Απλά μαθήματα νεοελληνικής τέχνης – καλύτερα, αυτογνωσίας – για όσους παρατηρούν το περιβάλλον γύρω τους και δεν το προσπερνούν αλαφιασμένοι. (Τουλάχιστον, ας απολαμβάνουμε τον περίπατο αφού δεν μάς επιτρέπεται τίποτε άλλο) :

Αυτό το συγκλονιστικό γλυπτό της φωτογραφίας, το άκρως αισθητικό και συγχρόνως πολιτικοποιημένο, έχει τοποθετηθεί από τον Δήμο Αθηναίων στο ανακαινισμένο μετά από δαψιλή χορηγία ιδιώτη, Πάρκο Ριζάρη. Ανήκει σε έναν από τους μεγαλύτερους εξπρεσιονιστές γλύπτες της Ευρώπης μεταπολεμικά, τον Χρήστο Καπράλο (1909 – 1993). Ο οποίος έχει υπογράψει τον χαλκό και έχει χαράξει τον τίτλο του έργου (Βιετνάμ) μαζί με την χρονολογία της σύνθεσης (1967). Προσέξτε τώρα τι αναγράφουν οι υπηρεσίες του Δήμου στην σχετική πλάκα. Απόδειξη ότι δεν το έχουν καν παρατηρήσει όπως δυστυχώς και οι περισσότεροι από εμάς. Πόσο το ακυρώνουν έτσι και αισθητικά και πολιτικά. Σύνθεση! Πλάκα δεν έχει;

ΥΓ. Ο Καπράλος, όπως εξάλλου κι ο Τάκις, και ο Σκλάβος και ο Ανδρέου και η Σίμωσι και ο Γαΐτης και ο Ακριθάκης και Σκυλάκος και ο Καλλούτσης κλπ δεν εκτίθενται στο ΕΜΣΤ. Αντίθετα εκτίθενται η Δανάη Στράτου, η Άρτεμις Ποταμιάνου, ο Ανδρέας Αγγελιδάκης κλπ. Και μπράβο τους. Όμως μέσα από τη λογική της παρεούλας και την αισθητική των κολλητών δεν στήνεται Μουσείο Τέχνης και μάλιστα Εθνικό – Σύγχρονο.

Ένα μουσείο, τι κρίμα, που μισεί την ζωγραφική και παραχαράζει την ιστορία. Αποθεώνοντας ένα τώρα που δεν υφίσταται και αγνοώντας ένα παρελθόν που είναι το μόνο που διαθέτουμε. Αλλά κι ένα μέλλον που είναι το μόνο που μάς απομένει. Την μικρή, έστω, ιστορία του ελληνικού μοντερνισμού, χτες και σήμερα.

Κι όσο οι ιστορικοί τέχνης του τόπου δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και δεν διεκδικούν το δικαίωμα παρέμβασης είτε ομφαλοσκοπώντας είτε αρνούμενοι να βάψουν τα χέρια τους στο αίμα της πραγματικότητας (δηλαδή όσο δεν παίρνουν κριτική θέση αλλά περί άλλα θεωρητικολογούν), τόσο την ιστορία θα την μονοπωλούν οι παρεΐτσες του δημοσίου και τα ιδιωτικά βίτσια των βαρύγδουπων συλλεκτών. Που οσονούπω θα αναλάβουν το παιχνίδι. Η απαράδεκτη απομάκρυνση των καλλιτεχνικών μαθημάτων από τα σχολεία μας ολοκληρώνει μεθοδικά την “αναισθητικοποίηση” μιας ολόκληρης κοινωνίας. Επειδή ένα τέτοιου είδους “αριστερό” μουσείο, μονοκόμματο, ιδεοληπτικό και υπερφίαλο, είναι βούτυρο στο ψωμί των, κατ’ ανάγκην και συνθήκη, δεξιών μαικήνων.