Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

Χριστός γεννάται, δοξάσατε… Διόνυσον! Ανατολή ανατολών, πανήγυρις πανηγύρεων, θείον βρέφος μηροτραφές, ποιμήν αλλά και παιδίον νέον, ο προ αιώνων…

Και η 25η Δεκεμβρίου, εορτή του Μίθρα του ηλιοφόρου αφού η μέρα μεγαλώνει, το φως νικά και η νύχτα συρρικνούται. Sol Invictis. Μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο ακολουθεί ως εικός, η γέννηση όλων των θεοτήτων που σχετίζονται με το φως του ήλιου. Αλλά και ο κατατεμαχισμός του Διονύσου από τους Τιτάνας και η θεοφαγία εκ μέρους των πιστών για μετάσχουν της θείας, αθάνατης ουσίας και βέβαια η Θεοφάνεια …

Ο τρώγων Μου την Σάρκα και πίνων Μου το Αίμα (!) εν Εμοί μένει καγώ εν αυτώ. Πανάρχαια, συμβολική τελετουργία με το αίμα και το σώμα του Θεού. Και βέβαια ο πιο ερωτικός λόγος. Θυμάμαι την Αυτοκρατορία των Αισθήσεων του Όσιμα, θυμάμαι την αυτοκτονία του Μίσιμα και εκείνη του Καουαμπάτα που ακολούθησε συντετριμμένος τον μαθητή του. Αν δεν απατώμαι το 1971. (Αρνούμαι να μπω στο ίντερνετ γιατί δεν ακυρώνει μόνο τη μνήμη αλλά πρωτίστως τις αναμνήσεις). Θυμάμαι τώρα το μυθιστόρημα “Ομορφιά και Θλίψη” του Καουαμπάτα όπου οι εραστές πρώτα δαγκώνονται, ματώνουν, γλείφονται, μπήγουν τα νύχια ο ένας στον άλλον και μετά συνουσιάζονται. Πρώτα ο πόνος, το αίμα, η τελετουργική οδύνη και μετά η ξέφρενη ηδονή. Δηλαδή καμία φαντασίωση αιωνιότητας δεν κερδίζεται χωρίς τίμημα.

Επιπλέον … Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και … όλα, εν τέλει, μπερδεύονται γλυκά. Αφού το χθες δεν έγινε ποτέ παρελθόν στην παράδοση αλλά ζώσα ενέργεια και πραγματικότητα.