Δεν θα πήγαινα από άποψη να δω την παράσταση ούτε της Αμπράμοβιτς ούτε της Μπελούτσι. Κυρίως γιατί λατρεύω την Κάλλας σαν θεότητα από μικρός και δεν μπορώ να την φανταστώ ως επιμνημόσυνη φαντασμαγορία για φαντασμένους κοσμικούς ή για φαν της επιτηδευμένης φανφάρας.

Θυμάμαι πριν τριάντα τόσα χρόνια να μού τηλεφωνεί ο Παύλος Μάτεσις σπίτι νωρίς το πρωί και να μην μπορεί να μιλήσει επειδή το πικ απ έπαιζε στη διαπασών την άρια του Glück “Divinités du Stynx”.

“Πάλι την κυρά Μαρία ΣΟΥ ακούς;” Έλεγε.

Για αυτό και δεν ξαφνιάστηκα που φίλοι κριτικοί που εκτιμώ βαθιά όπως η Ματίνα Καλτάκη κι ο Γιώργος Βουδικλάρης ήταν άκρως αρνητικοί για τις αρπαχτές των δύο σταρ στην αθηναϊκή μας επαρχία. Ιδιαίτερα η πρώτη έγραψε στη Lifo τα εξής καυστικώς αληθινά:

“…Παρακολουθώντας την παράσταση δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ πώς το άλλοτε αγρίμι – η Αμπράμοβιτς – κατέληξε ξόανο ντυμένο με τουαλέτες του Ρικάρντο Τίσι (της Βurberry). Η διαφορά είναι τουλάχιστον θλιβερή: απεκδυόμενη την επαναστατική γυμνότητα των πρώτων της περφόρμανς, «περίκλειστη, σφιγμένη, σαν μέσα σε παγερή πανόπλια ή σ’ ένα ξύλινο ολόσωμο κορσέ», βαριά στην κίνηση, ψεύτικη σε κάθε της έκφραση, πουλάει και πάλι τον εαυτό της χρησιμοποιώντας το όνομα της Μαρίας Κάλλας σαν δόλωμα…”

Κι ο Βουδικλάρης: …Πραγματική απογοήτευση οι

“7 Θάνατοι” της Αμπράμοβιτς, που δεν άφησε κλισέ και ευκολία που να μη μεταχειριστεί.

Κι εγώ βγήκα με βαθιά θλίψη. Ας μην χρησιμοποιούμε όμως βαριές εκφράσεις για μια τεράστια καλλιτέχνιδα, από αυτές που άλλαξαν το πρόσωπο της Τέχνης του 20ου αιώνα….

Όσο για την Μπελούτσι, πάντα σαγηνευτική για να την βλέπεις είτε κινείται είτε ποζάρει, αλλά Μαρία Κάλλας; Προτίμησα να ξαναδώ μόνος, σαν ντροπαλός έφηβος, τη Μαλένα. Έκαστος στο είδος του πάθους του…