Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Δεν είναι που παραμεγάλωσα γιατρέ μου…δεν είμαι δα και ίσα με την Ακρόπολη! Αλλά όσο να΄ναι, οι εποχές αλλάζουν και νιώθω λίγο σαν ουρά. Μιά ουρά που η δουλειά της είναι να χαίρεται ή και να λυπάται ενίοτε…Οπως και να έχει το πράγμα η ουρά είναι τελευταία…όσο ζωηρούλα και να είναι. Η εποχή τρέχει, οι ταχύτητες άλλαξαν δραματικά. Δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς την ερώτηση και απαιτείται απάντηση! Όλα είναι πολλά, τα αυτοκίνητα, οι πληροφορίες, οι μουστάρδες… Κι αυτά τα διαολεμένα τα κινητά που και γω μέσα σε ένα τέτοιο έχω χωμένη τη μούρη μου και ευτυχώς δεν περπατάω στον δρόμο…αλλά τί να το κάνεις; Η εξάρτηση είναι ύπουλο πράγμα ειδικά αν δεν την παραδέχεσαι.

Και όσο τα χρόνια περνάνε, την υγειά μας να έχουμε γιατρέ μου, κοντά μου εσύ, αλλά περνάνε τα άτιμα, εγώ σκέφτομαι όλο και πιό συχνά το παρελθόν. Το παρελθόν μου. «Το παρελθόν μιά γυναίκας» Σαν τίτλος ταινίας είναι αυτό!! Και μέσα στο δικό μου παρελθόν κατοικοεδρεύει και το παρελθόν όλων όσων το περιέβαλαν…Γιατί άμα σκεφτείς το πρώτο σου ποδήλατο, θα σκεφτείς καπάκι και τον μπαμπά σου που στο αγόρασε και μετά θα θυμηθείς που σου έβγαλε τις βοηθητικές η μαμά στην αυλή και μετά θα σκεφτείς την αυλή που μάθαινες ποδήλατο χωρίς βοηθητικές και μετά θα σου ΄ρθει και η εικόνα της γιαγιάς κάτω από την κληματαριά που σε κοιτούσε και σου φώναζε…πρόσεχεεεε και μετά…άστο..δεν συμμαζεύεται! Συνειρμός μετά δακρύων.

Αναπολώντας τα παιδικά μου χρόνια –δεν θέλω και πολύ – και παρακολουθώντας ειδήσεις, από αυτές που συνήθως σου μαυρίζουν την ψυχή και αναρωτιέσαι πού είναι ο Θεός (και μετά σταυροκοπιέσαι και ζητάς συγχώρεση) σκέφτηκα πως όσοι μεγαλώσαμε στην ίδια δεκαετία πάνω κάτω, μάλλον ζούμε από θαύμα! Ειδικά αυτό με τα ποδήλατα είναι απίστευτο…

Γιατί μη μου πείτε πως φορούσε κανείς από εμάς τότε επιγονατίδες, ή κράνος, ή κυκλοφορούσε με φωσφοριζέ ρούχα;! Να σκάσουμε μύτη στην αλάνα με κάσκα να μας πάρει στο ψιλό η παρέα να μας κράζουν όλο το καλοκαίρι!Απαπα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, άιντε να φορούσαμε κανα καπελάκι αν είχε πολύ ήλιο…κι αυτό όταν μας έβλεπαν οι μεγάλοι.

Κοιμόμασταν με το κλειδί από την αλυσίδα του ποδηλάτου στον λαιμό κρεμασμένο, σαν κόσμημα. Οι μανάδες μας μας έστελναν να κάνουμε ποδήλατο με τα άλλα παιδιά να ησυχάσει το κεφαλάκι τους. Μας έστελναν για ψώνια-με το ποδήλατο- και εγώ κρεμούσα τις σακκουλίτσες δεξά ζερβά για ισορροπία! Όλα αυτά πριν ανοίξουν τα μεγάλα σούπερμαρκετ στις εξοχικές περιοχές… Εδώ θα ήθελα να καταγγείλω την προφανή εκμετάλευση που υπέστημεν ως καλοπροαίρετα ανήλικα…καθώς εκτός από το παιδί για τα θελήματα στο ψιλικατζίδικο, στον φούρνο και στον μανάβη, διατελέσαμε επίσης και ως τηλεκοντρόλ, αυτόματο πότισμα και υπεύθυνοι εξώπορτας στα σπίτια μας!

Θυμάμαι, ντάλα καλοκαίρι, να πηγαίνουμε με την αδερφή μου και άλλη παρέα, όλο τον παραλιακό δρόμο του Ωρωπού μέχρι την Σκάλα για να νοικιάσουμε βιντεοκασέτες! Ποδηλατάδα με στάσεις για βουτιές …Είχαμε τον νου μας…δεν πηγαίναμε στα κουτουρού…αλλά μάλλον τα αυτοκίνητα τότε ήταν λιγότερα, δεν έτρεχαν σαν δαιμονισμένα ή εμείς είχαμε άγιο…τί να πω. Καμιά τούμπα από καιρού εις καιρών, έτσι για να στολίσουμε τα γόνατα με γραντζουνιές και αυτό ήταν όλο.

Δεν μας αγαπούσαν οι γονείς μας; Αστεία σκέψη…Τί να συνέβαινε όμως και δεν φοβόντουσαν τότε να στείλουν τον μικρό για εφημερίδα, για παγωτά, για μπύρες, για ψωμί και τυρόπιτες και κάποιοι για τσιγάρα;!! Ο δικός μου ο μπαμπάς έκοψε το τσιγάρο όταν η μαμά έμεινε έγκυος στον μικρό μου αδερφό, εντελώς συμπτωματικό, αλλά σωτήριο για κείνον ευτυχώς, πιθανά και για μας, αλλά μέχρι τότε όλοι κάπνιζαν παντού! Κι όταν λέμε παντού το εννοούμε! ΄Εχουμε αναπνεύσει εμείς ντουμάνια ως παιδιά γιατρέ μου που σήμερα θα φρίαζες και μόνο με την σκέψη. Και τί πάθαμε;! Παρεκτός του ότι όλοι άρχιζαν να καπνίζουν από το γυμνάσιο και να θεωρείται μαγκιά;;; Αχαχαχα…

Οι εποχές που σας έλεγα γιατρέ μου πώς άλλαξαν. Αυτό έγινε. Λίγο που η μαμάδες απέκτησαν πια το δικό της αυτοκίνητο, λίγο που γέμισε ο κόσμος σούπερμάρκετ και γίναμε πιό συγκεντρωτικοί στις αγορές μας όπως στις Αμερικάνικες ταινίες, λίγο που η τεχνολογία μας χάρισε τα τηλεκοντρόλ με μπαταρία…λίγο που χάθηκε κόσμος και ντουνιάς από την πολύ μαγκιά, ε, λίγο απ΄όλα. Και το μόνο σίγουρο πως μέχρι να γίνουν όλα αυτά…ο μικρός πρέπει να είχε Άγιο!

Μετά ήταν το λάστιχο του κήπου…Αυτό το πράσινο, που πίναμε νερό όποτε διψούσαμε…τότε…πρίν γεμίσει ο κόσμος με άπειρα μπουκαλάκια με νερό από τις πηγές του Ολύμπου και ειδικά ισοθερμικά παγουρίνο… και τί δροσερό που ήταν αυτό το νερό! Το νοστιμότερο και δροσερότερο νερό του κόσμου!

Το αφήναμε να τρέξει, να φύγει το ζεστό και κανένα ζουζούνι που είχε τρυπώσει και μετά όλοι μούσκεμα! Μάλιστα καλέ μου παιδίατρε. Από το λάστιχο με τα εκατομμύρια μικρόβια. Κι αν ήσουν μόνος έβαζες το στόμα σου στο λάστιχο, αλλιώς έβαζες κάποιον να στο κρατάει, έκανες τα χέρια ποτηράκι και το πρόβλημα είχε ληθεί στο λεπτό! Τώρα ποιός έπλενε τα χέρια του τετρακόσιες φορές την ημέρα και ποιός κυκλοφορούσε με μαντηλάκια εμποτισμένα με οινόπνευμα; Κανείς είναι η απάντηση. Ναι, ναι. Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Αμ, το άλλο; Πόσες φορές δεν έχετε βουτήξει στην θάλασσα με καταιγίδα. Ειδικά προς το τέλος του Αυγούστου, εκεί που άρχιζαν τα μελτέμια, να βρέχει, να μπουμπουνίζει να χαλάει ο κόσμος και εμείς τρέχαμε για μπάνιο! Και οι μανάδες μας μαζί! Για την ακρίβεια οι μανάδες μας κατέβαζαν για μπάνιο!

«Τώρα είναι ωραία, τώρα που η θάλασσα είναι ζεστή και δεν καίει ο ήλιος!» Στο βάθος του Ευβοϊκού να σκάνε οι κεραυνοί και μεις να κάνουμε βουτιές! Αγνοια κινδύνου ή βλακεία με περικεφαλαία…Γεγονός πάντως πως κανείς μας δεν έπαθε τίποτα. Γλυτώσαμε από τύχη την ατυχία!

Και να΄μαστε τώρα, να παρακολουθούμε ειδήσεις έντρομοι με όσα γίνονται στον κόσμο, με ολίγα αρθριτικά, ολίγη πιεσούλα, ολίγη χοληστερίνη, να χαμογελάμε στο παρελθόν αλλά και στην τύχη μας.

Γιατί με όλα αυτά που κάναμε τότε γιατρέ μου,το μόνο σίγουρο είναι πως από θαύμα ζούμε…Κι αυτό ξαναπέστο!

Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, «Πηγές Καλλιθέας»

και  Pane di capo στη Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου στο ύψος του ΙΚΑ & Λεωφόρος Κρεμαστής

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr