Ο Πάνος Μπιτσαξής είναι ποινικολόγος και συγγραφέας του αυτοβιογραφικού-ιστορικού βιβλίου “΄Οταν το μέλλον έπαιζε κρυφτό..”

•Για λόγους ανυπέρβλητους τα μακρινά ταξίδια δεν είναι πια εφικτά. Οι αναμνήσεις όμως μένουν και μας ακολουθούν. Σειρά τώρα έχουν τα μικρά ταξίδια που γίνονται σε περιεχόμενο μεγάλα. Στην παραλία Κοχύλια στο Λαγονησι ζει μια μεγάλη, ακμαία και κοινωνικότατη αποικία αργυρόχροων γλάρων. Τους παρατηρώ. Ερωτεύονται, τσακώνονται, κάνουν βεγγερες. Ένας πέρασε τα γυαλάκια της θάλασσας, κίτρινόμαυρα , για μεζέ και πήγε να μου τα αρπάξει. Τα πρόλαβα και τον «μάλωσα». Έχουν βάση στη παραλία όπου κάνουν άνετη παρέα με τους ανθρώπους αλλά έχουν και προαστειο την απέναντι νησίδα. Απόσταση 1200 απλωτές. Ένα χάρμα της φύσης πλάι μας. Λιτό, απέριττο. Αντιμάχεται τους γελοίους που ρίχνουν στο δάσος σκουπίδια ,έπιπλα, στρώματα.
•Θυμήθηκα το αρχιπέλαγος Αλμιραντες,( συστάδα Φαρκουαρ) στις Σεϋχέλλες. Κυβερνούσε ο σοσιαλιστής του Ινδικού ωκεανού πρόεδρος ΡΕΝΕ. Μονοκομματικό κράτος τότε. Το Μαχε ήταν γεμάτο σοφά επιγράμματα και φωτό του προέδρου. Εκεί πέρασε καλά ως εξόριστος ο Μακάριος. Απεχθές καθεστώς αλλά το περιβάλλον ήταν οσιο, τοτέμ , ιερό. Στα τρία «μεγάλα» νησιά το Μαχε,τη Λα Αντίγκ, και το Πραλαν απαγορευόταν τα κτίσματα να περνούν το ύψος ενός φοίνικα. Στα κοραλλιογενή νησιά απαγορευόταν να πάρεις έστω και ένα κοχύλι. Ακταιωροί περιπολουσαν και επέτρεπαν την σύγχρονη αποβίβαση επισκεπτών πέραν καποιου αριθμού ανάλογα με το μέγεθος του. Τα ψάρια ήταν σε τέτοια αφθονία που μπορούσες να τα πιάσεις με τα χέρια. Πρόεδρος ΡΕΝΕ βέβαια φόβος και τρόμος όχι Πατουλης. Δεν τον προτιμώ αλλά είχε και καλά.
•Οι Λειψοί έδειξαν το δρόμο. Οι κάτοικοι αποφάσισαν και μπράβο παιδιά να απαγορεύσουν τις πισίνες. Γιά να μην αλλοιωθεί το νησί και το νερό πολύτιμο. Στη Μύκονο συνεντευξιάζεται το νέο μοντέλο διοίκησης. Κυβερνά ο Εισαγγελέας Εφετών Αιγαίου. Δεν φοβάμαι είπε αλλά για προληπτικούς λόγους οπλοφορώ.
•Η σκιά στη φωτό είμαι εγώ. Τέχνη με το κινητο όχι παίξε γελασε.