«Καπετάνιε, καλά πάμε;», ερώτηση πάνω στο Blue Star Patmos καθώς, στην πλώρη που βρισκόμασταν, τα 7 μποφόρ που έδινε ο καιρός στο διαδίκτυο έμοιαζαν με τις φουρτούνες του Ποσειδώνα που χτυπά θυμωμένα με την τρίαινά του τη θάλασσα.

Το μειδίαμα για απάντηση του καπετάν-Φιλήμονα Μανωλέσκου ήταν καλοσυνάτο, επιεικές, συγκαταβατικό. Σχεδόν πατρικό. Το χαμόγελο του έμπειρου, μεστωμένου καπετάνιου στους ωκεανούς του Ατλαντικού και του Ειρηνικού. Του ψημένου στην αντάρα των κυμάτων και στην αλμυρή σπηλιά των πιο μεγάλων μυστικών που κρύβονται στην αγκαλιά της θάλασσας.

«Την γυναίκα και τη θάλασσα τις σέβεσαι. Δεν τις φοβάσαι, αλλά τις σέβεσαι. Τη φωτιά τη φοβάσαι»,  λέει σήμερα ο πλοίαρχος των φορτηγών-πλοίων για δεκαέξι  χρόνια και εν συνεχεία καπετάνιος των επιβατηγών πλοίων στις κοντινές θάλασσες της Σύμης με δρομολόγια Σύμη-Ρόδος-Καλύμνος με την ΑΝΕΣ και το ΣΥΜΗ 1 ΚΑΙ ΣΥΜΗ 2 για δεκατρία χρόνια.

Γέννημα-θρέμμα Συμιακός, στην αρχή της δεκαετίας του 1950 που πρωτοείδε τον κόσμο, ο κος Φιλήμων Μανωλέσκος πρωτο-μπαρκάρισε με το επιβατηγό «Έσπερος» το 1969. Τελείωσε το σχολείο και έφυγε σκαστός για δυο μήνες, μπήκε στο καράβι για εκπαίδευση για να πάρει αργότερα το δίπλωμά του ως ανθυποπλοίαρχος.

«Τότε η εκπαίδευση ήταν αρχικά πρακτική και μετά ακολουθούσε η σχολή εκπαίδευσης Κ.Ε.Σ.Ε.Ν. (Κέντρα Επιμόρφωσης Στελεχών Εμπορικού Ναυτικού). Ήταν σκληρή εκπαίδευση, μα και ωραία. Θυμάμαι τον πατέρα μου που έβλεπε πόσο αγαπούσα τη θάλασσα, ώστε υπέγραψε για να βγάλω ναυτικό φυλλάδιο και να φύγω. Η ενηλικίωση γινόταν στα 21 χρόνια. Ταξίδεψα σ’όλο τον κόσμο με φορτηγά πλοία, εκτός από την Αργεντινή και τη Βραζιλία. Συνάντησα όλα τα υφάσματα των ανθρώπων, συνάντησα πολιτικές αναταράξεις, όπως στη Χιλή, δεν μπήκα όμως ποτέ στον πειρασμό να εμπλακώ εκεί που δεν ήταν τα δικά μου λημέρια. Φρόντιζα πάντα να σέβομαι την εργασία μου, να ζω με μέτρο σε όποιο λιμάνι κι αν βρέθηκα, να πίνω και να διασκεδάζω με μέτρο ώστε να έχω τον έλεγχο. Τα πάντα είχαν το όριο. Η υπερβολή δεν ωφελεί.

Το μεγαλύτερο ταξίδι μου διήρκεσε 55 ημέρες. Ξεκινήσαμε από την Κίνα και το Νταϊρέν και φτάσαμε στην Κωστάντζα της Ρουμανίας μέσω του Γιβραλτάρ. Στα μεγάλα ταξίδια δεν κινδυνεύεις από τη θάλασσα αλλά από την ανία. Τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια πράγματα… η μόνη ομορφιά είναι η θάλασσα που σου καθαρίζει τη σκέψη με μια ματιά.  Σήμερα οι ναυτικοί κινδυνεύουν από την πειρατεία. Τότε δεν υπήρχε. Αλλά τότε δεν υπήρχε και η εξέλιξη της ναυσιπλοΐας. Σήμερα τα πλοία είναι ασφαλή όπως είναι κατασκευασμένα, τότε μανουβράραμε το πλοίο με τα μέσα της εποχής.

Ο Ειρηνικός και Ατλαντικός Ωκεανός ήταν ταξίδια που μπορεί και για τρεις και τέσσερις μέρες να προχωράς χωρίς να γνωρίζεις τις ακριβείς συντεταγμένες. Σε κείνα τα ταξίδια μας, που τα καράβια μας τότε δεν είχαν την εξέλιξη των σημερινών όπου η τεχνολογία δίνει απαντήσεις, περίμενα να δω μια ακτίνα ήλιου για να κατεβάσω τον εξάντα και να προσπαθήσω κάπως να καταλάβω πού βρισκόμασταν.

Επικίνδυνο δεν είναι να είσαι στη μέση του Ωκεανού, επικίνδυνο είναι να μην έχεις υπομονή», λέει ο καπετάν-Φιλήμονας που θυμάται τη φράση που συνοδεύει τους ανθρώπους της θάλασσας ‘‘…εκεί που συχνάζουν πόρνες, ναυτικοί και άλλα κακοποιά στοιχεία’’: «Είναι άδικο να το λένε. Οι ναυτικοί είναι ντροπαλοί και ευγενικοί, προσπαθούν τις ώρες που βρίσκονται στο λιμάνι να ζήσουν ό,τι στερούνται στη θάλασσα. Δεν ξεφεύγουν από τα όρια που επιτρέπεται να ζει ο ναυτικός, ο οποίος είναι εγκρατής, υπομονετικός και αυτοπειθαρχημένος. Δεν συνάντησα στη ζωή μου κακοποιά στοιχεία που έγιναν ναυτικοί γιατί όποιος ξεπερνούσε το όριο, δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της θάλασσας. Οι παρανομίες που έκαναν όσοι συναναστράφηκα ήταν να κρύψουν κάποια φιάλη με ποτό, ένα κάποιο δώρο για την κοπέλα τους στη στεριά, τσιγάρα, τέτοια  μικρά πράγματα. Δεν είχα ναρκομανείς στο καράβι μου. Δεν υπήρχαν χασικλήδες στο πλήρωμά μου».

Ο καπετάν-Φιλήμονας Μανωλέσκος είναι πράος, ευγενικός, στωικός, σταθερός στις κινήσεις του, οι οποίες είναι κοφτές, ζυγισμένες. Και είναι πολύ προστατευτικός με την κόρη του, την Μαριάννα. «Το πρώτο μου παιδί το χάσαμε μωρό, το δεύτερο προτού γεννηθεί, ευτυχώς η τύχη μας χαμογέλασε και έχω την κόρη μου, που έχει σπουδάσει λογοθεραπεύτρια και ζει μαζί μας στη Σύμη. Είμαι ευχαριστημένος από τη ζωή μου. Είμαι χορτάτος. Έκανα αυτό που αγαπούσα και αν ξαναγεννιόμουν πάλι τη θάλασσα θα κυνηγούσα. Καλλιεργώ τη γη, ψαρεύω, έχω υπομονή για κάθε τι που αγαπώ να το δω να αναπτύσσεται και να γίνεται καλύτερο. Αλλά η θάλασσα είναι έρωτας. Όσο μου αρέσει η γυναίκα, μου αρέσει και η θάλασσα. Υπάρχει ένας μύθος γύρω από το επάγγελμα του ναυτικού, γιατί η θάλασσα γοητεύει πάντα, περισσότερο απ’όλα τα άλλα επαγγέλματα που βρίσκονται στη στεριά ή στον αέρα. Είναι μες στη φύση μας, όπως μες στη φύση μας είναι η γυναίκα. Μπορεί ο άντρας να ζήσει χωρίς γυναίκα; Έτσι και ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει και χωρίς τη θάλασσα».

Από τον πλανήτη Γη στον πλανήτη Ωκεανό. Στην μαγική αγκαλιά της Θάλασσας.

Καπετάνιε! Καλά ταξίδια σε θάλασσες και σε στεριές του κόσμου! Σας ευχαριστώ θερμά.

Υγ: Ο Βρετανός συγγραφέας Άρθουρ Κλάρκ συνήθιζε να λέει: “Πόσο άστοχο είναι να αποκαλούμε αυτόν τον πλανήτη Γη, ενώ είναι εντελώς ξεκάθαρο ότι είναι Ωκεανός”.

Με την κόρη του Μαριάννα

Φουκκοσπηλιά στον Άγ.Αιμιλιανό.

Σπάνιο χρώμα! Στην τοποθεσία Φουκκοσπηλιά πίσω από Άγ.Αιμιλιανό.

Προετοιμασία πατάτας για φύτεμα

Μόλις 2 ωρών ζωής αρνάκι

Τζίνα Δαβιλά

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr