Πόρτα σε ιστορίες/χρονογραφήματα/διηγήματα

Μόνο δύο εκτός ‘ψυγείου’, του Γιώργου Αρκουλή

Spread the love

Catering-Συνέδρια-Γάμοι-Βαπτίσεις-Εκδηλώσεις

Απ.Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στ.Διαγόρας)-Ρόδου-Λίνδου (ΙΚΑ)-Λεωφ.Κρεμαστής-Πηγές Καλλιθέας (Μάϊος-Οκτώβριος)

 

Σκαλίζοντας χθες το αρχείο, έπεσα σε ένα μονόστηλο της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ με ημερομηνία 22 Νοεμβρίου 2006. Τίτλος «η χρυσή ενδεκάδα παίζει με την Καρκαλού» και αφορούσε τις 11 κορυφαίες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών, όπως τις είχε αναδείξει ψηφοφορία των μελών της κριτικής (ΠΕΚΚ). Θα σας τις θυμίσω μόνο και μόνο για να αντιληφθείτε πόσες από αυτές τις ταινίες – αριστουργήματα, δείχνει (συχνά θα έλεγα…) κάποιο κανάλι μας. Με κεφαλαία, οι τίτλοι ταινιών που συγκινούν τους καναλάρχες:

1.- Ο δράκος (του Νίκου Κούνδουρου)

2.- Ευδοκία (του Αλέξη Δαμιανού)

3.- Θίασος (του Θοδ. Αγγελόπουλου)

4.- Η φωτογραφία (του Νίκου Παπατάκη)

5.- ΣΤΕΛΛΑ (του Μιχάλη Κακογιάννη)

6.- Η ΚΑΛΠΙΚΗ ΛΙΡΑ (του Γιώργου Τζαβέλα)

7.- Ρεμπέτικο (του Κώστα Φέρρη)

8.- Αναπαράσταση (του Θοδ. Αγγελόπουλου)

9.- Ισοψηφία τριών ταινιών: Γλυκιά συμμορία (του Νίκου Νικολαϊδη), Η εαρινή σύναξη των αγροφυλάκων (του Δήμου Αβδελιώδη) και Καρκαλού (του Σταύρου Τορνέ).

Αναρωτιέμαι αν όσοι κατέληξαν στην εν λόγω 11άδα με την ψήφο τους, αδίκησαν τον Χορν, την Λαμπέτη, τον Αλεξανδράκη, την Καρέζη, τον Αυλωνίτη, τον Γκιωνάκη, την Βουγιουκλάκη, τον Παπαμιχαήλ, την Βλαχοπούλου, τον Κωνσταντάρα, τον Παπαγιαννόπουλο και μερικούς ακόμη σπουδαίους ηθοποιούς οι οποίοι στήριξαν εμπορικά  δεκαετίες, τον ελληνικό κινηματογράφο με το ταλέντο τους. Και στους οποίους καταφεύγουν ΜΟΝΙΜΑ τα κανάλια προκειμένου να διασκεδάσουν την εκλεκτή πελατεία τους.

Προφανώς  η ψήφος των ειδικών στηρίχτηκε συνολικά στις δημιουργίες (σενάριο, σκηνοθεσία, μηνύματα κλπ.), οπότε δεν μας πέφτει λόγος. Έτσι κι’ αλλιώς η Ιστορία τούς έχει δικαιώσει, όσο κι’ αν η συχνότητα προβολής των ταινιών του Σακελλάριου (κυρίως), του Καραγιάννη, του Φώσκολου κλπ. τους ρίχνει κάθε τόσο «κατραπακιές».

Αυτά και σταματάω εδώ γιατί αρχίζει σε λίγο ρεσιτάλ Γκιωνάκη, Σταυρίδη, Φωτόπουλου. Βλέπετε, «Τα κίτρινα γάντια» δεν χάνονται με τίποτα…

ΥΓ: Άλλωστε, όταν  είχα πρωτοδεί το 1960 αυτό το φιλμ, ό,τι που είχα αρχίσει να βγάζω μουστάκι…

 

SHARE
RELATED POSTS
Διός πεσούσης(*)…, του Αλέξανδρου Μπέμπη
Το μυαλό μας στη Σαλονίκη, του Μάνου Στεφανίδη
Κοινή χρήση του αρχείου ‘οφείλουμε’ με εσάς, της Δέσποινας Γρηγοριάδη

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.