Ηλίας Καραβόλιας

DELIVERY  2241003600  8:00-16:00 & 19:00-22:00

Είμαστε δύσκολη κοινωνία, στην ουσία ακόμη «αγωνιζόμαστε» για να ενώσουμε το δυσλειτουργικό κράτος με τα εθνικά ιδεώδη. Προτιμάμε τις διαφορές μας και όχι τους κοινούς τόπους: είναι το σύμπτωμα που ιστορικά συνεχώς απολαμβάνουμε.

Τώρα  που θα τελειώσουν οι γιορτές και η περηφάνεια θα ξαναδώσει την θέση της στο νοσταλγικό παρελθόν, ας αποδεχθούμε μια αλήθεια : η ελληνική ιστορία είναι «δύσβατη» επειδή η ελευθερία και η ανεξαρτησία μετά την επανάσταση έγιναν δυσδιάκριτα σημαίνοντα, νεφελώδη διακύβευματα.

Η ιστορία των αγώνων του έθνους είναι η ιστορία της αναζήτησης μιας ταυτότητας. Μιας επιθυμίας αυτοπροσδιορισμού και αυτοδιάθεσης παρά τον ασφυκτικό κλοιό δανείων, ντόπιων και ξένων συμφερόντων. Και γι αυτό ως χώρα αφήνουμε μέχρι σήμερα – μετά από δυο αιώνες ανεξαρτησίας – αναπάντητο το ερώτημα : Δύση ή Ανατολή.

Η ταυτότητα του κάθε λαού σε κάθε εποχή είναι διαρκής «εσωτερική» αναζήτηση, υπεριστορική, υπερεθνική, υπερταξική. Και δεν εξαιρείται ο δικός μας λαός- ένα ιδιαίτερα ριζωμένο στον ιστορικό χρόνο συλλογικό υποκείμενο αγώνων, πολιτισμού, εξέλιξης. Γιατί για κάθε συλλογικό υποκείμενο η αναζήτηση ταυτότητας είναι στην ουσία η επιθυμία ανεξαρτησίας και η απελευθέρωση από εσωτερικούς και εξωτερικούς δυνάστες κάθε μορφής.

Σήμερα, η χωροχρονική ηγεμονία της χρηματο-πιστωτικής και τεχνολογικής παγκοσμοποίησης εξασθενεί την ιστορική νοημοσύνη και απομειώνει το εθνικό. Κάθε λαός είναι πλέον ομογενοποιημένος, μοιάζει με συνοικία του παγκόσμιου ψηφιακού χωριού της υπερεπικοινωνίας και της κατανάλωσης. Η γλώσσα κατακερματίζεται μέσα σε εικονίδια και like, η πατρίδα «ακολουθεί» το  ιντερνετικό σερφάρισμα για ειδήσεις και πληροφόρηση από όλη την υφήλιο. Οι ιστορικοί αγώνες του έθνους και οι επαναστάσεις έγιναν λήμματα στο wikipedia και στην google, πιο εύκολα στην ανεύρεση τους απ οτι στα δεκάδες βιβλία για το 1821.

Παρά την τόνωση του εθνικού μας φρονήματος, από τις εκδηλώσεις μνήμης και τιμής, η έντονη διαφορά της ταχύτητας του βίου μας-λόγω της πανδημίας- έχει προκαλέσει μια  καθίζηση : μια ρωγμή στον ιστορικό χρόνο της κοινωνίας.

Οι «εθνικοί» κίνδυνοι όμως κρύβονται σήμερα στον αφαιρετικό πολιτισμό, στην παιδεία της αυτοματοποίησης και μηχανοποίησης της σκέψης.

Ο εχθρός είναι ο διανοητικός μαρασμός, η αλγοριθμική επίθεση στον στοχασμό και στην κριτική, ο πιθανός εθισμός των παιδιών στα εικονίδια τύπου Cisco webex.

Γι’ αυτό, αν δεν ξαναβάλουμε την πατρίδα στην σωστή της θέση μέσα στην ανθρώπινη ιστορία των αγώνων για αξιοπρέπεια και αυτοδιάθεση, με τα ιστορικά λάθη και τις παραλείψεις, αν δεν δούμε το έθνος και την γλώσσα ως μέρος του παγκόσμιου, δεν θα προλάβουμε τον δύσκολο κόσμο του αύριο. Θα μας προλάβει αυτός. Ειδικά επειδή είμαστε μια δύσκολη κοινωνία, γεμάτη διαφωνίες και αντίθετες απόψεις…