Ο πατήρ Φιλήμων Πόκκιας είναι εφημέριος στον Ιερό Ναό του Αγίου Χριστοφόρου Ρόδου. Στην φωτογραφία είναι με τον γιο του, Νεκτάριο Πόκκια, Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη,  Ηγούμενο της Ι.Μ. Θάρρι Ρόδου

 

Ποτέ μου δεν εγνώρισα, μα ούτε πια και είδα

μία τέτοια Αγωνίστρια, Γυναίκα και Ηρωίδα.

Άγγελος μες στη κόλαση, των Πολιτικών ήσου(ν)

και όλους αντιμετώπιζες, δυναμικά κι εξίσου.

Άνθρωπος και πολιτικός και στοργική μητέρα,

ιδιοφυής και έξυπνη, βγάζοντας τα όλα πέρα.

Απέριττη μα και λιτή, πολύ λεπτή στους τρόπους,

και συναναστρεφόμενη, με όλους τους ανθρώπους.

Απλή, σεμνή και ταπεινή, με μια καρδιά μεγάλη,

που ήξερες πάντα ν αγαπάς, όσο καμία άλλη.

Και σ΄όλους παραδειγματική ήταν η ευγένεια σου,

δείχνοντας το ποια ήσουνα, και ποιά η οικογένεια σου.

Και αυτό που σε ξεχώριζε, το πλατύ χαμόγελο σου,

που σαν μιλούσες έσταζε, κάτω απ το μάγουλο σου.

Πολλά ήταν τα προσόντα σου, τα προτερήματα σου,

να πάρουν ήθελαν πολλοί και τα βιώματα σου.

Απ όπου κι αν επέρασες, Φώφη μου συγκινούσες,

και στης Βουλής τα έδρανα, μάγευες όταν μιλούσες.

Στα μέρη που γεννήθηκες, και είχες μεγαλώσει

πολλά χρονάκια και εκεί, πια είχες αναλώσει.

Και άφησες τις παιδικές, γλυκές σου αναμνήσεις

με τα παιχνίδια, τις χαρές κι όλες τις συγκινήσεις.

Πάρα πολλοί σε γνώρισαν, μα και σε αγαπήσαν,

Και στις δύσκολες στιγμές, κοντά σου πάντα ήσαν.

Του Γιώργου του Γεννηματά, κόρη ήσουν και βλαστάρι,

και ήσουν το καμάρι Του, έχοντας και τη χάρη.

Γιατί ο πατέρας σου ήτανε, πολιτικός σπουδαίος

Κι απ όλους τους πολιτικούς, ο πρωτοκορυφαίος.

Ο Αντρέας Παπανδρέου, είχε γι αυτόν προβλέψει

πως απ όλους τους πολιτικούς, αυτός θα διαπρέψει.

Κι από μικρός εντάχθηκε, πολιτικής στο στίβο

χαράσσοντας πολιτικές, σε νέο πια μοτίβο.

Και πάντοτε εις τη Βουλή, οι σκέψεις του σπουδαίες,

με νέες και πρωτόγνωρες, πολιτικές κι ιδέες.

Και γρήγορα ανέβηκε, πολιτικής στο άρμα

που για την ηλικία του, ήταν μεγάλο θαύμα.

Όμως νωρίς του κόπηκε, και αυτού της ζωής το νήμα,

και γρήγορα στερήθηκε , το της Βουλής το βήμα.

Για αυτό και του αφιερώσανε, ένα νοσοκομείο

στη μνήμη Γιώργου Γεννηματά, στο πιο όμορφο τοπίο.

Μες στην Αθήνα φυσικά, τη Πρωτεύουσα μας πόλη

να πάνε να θεραπεύονται, οι Έλληνες πια όλοι.

Κι έτσι εκκλήθηκες Εσύ, για να το συνεχίσεις

το δρόμο του Πατέρα σου, κι εσύ ν΄ ακολουθήσεις.

Γιατί ήσουν μια δυναμική και έξυπνη γυναίκα,

που τις γυναίκες έπαιζες, Φώφη μου δέκα δέκα.

Γρήγορα εσκαρφάλωσες κι εσύ νωρίς στα ύψη

που δε μπορούσε το ρεκόρ, άλλη να καταρρίψει.

Μεγάλο ρίσκο έλαβες κι ευθύνη πιο μεγάλη

στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, παίρνοντας τη σκυτάλη.

Και σαν λιοντάρι ρίχτηκες, Φώφη μου στον αγώνα

στο δύσκολο πολιτικής , σκληρό πια Μαραθώνα.

Το μαγικό είχες ραβδί, όλους να γοητεύεις

πολίτες και πολιτικούς πάντοτε να μαγεύεις.

Πάντοτε τα κατάφερνες, πολιτικούς να ενώνεις,

δικά σου νέα σχέδια, παντού να καταστρώνεις.

Με όλους τους πολιτικούς, είχες διασυνδέσεις,

κι άριστες είχες πάντοτε, μ’ όλους καλές τις σχέσεις.

Απ’ όπου κι αν επέρασες, άφησες δικό σου στίγμα

και έγινες το ίνδαλμα, και ανθρωπιάς το δείγμα.

Το όνομα σου ξακουστό, παντού σε όλα τα μέρη,

και σαν Εσένα Φώφη μου, δεν είχε άλλο ταίρι.

Όμως και για σένανε στο διάβα, στη πορεία,

μια δύσκολη κι απρόοπτη, σου ήρθε συγκυρία.

Και σε επισκέφθηκε νωρίς, η επάρατος η νόσος,

καρκίνωμα εις το μαστό και χάθηκε η δρόσος.

Αυτή η δροσιά που δρόσιζε, τα φρέσκα σου τα νιάτα

που ήταν τόσο τρυφερά, μα και πολύ αφράτα.

Μεγάλη μάχη έδωσες, Φώφη μου στη ζωή σου

συμπαραστάτη το λαό, έχοντας πάντα μαζί σου.

Κι ο κόσμος σε εμψύχωνε, σου έδινε κουράγιο,

πάντα να αντιστέκεσαι, στης ζωής το μουράγιο.

Όμως νωρίς υπέκυψες κι εσύ στον εχθρό σου

από το καρκίνο φυσικά, που μπήκε στο μαστό σου.

Κι αυτός ήταν που σου φερε, το άδικο σου τέλος

χτυπώντας Σε αλύπητα, του Χάροντα το βέλος.

Έτσι νωρίς σου κόπηκε, το νήμα της ζωής σου

τις αναμνήσεις παίρνοντας, Φώφη μου πια μαζί σου.

Μα εκεί που πήγες Φώφη μου, διόλου να μη φοβάσαι

γιατί να ξέρεις στις καρδιές, όλων μας πάντα θάσαι.

Μες στις καρδιές, μες στις ψυχές και μες στις συνειδήσεις

θα αναπολήσαι πάντοτε απ τα Μέσα και τις ειδήσεις.

Γιατί ήσουν μια ιδιάζουσα, μορφή συζητημένη

και απ όλους τους Έλληνες, η πιο αγαπημένη.

Άγγελος ήσουν στη ζωή κι αγγελική η μορφή σου

γι΄αυτό ο κόσμος πρόστρεξε και ήρθε στη θανή σου.

Για να σου πει το ύστατο χαίρε και να σ΄αφήσει

λουλούδια εις στο τάφο σου, φόρο να σ΄αποτήσει

και με θλίψη Φώφη μου, να σ’ αποχαιρετήσει.

Στο τάφο σου επαίχτηκε, ένα μεγάλο δράμα

από τα τρία σου παιδιά, βουρκώνοντας στο κλάμα.

Και ξετυλίχτηκε σκηνή, που αξέχαστη θα μείνει,

και από τα τρία σου παιδιά, ποτέ τους δε θα σβήνει.

Με λόγια αγάπης και καρδιάς, σου μίλησαν στο τάφο,

όπου ραγίσανε καρδιές, αλλά και με που γράφω.

Πάνδημη και παλλαϊκή, Φώφη μου η κηδεία

που όλοι σ΄ αποχαιρετούν, μ’ Αγγέλων κουστωδία.

Γιατί πράγματι Άγγελος, ήσουνα όσο ζούσες

φτωχά κι ανάπηρα παιδιά, πάντοτε βοηθούσες.

Πολλά σου τα χαρίσματα, απ’ το Θεό δοσμένα

Που τα χες πάντοτε κρυφά, μέσα σου φυλαγμένα.

Και τα ξεδίπλωνες κρυφά, να μη φανερωθούνε

γιατί ήθελες μόνο το Θεό, για να ευαρεστούνε.

Άνθρωπος μα και Χριστιανή, ήσουν στη κοινωνία

γι αυτό και σου δώσε ο Θεός, Φώφη μου τα ηνία.

Κι αυτή η ιδιάζουσα μορφή, η δράση και η φήμη,

θα μείνουν ανεξίτηλα, μες των Ελλήνων μνήμη.

Από μικρή εντρύφησες, σ αρχές και με Αξία,

διατρανώνοντας παντού, Πίστη κι Ορθοδοξία.

Γι αυτό και είχες το Θεό, δίπλα μα και κοντά σου

και εύχομαι να τον έχουνε και τα δικά, παιδιά σου.

Γιατί είν΄ παιδιά αγαπητά, αλλά και προικισμένα

μ΄ αρχές, αξίες κι αρετές, πολύ γαλουχημένα.

Όπως κοντά σου έστεκε, βράχος και λυχνοστάτης

που ήτανε ο άντρας σου, θερμός συμπαραστάτης.

Σύζυγος πάντοτε πιστός, μα και καλός σου φίλος,

που στη ζωή σου εστάθηκε, ακλόνητος σαν στύλος.

Σεβάσμιος κι αγαπητός, στο όνομα Αντρέας,

από ευλαβή οικογένεια και του Χριστού φορέας.

Και στη κηδεία σου κι αυτός, ήταν συντετριμμένος

με δάκρυα στα μάτια του και κατατεθλιμμένος.

Και τα παιδιά σας πιο σφιχτά, στην αγκαλιά κρατούσε

κι αδιάκοπα για σένανε, Φώφη μου τα φιλούσε.

Επροσπαθούσε θέλοντας, για να τα ηρεμήσει

ξέροντας πόσο και αυτά, σε έχουνε θρηνήσει.

Γι αυτό και επαινώ πολύ, τον άνδρα τα παιδιά σου,

και εύχομαι και ξέρε το, πως θάνε πάντα κοντά σου.

Και θα σε βλέπουν πάντοτε, με της ψυχής τα μάτια,

με το Θεό υπογράφοντας, ουράνια γραμμάτια.

Γι αυτό Φώφη μου εκεί ψηλά , ήσυχα να κοιμάσαι,

γιατί θαρρώ στην αγκαλιά, του Αβραάμ θε να σαι.

Τα παιδιά κι ο άνδρας σου, πάντα θα σε θυμούνται

τα όσα περάσατε μαζί, να ξέρεις δε ξεχνιούνται.

Και στα παιδιά σου εύχομαι, τις χάρες σου να πάρουν

Και εις τις παρακαταθήκες σου, πάντοτε να ποντάρουν.

Να ναι αξιαγάπητα, παίζοντας μέγα ρόλο,

έχοντας πάντα δίπλα τους, σχεδόν τον κόσμο όλο.

Πιστεύω στο ακέραιο, έπραξες το καθήκον

πρώτιστα εις το σπίτι σου και στης Βουλής τον οίκο.

Η τελευταία σου σχεδόν, Φώφη μου ομιλία,

στη Ρόδο πραγματοποιήθηκε, μ αγάπη και φιλία.

Γι αυτό και θα θυμόμαστε, την όλη σου ιστορία,

την όλη σου πολιτική κι επιτυχή πορεία!

Το τελευταίο αντίο θα σου πω, με τη μεγάλη φήμη,

να είναι αναπαλαίωτος και αιώνια σου η μνήμη.

Πιστεύω εις τον Ουρανό, για ότι έχεις κάνει,

πως θα στεφθείς πνευματικό και θεϊκό στεφάνι.

Ας γίνουν βάλσαμο οι ευχές, του κόσμου που ΄χουν δώσει,

με ρόδα και τριαντάφυλλα, το δρόμο σου ΄χουν στρώσει.

Ο κόσμος όλος σ έκλαψε, κι ακόμα θα σε κλάψει

για την αγάπη του Θεού, που εσύ έκανες πράξη.

Τον κόσμο όλο δίδαξες, με το παράδειγμα σου,

αφήνοντας τα ίχνη σου και τ΄ αποτύπωμα σου.

Το πέρασμα σου απ τη ζωή, θα παραδειγματίζει,

κι όπου κι αν ευρίσκεσαι, όλους μας θα φωτίζει.

Για όλη σου τη προσφορά, θα πρέπει η Πολιτεία,

στο όνομα Φώφης Γεννηματά, να βάλει μια πλατεία.

Κι ο γιός μου νοιώθει ευτυχής, που καλά σ είχε γνωρίσει,

και τα παιδιά, τον άντρα σου, έχει πια αγαπήσει.

Σύμη και Καλαμάτα πια, γενέτειρα των γονιών σου,

να γίνουν βασικοί σταθμοί, Φώφη και των παιδιών σου!

Τέλος, τα όσα έγραψα, θέλω να τα αφιερώσω,

στον άντρα σου και στα παιδιά, κι από καρδιάς να δώσω!

Αφιερωμένα στον Αντρέα,

την Αιμιλία, το Γιώργο και την Κατερίνα