Μόνο στη Ρόδο! Delivery: 2241003600

Η πιο έντονη εικόνα από το σχολείο μου ήταν αυτή που υπάρχει στο editorial και που είχα κολλήσει στο μισό-μισό τετράδιό μου. Το πάνω μέρος κενό για να ζωγραφίσουμε ή να κολλήσουμε κάποια εικόνα και στο κάτω γραμμές.

Στο μάθημα των θρησκευτικών μιλήσαμε για τα αγγελάκια. Η δασκάλα μου η κυρία Μαρουσώ, μ ια σαντορινιά με δυνατή φωνή και λαμπερό βλέμμα, μας έδωσε εικονίτσες με αγγελάκια.

— Γεωργία το δικό σου, μου είπε και μου έδωσε την εικόνα μου.

Ήταν η πιο όμορφη στιγμή της σχολικής μου ζωής. Ο φύλακας-άγγελός μου. Πάνω στο γεφύρι, κάτω από τις φτερούγες του Αγγέλου. Πόση ζεστασιά είχε εκείνη η εικόνα.

*******

—  Πιστεύεις στους Αγγέλους;

— Ναι.

— Πού είναι;

— Παντού. Δίπλα μας, γύρω μας, στον ύπνο μας. Σωματοποιούνται για να προφτάσουν το κακό και αγκαλιάζουν την ψυχούλα για να την πάνε εκεί που πρέπει να πάει, όταν… Είναι ένας θαυμάσιος κόσμος οι Άγγελοι. Και τους αρέσει πολύ το γέλιο. Έχουν χιούμορ και θέλουν πολύ να γελάμε.

*******

Δεν ξέρω πού βρίσκονται οι Άγγελοι όταν περπατάμε, όταν οδηγούμε, όταν κάτι κακό συμβεί. Θυμάμαι, που πριν από πολλά χρόνια διασχίζοντας την Πανεπιστημίου για να βγω στην Πεσμαζόγλου με πράσινο ανθρωπάκι για τους πεζούς, άκουσα κραυγές από ανθρώπους να λένε: «την σκότωσε την κοπέλα». Ξαφνικά βρέθηκα δίπλα στο παράθυρο της πόρτας του οδηγού ενός wagon που με κοιτούσε χαμένος. «Χαίρετε» του είπα έκανα μεταβολή και διέσχισα την Πανεπιστημίου. Μόλις πάτησα το πόδι στο πεζοδρόμιο μ’έπιασε ένα χέρι. Γυρνώ και βλέπω έναν παππού: «Παιδάκι μου, είναι μεγάλη μέρα σήμερα. Λένε ότι ντύνεται γέροντας και  βγαίνει στους δρόμους να φυλάξει τους πεζούς. Από θαύμα σώθηκες. Να την φυλάς αυτή τη μέρα».

Εξακολούθησα να κοιτώ τον ευγενικό παππού και όλους που ήταν τριγύρω. Διάβαζα απορία. Ήταν 18 Ιανουαρίου.  Το 1990.

«Σας ευχαριστώ» του απάντησα κι έφυγα.

Έφτασα στη Σοφοκλέους.

«Κατάλαβες τι έγινε;» αναρωτήθηκα. Και άρχισαν όλα να γίνονται διάφανα.

Είδα το πράσινο για τους πεζούς, ξεκίνησα να διασχίζω το δρόμο, πέρασα το πρώτο σταματημένο αυτοκίνητο, πέρασα και το δεύτερο βλέποντας το φορτηγάκι να μην σταματά, να μην πατά φρένο και αναρωτήθηκα, μα πού πάει δεν θα σταματήσει; Κι κεί ακούστηκαν οι κραυγές και βρέθηκα δίπλα από τον οδηγό. Σαν να με πήρε μια φτερούγα και να με έβαλε εκεί. Το φορτηγάκι ήταν πιο μπροστά από τα άλλα σταματημένα αυτοκίνητα. Και ο οδηγός με μάτια γουρλωμένα σαν αυγά.

Δεν ξέρω πόσοι άγγελοι είναι κοντά μας κάθε φορά που κάτι κακό τελικά δεν συμβαίνει. Αλλά κάποιος λόγος θα υπάρχει που μπαίνουν ασπίδα και προφταίνουν τη ζημιά. Υλική ή ανθρώπινη. Μια δεύτερη σκέψη; Μια περίεργη διαίσθηση; Ένα πόδι που σου βάζει φρένο στην ταχύτητα; Ένα χέρι που βάζει φρένο στο κινητό που πας να απαντήσεις; Ή στον καυγά που πάει να ξεκινήσει;

Και όταν δεν πάθεις τη ζημιά, τότε ξαναφέρνεις στο μυαλό σου όλο το σκηνικό και λες: Άγιο είχα. Όλους τους Αγγέλους δίπλα μου. Τρομαγμένα και χαρούμενα μαζί. Για την ευλογία να έχεις φύλακα-άγγελο. Πολλά από αυτά που ζούμε είναι ευλογία. Αρκεί να μπορούμε να τα δούμε καθαρά.

Είναι καιρός συνειδητά να ξανασκεφτούμε ότι οι δρόμοι δεν είναι χώροι για νταηλίκια, ούτε για φιγούρες. Είναι οι διαδρομές που μας φέρνουν κοντά σε ό,τι και όποιους αγαπάμε. Δεν φταίνε οι δρόμοι, δεν φταίνε οι καιροί. Δεν φταίνε και οι Άγγελοί μας αν εμείς δεν τους ακούμε και δεν τους χαμογελάμε.

Δεν υπάρχει και δεν πρέπει να υπάρξει άλλος χώρος για ανόητους θανάτους. Γιατί ο ένας χρειαζόμαστε τον άλλο.

Καλό Απρίλη.

Καλή Ανάσταση.

Καλές και ωραίες διαδρομές.

Καλούς και φωτεινούς αγγέλους μαζί μας.

Με φως και θαλπωρή.

Να γίνει τούτος ο ψεύτης Απρίλης ο πιο αληθινός Άγγελός μας. Να γίνει μια συνειδητή αρχή.

2 Απριλίου 2018.

Τζίνα Δαβιλά

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr