Ο Δημήτρης Κατσούλας είναι συνταξιούχος του Ταμείου Νομικών. Παρουσιάζεται: “Εν συντομία λοιπόν, έχουμε και λέμε: Με καταγωγή από την Μεσσηνία, αποφάσισα εν μέσω Πανδημίας COVID-19, να αποχωριστώ την Ελλάδα και να εγκατασταθώ στο Μιλάνο, βρίσκοντας διέξοδο στις αναζητήσεις μου Μουσική και Θέατρο, όπου παραμένουν οι μεγάλες μου Αγάπες. Μότο ζωής: ΥΠΝΟΣ, Ο ΜΙΣΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ|

Βρίσκονται στην πλέον παραγωγική φάση της ζωής τους, αποτελούν την κινητήριο δύναμη της κοινωνίας μας. Δεν γνωρίζουν από γιορτές και σχόλες διότι λόγω φόρτου εργασίας αλλά και οικονομικών δυσπραγιών δεν τους παρέχονται οι δυνατότητες να ονειρευτούν μια καλύτερη ζωή.

11η Μαΐου, και η ημέρα είναι αφιερωμένη στη Γιορτή της Μητέρας. Στην μητέρα σύμβολο και σύμβουλο, στην μητέρα φύλακα, σύντροφο, γυναίκα συμπαραστάτη και συνταξιδιώτη ημών των αρσενικών, στην μητέρα την εργαζόμενη, ασφαλές αποκούμπι τόσο για τα παιδιά της, ανεξάρτητα εάν είναι νυμφευμένη ή όχι, όσον και στην επιμέλεια κάποιου παιδιού προερχόμενου από εμπόλεμες χώρες ή όχι, φροντίζοντας αθορύβως και διακριτικώς μια οικογένεια που αδυνατεί να τα φέρει εις πέρας οικονομικώς ή κάποιο ορφανό και φτωχό γειτονόπουλο που μπορεί μερικές ημέρες της εβδομάδος να στερείται ακόμη και του πρωινού του στο σπίτι πριν μεταβεί στο σχολείο του, ούσα πανταχού παρούσα. Αρκετά δε από αυτά τα εργαζόμενα κορίτσια μπορεί να είναι και μαμάδες, παρά το τρυφερό της ηλικίας τους, δίδοντας σε καθημερινή βάση τον δικό τους αγώνα επιβίωσης, με κουτσούρεμα ακόμη κι αυτών των εκ του νόμου κατοχυρωμένων δικαιωμάτων τα οποία θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα, αλλά πώς όμως, όταν έχει καταστρατηγηθεί κάθε έννοια συλλογικής σύμβασης εργασίας, αντικαθιστάμενη με τρίωρες ή τετράωρες, ενώ στην πραγματικότητα φορτώνονται με ένα πλήρες οκτάωρο, το οποίο – από πλευράς εργοδοσίας και στην ζούλα– δεν καταγράφεται πουθενά μα ούτε φυσικά πληρώνεται;

Σε όλες τις μητέρες αλλά και στα κορίτσια αφιερωμένο, που εργάζονται στα εμπορικά καταστήματα, όπου καθ’ όλη τη διάρκεια του ωραρίου τους-«λάστιχο» στέκουν όρθια, αναμένοντας με υπομονή την ώρα που θα σημάνει το δεκάλεπτο  διάλλειμα για να πάνε στην τουαλέτα, να πιουν έναν καφέ, να κάνουν μισό τσιγάρο, να φάνε μια τυρόπιτα, να ανταλλάξουν μια κουβέντα με τις συναδέλφους τους για ν’ αντέξουν το υπόλοιπο της εργασίας τους, συνεχίζοντας με την τακτοποίηση των κρεμαστρών των ρούχων που δοκιμάστηκαν αλλά δεν πωλήθηκαν ή με εκείνα τα δεκάδες ανοιγμένα κουτιά των υποδημάτων τα οποία οι πελάτες πρόβαραν αλλά δεν προτιμήθηκαν από το ανίσχυρο οικονομικώς αγοραστικό κοινό λόγω ακρίβειας – παρά τις υποτιθέμενες προσφορές –, προκειμένου να επανατοποθετηθούν στα ράφια.

Σε όλες τις μητέρες αλλά και στα κορίτσια αφιερωμένο, που εργάζονται στο τμήμα του κρεοπωλείου  και των τυριών των σούπερ μάρκετ, που έχουν να κάνουν με την απαίτηση του πελάτη όσον αφορά στις ακριβείς σε γραμμάρια ποσότητες που δύναται να αγοράσει ο καθείς, παλεύοντας όλη μέρα με τα μαχαίρια και τ’ αυτόματα μηχανήματα τριβής τυριών αναλόγως των προτιμήσεων ενός εκάστου, καθότι, ο ένας το απαιτεί ψιλοτριμμένο, ο άλλος χοντροκομμένο, χωρίς στα πρόσωπά τους να διαγράφεται ίχνος εκνευρισμού, παρά χαμόγελα μόνο να ακτινοβολούν.

Σε όλες τις μητέρες αλλά και στα κορίτσια αφιερωμένο, που εργάζονται στα ταμεία των σούπερ μάρκετ, παλεύοντας με τους κωδικούς των προϊόντων, έχοντας κατά νου μόνο ότι δεν θα πρέπει να πέσουν κάτω από τα 27 «χτυπήματα» ανά λεπτό, διότι οι κάμερες υψηλής ευκρινείας καταγράφουν ανελλιπώς, με τον φόβο προφανή από αυτά τα ηλεκτρονικά μηχανήματα τα οποία στήθηκαν τελευταίως, στα οποία ο πελάτης μπορεί μόνος να τσεκάρει τα ψώνια του, πληρώνοντας είτε με κάρτα είτε με μετρητά και μάλιστα σε πολύ συντομότερο χρόνο από τα χέρια των κοριτσιών, όπου κάποια στιγμή περιττά θα κριθούν, με σίγουρο το αποτέλεσμα της αντικατάστασής τους.

Σε όλες τις μητέρες αλλά και στα κορίτσια αφιερωμένο, που εργάζονται στα κομμωτήρια πάντα όρθια και με τα χέρια τους σακατεμένα από τις βαφές, το οξυζενέ και τα λουσίματα, έχοντας ταυτοχρόνως την υπομονή ν’ ακούν τις «ιδιόρρυθμες» απαιτήσεις κάθε πελάτισσας, είτε εάν το χρώμα «πέτυχε» στο μαλλί και κατά πόσο, είτε εάν η τούφα έλαβε την επιθυμητή λάμψη διαφορετικής απόχρωσης, προκειμένου να ξεχωρίζει από το υπόλοιπο της κόμης (a la Άννα Παναγιωταρέα – χτένισμα, που όλο και της μόδας τείνει να καθιερώνεται, επικρατώντας το παρδαλό – , για να μη ξεχνιόμαστε), κι έναν σωρό ακόμη άλλων «πρωτότυπων» προτιμήσεων, επιλογών και πειραματισμών.

Σε όλες τις μητέρες αλλά και στα κορίτσια αφιερωμένο, που εργάζονται πάντα σκυφτά, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή μετά από χρόνια να αποκτούν μόνιμη κύρτωση, φροντίζοντας νύχια άνω και κάτω άκρων, κάλων και σκασμένων φτερνών, επαναφέροντάς τες στην απαλή και λεία τους κατάσταση, ώστε …«να είναι για φίλημα»!, συχνή απαίτηση αρκετών των πλουσίων πελατισσών, οι οποίες ούτε ένα ευρώ ως φιλοδώρημα αφήνουν, χωρίς τα κορίτσια να δυσανασχετούν, αλλά πάντα με το χαμόγελο στα χείλη να τις ξεπροβοδίζουν.

Χρέος μας είναι να τις προσέχουμε τις μητέρες κι αυτά τα κορίτσια σαν να ήσαν δικά μας πρόσωπα, να μοιραζόμαστε το χαμόγελό μας μαζί τους γιατί πολύ το έχουν ανάγκη, δύναμη τους δίνουμε για ν’ ανταπεξέλθουν τα στημένα αδιέξοδα της ζωής που κάποιοι βάλθηκαν στο να διαφεντεύουν τις ζωές τους, τις ζωές μας.

Να τις προσέχουμε τις μητέρες κι αυτά τα κορίτσια, κι όταν ακόμη εξ ανάγκης είναι υποχρεωτικό να χαμογελούν ολημερίς για να μη παραπονούνται τα αφιονισμένα τους αφεντικά αλλά και για να μη δυσαρεστούν τον πελάτη, αφού σε κάποια φάση της ζωής τους θα εξέλθουν στην σύνταξη με την κατάρρευση ορατή και την αντικατάστασή τους από την επόμενη φουρνιά, η οποία θα διαθέτει τα ίδια όμορφα χέρια και πόδια απαλλαγμένα από το ζάρωμα της επιδερμίδας τους και την φλεβίτιδα, όπως ήσαν στην αρχή της προσλήψεώς των, καθότι τότε με την έξοδό τους από τον εργασιακό βίο τα χέρια τους θα είναι μαραγκιασμένα και τα πόδια τους γεμάτα κιρσούς από τις δουλειές τόσων χρόνων, κι αυτή είναι η μόνη σίγουρη και προδιαγεγραμμένη τους κατάληξη.

Ας σημειωθεί στο σημείο αυτό, ότι σε μερικές Ευρωπαϊκές χώρες η άδεια μητρότητας έχει αρχίσει να καθιερώνεται στους 19 μήνες, το δε καταβαλλόμενο γονικό επίδομα (πέρα από το μηνιαίο ποσό) για κάθε τέκνο είναι της τάξεως των 21 ευρώ/ημέρα σε περίπτωση ασθενείας του, συμπεριλαμβανομένης της ιατροφαρμακευτικής του περίθαλψης αλλά και της οδοντιατρικής του φροντίδας έως το 19^ο έτος της ηλικίας του, μέτρα τα οποία συντείνουν στην εκτίναξη των δεικτών γονιμότητας – βάσει στοιχείων του ΟΟΣΑ –, κάτι το οποίο στην Ελλάδα θα συνεχίσει να φαντάζει όνειρο άπιαστο, τουλάχιστον για τα επόμενα 15-20 χρόνια από σήμερα.

Κατά τα άλλα, στην Ελλάδα του ανέμπνευστου ηγέτη Κυριάκου Μητσοτάκη, του μεγαλοαστού, ο οποίος υποδύεται τον Πρωθυπουργό, από καιρού εις καιρόν διανέμεται κι από ένα «καθρεφτάκι» προς τους ιθαγενείς, συγγνώμη…, εξαγγέλλεται και μια παροχή ήθελα να γράψω, όπως αυτή που ανακοινώθηκε στην αρχή της εβδομάδος που διανύουμε (5/5/2025), η οποία περιλαμβάνει την επέκταση του επιδόματος ΟΠΕΚΑ και στους κωφούς (ανεξαρτήτου ηλικίας), οι οποίοι μέχρι σήμερα εξαιρούνταν λόγω ποσοστών αναπηρίας (391 ευρώ μεικτά, 339 ευρώ καθαρά μηνιαίως), αρχομένου του επιδόματος από 1/11/2025 με αναδρομική ισχύ από την ημερομηνία υποβολής της αιτήσεως στα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕ.Π.Α.). Οι επωφελούμενοι αυτού του βοηθήματος-κοροϊδία ανέρχονται σε 1200 συμπολίτες μας. «…Μάζευε, κι ας ειν’ και ρόγες», η προτροπή προς τον πολυχρονεμένο μας βεζίρη, ο οποίος πλέκει όνειρα για την παντοκρατορία του έως το 2031.

Για τη Γιορτή της Μητέρας λοιπόν: Ένα λουλούδι συνοδευόμενο από μια κάρτα με ευχές, μια ζεστή αγκαλιά κι ένα: «Σ’ αγαπάω μαμά», ένα: «Μπράβο ρε μαμά, άξιος ο μισθός σου», ένα: «Μπράβο κορίτσι μου που δεν λύγισες μπροστά στις αφόρητες πιέσεις του αφεντικού» ή ένα φιλί, είν’ αρκετά για ν’ αναπτερώσουν το ηθικό σ’ αυτά τα υπέροχα πλάσματα, τις μητέρες, τα κορίτσια, τις κινητήριες δυνάμεις της «πρώτης γραμμής», σε μια κοινωνία και μια αγορά εργασίας που όλο κι ολισθαίνουν προς ένα πραγματικό σφαγείο στις σημερινές σύγχρονες φάμπρικες και στ’ αυριανά εργατικά κολαστήρια, παραπέμποντας σ’ έναν εργασιακό Μεσαίωνα, κονιορτοποιώντας κεκτημένα με αίμα ενός αιώνος και πλέον.