Ο Προσκοπισμός είναι μια εθελοντική, μη πολιτική, μη κομματική, παιδαγωγική και παγκόσμια κίνηση, για νέους και μεγάλους ανθρώπους, ανοικτή σε όλους, χωρίς διάκριση καταγωγής, φυλής ή πίστης.
Αποστολή του Προσκοπισμού και της Προσκοπικής Κίνησης, είναι να συνεισφέρει στην εκπαίδευση των νέων, μέσω της αλληλεκπαίδευσης, με έμφαση στην υπαίθρια ζωή και στην ανάπτυξή τους, μέσω ενός συστήματος αξιών βασισμένου στην Προσκοπική Υπόσχεση, τον Σκοπό, τις Αρχές και τη Μέθοδο που καθόρισε ο Ιδρυτής του, Λόρδος Μπέηντεν Πάουελ, ώστε να αξιοποιήσουν πλήρως τις σωματικές, διανοητικές, κοινωνικές και πνευματικές τους ικανότητες, μέχρι την ένταξή τους στην κοινωνία ως άξιοι, χρήσιμοι, ηθικοί και υπεύθυνοι πολίτες, συμβάλλοντας στην οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου.
Η κίνηση δημιουργήθηκε το 1907 από τον Λόρδο Μπέηντεν Πάουελ και αυτή την στιγμή περιλαμβάνει 50 εκατομμύρια μέλη σε περισσότερες από 160 χώρες και περιοχές.
Η Παγκόσμια Ημέρα Σκέψης, είναι μια γιορτή του Προσκοπισμού, που γιορτάζεται κάθε χρόνο την ίδια μέρα από το 1926, με αφορμή τη γέννηση του ιδρυτή του, Λόρδου Μπέηντεν Πάουελ, στις 22 Φεβρουαρίου 1857.
Το έτος 2007 σηματοδότησε την εκατονταετηρίδα του Προσκοπισμού σε όλο τον κόσμο και το 2010 την εκατονταετηρίδα του Ελληνικού Προσκοπισμού, από τη σύσταση της πρώτης ομάδας Ελλήνων Προσκόπων από τον Αθανάσιο Λευκαδίτη, που αποτέλεσε την πρώτη επιτροπή του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων (ΣΕΠ).
Προσωπικά, δεν υπήρξα ποτέ πρόσκοπος.
Τα χρόνια της πρώτης μου νιότης, απασχολούμενος ως εποχικός υπάλληλος στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, ήρθα για πρώτη φορά σ’ επαφή με την Προσκοπική Ιδέα από έναν συνάδελφο της μητέρας μου και προϊστάμενό μου, τον Κώστα Πρίντζιο και τον αδελφό του Νίκο, που υπήρξαν “εκ των βάσεων” του Προσκοπισμού στη Θεσσαλονίκη.
Αργότερα, σιγά-σιγά ανακάλυπτα φίλους μου, συμμαθητές μου, συγγενείς μου, που υπηρετούσαν το Προσκοπικό Ιδεώδες και που με το ήθος τους, τη συνέπειά τους, την ευθύτητά τους και τη στέρεη δόμηση του χαρακτήρα τους, μου ενέπνευσαν το ενδιαφέρον, τη συμπάθεια και τον θαυμασμό για τις Αρχές του και τις Αξίες του.
Ομως, η ζωή δεν ξεχνά ποτέ και αποκαθιστά κάθε τι που θα έπρεπε ίσως να συμβεί αλλά δεν συνέβη στην ώρα του.
Έτσι, το 2007, που το Σώμα Ελλήνων Προσκόπων προετοιμαζόταν για τον εορτασμό της 100ετηρίδος του (1910-2010), με προσέγγισε (υπό την επαγγελματική μου ιδιότητα) κατά την υπερ-τριακονταετή δραστηριοποίησή μου στην Αθήνα και μου έκανε τη μεγάλη τιμή να μου αναθέσει την καλλιτεχνική διεύθυνση των εκδηλώσεών του. Από την πρώτη κιόλας στιγμή δήλωσα “εθελοντής”, εργαζόμενος με μία ομάδα επιλέκτων Παλαιών Προσκόπων του Σώματος, για την επίτευξη του σκοπού και την ευόδωση του στόχου.
Ζώντας πλέον από κοντά, όχι ως μέλος αλλά ως φίλος, αναδύθηκαν από μέσα μου όλες οι περιγραφές, οι μνήμες και οι εικόνες των παιδικών μου χρόνων και αποτυπώθηκαν σ’ ένα τραγούδι, σε στίχους και μουσική δική μου, που έμελλε να αναδειχθεί και να παρουσιαστεί ως ο “Ύμνος της 100ετίας” του Ελληνικού Προσκοπισμού, με τίτλο (τί άλλο;) “ΕΣΟ ΕΤΟΙΜΟΣ”, όπως άλλωστε είναι και το σύνθημα του Προσκοπισμού (BE PREPAIR) παγκοσμίως.
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Σώματος, τόσο για τον ύμνο, όσο και για την αφιλοκερδή συμμετοχή μου στη διοργάνωση ως καλλιτεχνικός διευθυντής της 100ετηρίδος, αποφάσισε να τιμήσει την ελαχιστότητά μου, με τις δύο μεγαλύτερες (για ΜΗ πρόσκοπο), διακρίσεις του:
Με το Μετάλλιο των Φίλων του Προσκοπισμού, το 2008 και με το Μετάλλιον των Υπηρεσιών προς τον Προσκοπισμό, το 2011.
Τις δύο αυτές απονομές, αισθάνομαι την ανάγκη να τις αφιερώσω σήμερα, 22 Φεβρουαρίου, κλίνοντας ευλαβικά τη σκέψη μου, στην ιερή μνήμη των σφαγιασθέντων Προσκόπων του Αϊδινίου, καθώς και στη μνήμη αγαπημένων μου συγγενών (του θείου μου Δημητρίου (Τάκη) Γκορτσούλη) και φίλων (Νίκου Πρίντζιου, Στέλιου Ναουμίδη, Στέλιου Παυλίδη, Παντελή Δάνδολου, Γιώργου Ρηγινού κ.ά.).
Επίσης, στέλνω τη σκέψη μου στους αγαπημένους μου φίλους, Παλαιούς Προσκόπους σήμερα αλλά ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΣΚΟΠΟΥΣ, Κώστα Πρίντζιο, Άρη Σκληβανιώτη, Άρη Μαρατσίνο, Νίκο Παραδείση, Ισίδωρο Κανέτη, Χρήστο Σταθόπουλο, Θοδωρή Κεφαλά, Θωμά (Μάκη) Ζήκο, Θεοδόση (Σάκη) Κατσαμούνδη, Γιώργο Πουρνάρη, Τριαντάφυλλο Γιαβάνογλου, Στέλιο Κωνσταντίνου, Γιώργο Καγκουρίδη, Δημήτρη Σαλλιάρη, Παναγιώτη Κροκίδη, Κώστα Βούλγαρη, Πάνο Βούλγαρη, Ντίνο Ζωχιό, Φήλιο Σκληβανιώτη, Θανάση Ζαχόπουλο, Δημήτρη Γιαννόγλου, Τάσο Αρνιακό, Γιάννη Μαργαρίτη, Γιώργο Λαζόγκα, Διονύση Σαββόπουλο, Απόστολο Κακλαμάνη, Ευάγγελο Βενιζέλο και όλους όσους η συγκίνηση της στιγμής παρακάμπτει.
Ανώνυμος, μέσα στο πλήθος, θα παρακολουθώ πάντα με περηφάνια τα προσκοπάκια, στις περιφορές των Επιταφίων, με μια σκέψη ευγνωμοσύνης σε όλους αυτούς, που μου έδειξαν το δρόμο να γίνω καλύτερος άνθρωπος και να ΖΩ σαν ΠΡΟΣΚΟΠΟΣ….
…αφήνοντας ένα δάκρυ, στα παιδικά μου χρόνια!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στη ΣΚΕΨΗ!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στη ΜΝΗΜΗ!