
Από τα ωραιότερα τραγούδια της Γιουροβίζιον το “Mon Amour” του Slimane που ερμηνεύει η Κλαυδία Παπαδοπούλου με την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, που παρεπιπτόντως την παρακολουθώ, την Γιουροβίζιον εννοώ, όταν και όποτε, αποσπασματικά αλλά με κέφι, διότι ό,τι αντιμετωπίζω κρίνοντάς το “πανηγυράκι”, “τσίρκο” κ.λπ. όπως τα πρωινάδικα με τις ανεκδιήγητες ladies, τα απορρίπτω από το οπτικό μου πεδίο για λόγους αισθητικής, τα περιφρονώ. Ναι, η Γιουροβίζιον κουβαλά ΚΑΙ ακαλαισθησία και προχειρότητα – θυμηθείτε εκείνο το νέο αγόρι από την Ελλάδα που το’καψαν οι γνωριμίες του, ενώ ο ίδιος παρουσίασε κάτι ευχάριστο που αρμόζει σε παράσταση μουσικού σχολείου – μα το κορίτσι αυτό δεν είναι γιουροβιζιονίστα(ς), είναι πλήρης αξιοπρέπειας, υγιούς στοχοθεσίας και εν πάση περιπτώσει κάνει αυτό που αγαπά και εργάζεται επίμονα χωρίς να ενοχλεί με σαχλαμπουχλιάσεις, ξεβρακώματα, υπερβολές και παρλαπιπιάσεις (από τον παρλαπίπα η ετυμολογία). Πήξαμε στους και στις σαχλαμπούχλες που θορυβούν, βοούν και ενοχλούν.
ΥΓ: Το 40ήμερο μνημόσυνο του ΚΚ ήταν χθες. Χωρίς να ταυτίσω τον χρόνο από χθες τον σκέπτομαι έντονα και τον μελετώ μέσω του βιβλίου “ΑΣΗΜΟΣΠΙΤΟ”.