Κωστής Μακρής

Μ’ αρέσει να κοιτάζω ψηλά.

Ημέρα ή νύχτα.

Τον ηλιοφωτισμένο ή συννεφιασμένο ουρανό την ημέρα.

Την έναστρη ή φεγγαρολουσμένη ή λαμπερή από φώτα πόλης ή σκοτεινή συννεφιασμένη νύχτα στις εξοχές.

Κοιτάζω και μπροστά μου.

Κοτάζω και κάτω, χαμηλά, όταν βαδίζω.

Προσέχω τις λακούβες, τις πέτρες, τις μπανανόφλουδες, τις πεπονόφλουδες, τα σπασμένα γυαλιά ή τα τενεκεδάκια στην αμμουδιά, όταν είμαι ξυπόλυτος.
Ξέρω ότι δεν είμαι ελεύθερος να αδιαφορώ για το τι είναι κάτω.

Ακόμα κι όταν αυτό το κάτω είναι ένα LOCK DOWN με απλωμένη τη θρασεία αρίδα του. Ένα LOCK DOWN που με εμποδίζει, με θλίβει, με ζορίζει, με θυμώνει.

Ενώνω τo μικρό άνοιγμα του C και έχω ένα επίκαιρο πρόσταγμα: LOOK DOWN.

Τι κι αν είναι στα αγγλικά;

Οφείλω να σεβαστώ, να κατανοήσω αυτές τις δύο ξένες λέξεις.

«ΚΟΙΤΑ ΚΑΤΩ» εννοούν, στη μητρική μου γλώσσα.

Χαμήλωσε το βλέμμα, μου λένε. Κι εγώ ακούω

Σεβάσου τον διάχυτο πόνο, με παρακαλούν. Κι εγώ υπακούω.

Τίμα τον μόχθο και την αυταπάρνηση, μου ζητάνε. Κι εγώ κατανοώ.

Προστάτεψε τον πλησίον σου, με προστάζουν. Κι εγώ αποδέχομαι την ευθύνη.

Δείξε ότι ανήκεις σε ένα σύνολο που πάσχει κι όχι μονάχα στο περίκλειστο πολύτιμο «Εγώ» σου, με εκλιπαρούν. Κι εγώ ενδίδω στην έκκληση.

Το σέβομαι αυτό το παράγγελμα.

Όπως σέβομαι και το LOCK DOWN.

Δυο λέξεις, κι αυτές στα αγγλικά, που όλες και όλοι ―κι ας μην ξέρουμε αγγλικά― έχουμε πια μάθει ότι σημαίνουν «απαγόρευση κυκλοφορίας».

Κοιτάζω ψηλά για να κατανοήσω τα σημάδια του καιρού.

Κοιτάζω χαμηλά για να βλέπω που πατάω και πού πηγαίνω.

Πολλές φορές χαμηλώνω το βλέμμα από σεβασμό σε ανθρώπους και άλλα όντα που αξίζουν τον σεβασμό μου.

Κοιτάζω και πίσω μου.

Τι έχει γίνει. Τι θα μπορούσε να γίνει. Τι δεν έπρεπε να γίνει. Λάθη δικά μου και άλλων. Τι να διορθώσω, τι ν’ αποδεχτώ και ποια είναι η διαφορά τους.

Ξανά κοιτάζω, πάνω, κάτω, πίσω, εμπρός.

Αυτό το λέω «έλεγχο»· παρ’ όλο που ξέρω ότι κανένας έλεγχος, όσο ενδελεχής και να είναι, δεν μας γλιτώνει από τα λάθη, τις αστοχίες, τα «αμαρτήματα» και τα τυχαία (ή «ατυχή») συμβάντα. Δικά μας και άλλων.

Τις περισσότερες φορές όμως κοιτάζω μπροστά μου και όσο πιο ψηλά και μακριά μπορώ. Εκεί που θέλω να φτάσω. Εκεί που θέλω να φτάσουμε.

Επειδή είμαστε πολλές και πολλοί που κοιτάζουμε μπροστά και ψηλά.
Επειδή είμαστε πολλές και πολλοί που ελπίζουμε και δεν επενδύουμε στην καταστροφή.

20 Νοεμβρίου 2020

*Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr