Είναι φορές που δεν μπορείς να πεις καμία ιστορία γιατί όλες οι ιστορίες έχουν συμβεί. Στιγμές που όταν επιθυμείς να πεις μια ιστορία δε λες τελικά την ιστορία που επιθυμείς, αλλά την επιθυμία σου να μιλήσεις. Τότε καταλαβαίνεις πως οι ιστορίες δεν βρίσκονται μέσα στις ιστορίες. Πάντα βρίσκονται έξω απ’ αυτές. Το βαθύ μπλε χρώμα του ουρανού που συναντάς στο δρόμο σου, βεβιασμένες μπερδεμένες φωνές που κάνουν τα στόματα ν’ ανοίγουν και τα πρόσωπα να παραμορφώνονται. Η μυρωδιά του καμένου ξύλου από τα τζάκια που άναψαν . Ένα ζαχαροπλαστείο με σοκολατίνες σε σχήμα ποντικού γεμάτες φρέσκια φράουλα. Το μικρό κορίτσι που εμπιστεύεται τα μυστικά του στην φίλη της καθισμένο σε ένα παγκάκι. Ένα τραγούδι για ό,τι υπάρχει και για ότι δεν υπήρξε.

Ποια είναι η ιστορία; Μια μητέρα είπε κάποτε στο μικρό της παιδί: θα παίξουμε ένα παιχνίδι. Θα πραγματοποιώ αυτό που επιθυμείς πριν καν το επιθυμήσεις. Και έτσι γινόταν για πολύ καιρό. Όλες του οι επιθυμίες γινόντουσαν πριν καν ακόμη γεννηθούν. Ο καιρός πέρασε και σιγά σιγά δεν υπήρχε πια τίποτε που να μπορούσε να συγκινήσει το παιδί που μεγάλωνε. Καμία χαρά. Καμία συγκίνηση. Στη συνέχεια το παιδί αυτό ούτε έπαιζε ούτε επιθυμούσε, ή μάλλον άρχισε να επιθυμεί να δοκιμάσει τη χαρά του να μη συμβαίνει αυτό που επιθυμεί. Μόνο η απώλεια της χαράς, η απώλεια της συγκίνησης είχαν πια σημασία. Μόνο ο Χειμώνας.

Ένας πολιτισμός που υπογράφει μια ανάρμοστη σχέση με την καθημερινότητα μας. Ένας κόσμος στον οποίο “μοιάζουμε” να ζούμε και πολύ δύσκολα μπορούμε να υπάρξουμε μέσα στη στιγμή που ζούμε. Ένας κόσμος που τον “περίπου” ζούμε από απόσταση, ώστε να μπορούμε να τον κρίνουμε, να τον αναλύουμε, να τον αξιολογούμε, να επικρίνουμε αυτό που ζούμε, τη στιγμή που το ζούμε καθώς και ό,τι αυτό εμπεριέχει. Ένας πολιτισμός που μπορεί να εξημερώνει τις φοβίες μας, αλλά παράλληλα τις τρέφει κιόλας…

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr