Δημήτρης Κατσούλας

Έλα σε παρακαλώ, έλα τώρα, φτάνει πια, σκούπισε τα μάτια. Πόσες φορές θα σου το πω ακόμα ότι απαγορεύεται να κλαίμε σε κοινή θέα, δημοσίως. Κοίτα, κοίτα αυτούς στο απέναντι πεζοδρόμιο που περπατούν σχεδόν ρυθμικά και μας κοιτούν.

Είμαι σίγουρος ότι σε είδαν που κλαις. Έλα, κάνε μου τη χάρη σε παρακαλώ και σκούπισε τα μάτια σου με τις άκρες των μανικιών σου. Τι ψάχνεις δηλαδή; Το πας φιρί φιρί να περάσουν στο δικό μας πεζοδρόμιο, να μας πάρουν τα στοιχεία, και να τηλεφωνήσουν στην ανοιχτή γραμμή καταγγελιών; Άκουσέ με. Είναι αδίστακτοι. Θα το κάνουν σου λέω.

Θα μας καρφώσουν στην ψύχρα. Τους βλέπω αποφασισμένους. Γι αυτό λοιπόν, σκούπισε τα μάτια, ρούφηξε τα δάκρυα προς τα πίσω. Κάνε το σου λέω, δεν είναι και τόσο δύσκολο.

Είναι καταμεσήμερο και όπως καταλαβαίνεις οι κάμερες είναι έτσι τοποθετημένες για να καταγράφουν κατευθείαν στα μάτια. Δεν τους ξεφεύγει τίποτα. Είμαστε σαν τα αυτοκίνητα στα διόδια σου λέω, που έτσι και περάσεις λάθρα, καταγράφουν μόνο τον αριθμό και σου έρχεται στο σπίτι το μπουγιουρντί μετά. Γι αυτό λοιπόν, φόρεσε τα μαύρα σου γυαλιά να μη φαίνονται τα δάκρυα, και περίμενε να φθάσουμε στο σπίτι, δεν μας μένει και πολύς δρόμος ακόμα. Υπομονή σου λέω, κρατήσου από πάνω μου, είμαι δίπλα σου δεν το καταλαβαίνεις; Πιάσε μου το χέρι. Τα χέρια δεν τα πιάνουν οι κάμερες, μόνο στα μάτια σημαδεύουν.

Χαμογέλασέ μου λίγο, σε παρακαλώ. Χαμογέλασέ μου και συγκεντρώσου. Μη λυγίζεις, κράτα καλά. Είμαι εδώ, σε έχω αγκαλιά. Μη φοβάσαι. Μη φοβάσαι και μη λυγίσεις, σου λέω ούτε στιγμή. Σε θέλω προσεκτική. Μην αφήσεις να σε ξεγελάσουν δήθεν χαμόγελα. Αν οι άνθρωποι ήξεραν να αγκαλιάζουν τρυφερά, δεν θα ήταν ανάγκη να έραβαν ζουρλομανδύες. Κάνε μου μια χάρη ακόμα: όπως περπατάμε αγκαλιασμένοι να μη λες ονόματα. Σου το λέω αυτό γιατί προχθές που είπα καλημέρα με κοίταξαν παράξενα, ακόμα και επιθετικά κινήθηκαν απέναντί μου. Όχι ένας, αλλά πολλοί αγάπη μου στο δρόμο. Την γλίτωσα σου λέω.

Μη ξεχνάς να σκουπίζεις τα δάκρυά σου μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι, άντε, λίγα μέτρα μας απέμειναν ακόμα. Έλα…, έλα φτάνουμε. Θα κατεβάσω τα ρολά, θα κλείσουμε τα μάτια και θα κλάψουμε παρέα. Όσο θες.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr