφίστας και συγγραφέας και ασχολείται με το έντυπο, το κείμενο, τη διαφήμιση και την οπτική και λεκτική επικοινωνία.

Κωστής Μακρής

Εικόνα: Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ και η Ινγκριντ Μπέργκμαν στην ταινία «Καζαμπλάνκα» του Μάικλ Κέρτιζ

Τις προάλλες, είδαμε με τη γυναίκα μου, ένα έργο με αυτό που λέμε «χάπι εντ». Χρησιμοποιώ αυτόν τον όρο που έχει καθιερωθεί να λέγεται και στα ελληνικά για ένα ευτυχές, καλότυχο, ευοίωνο, καλορίζικο, χαρωπό, αγαπησιάρικο τέλος. Είτε πρόκειται για αισθηματική ταινία ή τηλεοπτική σειρά είτε για μια κοινωνική ιστορία ή μυθιστόρημα.

Όταν τελειώνει έτσι ένα τέτοιο έργο ―με φιλιά, με αγκαλιές, με αλληλοσυγχώρεση, με αποδοχή και αλληλοκατανόηση και με ένα ηλιοβασίλεμα ή μια ανατολή ηλίου που υποδηλώνουν μια νέα και πιο χαρούμενη επανεκκίνηση ζωής―, χειροκροτάμε και οι δύο. 

Σαν να μας βλέπουν οι ηθοποιοί  ή, απλώς, σαν χαρούμενοι άνθρωποι. 

Μετά πιάσαμε κουβέντα για το χάπι έντ και πόσο μας χρειάζεται και μας γλυκαίνει να το βλέπουμε στο σινεμά, στο θέατρο, να το διαβάζουμε σε κάποια βιβλία ή και να το ζούμε όσο γίνεται πιο συχνά. 

Και έπαθα σκέψη για το “χάπι εντ” γενικά. Στη ζωή, στα κείμενα και στα βιβλία που γράφω και στην εν γένει οπτική γωνία που έχω και έχουμε για κάποια πράγματα.

Σκέφτομαι λοιπόν ότι η ζωή των ανθρώπων ―ως είδους― δεν έχει ορατό end. Όχι τόσο με την έννοια του “τέλους” ―που σημαίνει και “σκοπός”― αλλά με την έννοια του τέρματος της διαδρομής, του “δεν έχει άλλο και εδώ τελειώνουν όλα”, του “πάπαλα” που λέμε.

Ούτε χάπι εντ έχει, ούτε ανχάπι. Έτσι νομίζω.

Αυτό που έχει έχει χάπι ή ανχάπι εντ, είναι η μικρή ή μεγάλη (για τα ανθρώπινα μέτρα) ζωή ατομικά, ενός εκάστου και μιας εκάστης εξ ημών. 

Όταν η ζωή μάς δίνει περισσότερες χαρές και ευτυχίες απ’ όσες νομίζουμε ότι αντέχουμε, ας σκεφτόμαστε άλλους λιγότερο τυχερούς και ας προσφέρουμε ό,τι μπορούμε: χαμόγελα, αγκαλιές, χιούμορ, αγάπη, νοιάξιμο, φιλοφρονήσεις, συμπαράσταση, αλληλεγγύη…

Όταν η ζωή μάς δίνει περισσότερες πίκρες απ’ όσες νομίζουμε ότι αντέχουμε, ας βάλουμε όση ζάχαρη ή μέλι ή στέβια μπορούμε πάνω στις πίκρες. Στις δικές μας ζωές και στις ζωές των κοντινών μας ανθρώπων. 

Υποθέτω ότι αυτός είναι ένας καλός τρόπος καθημερινής προπόνησης για ένα όσο γίνεται πιο “χάπι” δικό μας “εντ”. 

Αυτά σκέφτομαι σήμερα. 

Αύριο, δεν ξέρω τι ―και άν― θα σκέφτομαι.

Κωστής Α. Μακρής

26 Μαΐου 2024