Δημήτρης Κατσούλας

Αγάπησα τη βροχή τρελά. Τη δυνατή βροχή όμως γιατί αυτή μου φαίνεται αληθινή, όχι την σιγανή που παίζει με τις αντοχές και δοκιμάζει τα νεύρα μου. Ανέκαθεν προτιμούσα τη βροχή γιατί πίστευα σε αυτή παρά στον ήλιο που τρεμόπαιζε παιχνιδίζοντας ειδικά τα Φθινόπωρα και στα μεγάλα του ηλιοστάσια. Αγάπησα τους αέρηδες όλους, αλλά πιο πολύ τον Βοριά τον καθάριο. Αγάπησα τα αδέσποτα σκυλιά που τις νύχτες τις παγερές φιλοξενούνται κάτω από την ταράτσα μου και στις μεγάλες κάψες βρίσκουν δροσιά στα δέντρα του οικοπέδου μου. Αγάπησα τα τραγούδια που μιλάνε για αλάνια φεγγαρόλουστα αλλά και τις στιγμές τις ασπρόμαυρες (ξεχωριστά αρώματα μνήμης εγώ τις λέω) καθώς και τις πολύπλοκες μυρωδιές με τις καθάριες ανάσες που καθημερινά με ζώνουν, κυρίως αυτές που αναδύονται από το πίσω μέρος της κεφαλής μιας όμορφης γυναίκας εκεί που πλέκει τα μαλλιά της ψηλά και μένει ο λαιμός της γυμνός. Τα μάτια που μοιάζουν με κρασί αγάπησα πολύ. Αγάπησα τους δρόμους που έγιναν φίλοι μου κάνοντάς μου παρέα για να κουβεντιάζουμε και να ξεχνώ τις πίκρες μου. Τους ναυαγούς αγάπησα που αρνήθηκαν να ενηλικιωθούν και δεν κιότεψαν στιγμή.

Αγάπησα, αγάπησα, αγάπησα… Αγάπησα τα κείμενα που γεμίζουν με αναμνήσεις μιας απλής ζωής και όχι σελίδες άνευ περιεχομένου. Τα κείμενα που με συγκλονιστικά ακριβή λεπτομέρεια περιγράφουν αυτό που έζησα, αυτά που χαράζουν γραμμές και καταστάσεις, που περιγράφουν συνθήκες στις οποίες όλοι νομίζω ονειρευόμαστε να ζήσουμε γιατί μας αξίζει μια ζωή με ποιότητα και όχι ποσότητα ανακατεμένη με ό, τι λάχει. Ειδικά τις λέξεις των μικρών αφηγήσεων τις αγάπησα πιο πολύ. Ελλειπτικές τις ονομάζω (λοξές δηλαδή, όπως με ακρίβεια η βελόνα διαβάζει τον δίσκο βινυλίου και όχι σφαιρικές συμπαρασύροντας τα πάντα κατά την ανάγνωση) αφήνοντας στον κάθε έναν περιθώρια διεκδίκησης και του δικού του χώρου, της δικής του κριτικής σκέψης δηλαδή σε ένα κοινό βίωμα. Στα λόγια εκείνα που ο αντίλαλός τους δεν γίνεται συνήθεια και δεν επαίρονται ότι παρέχουν εξηγήσεις πάντοτε για όλους και για όλα αλλά που δίνουν ένα παρόν τουλάχιστον προκειμένου να βρουν χώρο να ζήσουν και να ανασάνουν.

Εδώ και πεντέμισι χρόνια αυτές τις δικές μου προβολές, συμμετοχές και απόψεις τις έβγαλα βόλτα σε μια σελίδα ηλεκτρονική και τις ταξιδεύω. Μια σελίδα που μου έκανε το δώρο να μην κουβαλάω τη χαρά με ενοχή αλλά με όπλισε με δύναμη τέτοια που να αντέχω ακόμα και τα μεσημέρια του καλοκαιριού ανθιστάμενος στις μεγάλες εκθέσεις του ήλιου και μάλιστα χωρίς τον φόβο να τσουλουφριστώ. Και γι αυτά τα δώρα σας ευγνωμονώ. Ευγνωμονώ επίσης τόσο τους γνωστούς όσο και άγνωστους φίλους που περνάτε από εδώ, διότι χωρίς εσάς δεν θα είχε νόημα κανένα τούτη εδώ η προσπάθεια. Σε όλα αυτά λοιπόν στηριζόμενος, δεν μπορώ να μένω στατικός.