Δημήτρης Κατσούλας

Φύτρωσε στη μέση του πουθενά – αργότερα, πολύ αργότερα χαράχτηκε ο δρόμος που ενώνει τα δυο χωριά – από έναν τυχαίο σπόρο που κάποιο πουλί μεταφέροντας τον στο ράμφος του του έπεσε κατά λάθος στο μέσον ενός λόγγου όπου εκεί γύρω στα 1960 εμάς τα σχολειόπαιδα (που πηγαίναμε δημοτικό σχολείο στο δίπλα από το δικό μας χωριό) μας προφύλαξε επί πολλά χρόνια από ανεμόβροχα και βαρείς χειμώνες στην ρίζα στην κουφάλα του όπου την είχαμε αναγάγει σε σπίτι μας. Στην αρχή ήταν μια απλή ρίζα, μια ρίζα ενός δέντρου με έναν πολύ λεπτό κορμό τόσο που ένα μικρό παιδί τον έκλεινε ανάμεσα στα χέρια του, αλλά ίσως λόγω θέσης ίσως λόγω του λεπτού του κορμού κανένας δεν του έδινε σημασία και αδιάφορα το προσπερνούσε. Αργότερα όταν άρχισε να ανεβαίνει με το χώμα και την υγρασία ως τροφές του ο αέρας το λύγιζε δεξιά, το λύγιζε αριστερά κι έλεγες ότι όπου να είναι θα το ξεριζώσει, αλλά όταν έπιαναν οι ξηρασίες, όταν στέγνωναν τα χώματα  η περίπτωση για να ζήσει και να αναπτυχθεί ήταν μηδαμινή. Κι όμως, τότε το δέντρο χρησιμοποιούσε τη μέθοδο της αυτοσυντήρησης και του περιορισμού των απαιτήσεών του με το να κόβει ένα μέρος από τις ρίζες του, να λιγοστεύουν οι ανάγκες του σε υγρασία, να ξεδιψάει κι έτσι με τον τρόπο αυτό να προχωρεί, να μεγαλώνει.

Άλλοτε επέλεγε να απλώνει τις ρίζες του κατά πλάτος, άλλοτε προχωρούσε κατευθείαν στα βαθιά σκάβοντας και προσπερνώντας βράχια, πέτρες, ασβεστόλιθους κι αργότερα τσιμέντα που του κάλυπταν τον ορίζοντα επιλέγοντας άλλους παρακαμπτήριους δρόμους όπως οι αρτηρίες και τα αγγεία τροφοδοτούν την καρδιά με αίμα, έβρισκε νερό και άλατα απαραίτητα για το μεγάλωμά του, επιδιδόμενο μάλιστα και σε άνθη τα οποία αργότερα έδεναν σε καρπούς. Τα δέντρα και ειδικά οι ρίζες τους όταν στην πορεία τους συναντήσουν άλλες ρίζες, ξένες άλλων δέντρων παραχωρούν το χώρο τους σε αυτές και οι πρώτες επιλέγουν άλλους δρόμους για να προχωρήσουν αναζητώντας πάντα τον ήλιο και το φως.

Τώρα ο κορμός του δέντρου είναι τόσο χοντρός, επιμένουσας όμως της κουφάλας του να βρίσκεται στη βάση του αλλά «γιατρεμένη» σε μεγάλο βαθμό από την απουσία τη δική μας ως σχολειόπαιδα κάποτε που πάψαμε πλέον να την επισκεπτόμαστε διότι μεγαλώσαμε πλέον και βρήκαμε ταυτόχρονα άλλους τρόπους προστασίας μας από τα καιρικά φαινόμενα, όπου αν επιχειρήσουν πέντε, οκτώ άνδρες να δώσουν τα χέρια απλωμένα και ενωτικά, μπορούν να το  αγκαλιάσουν. Είθισται όμως οι άνθρωποι να μην αγκαλιάζουν πλέον τα δέντρα. Δεν τα αγκαλιάζουν διότι τα δέντρα πληγώνουν όσο ανάγκη κι αν τα έχουν, όσο κι αν χωρίς αυτά δεν μπορούν. Μυστήρια και πολύπλοκη η σχέση των ανθρώπων με αυτά. Ίσως να αναμετρούν το μπόι τους οι άνθρωποι με αυτά και να νοιώθουν εμπρός τους νάνοι, μπορεί να κάνουν σύγκριση με τα χρόνια τους και ξανά οι άνθρωποι να βρίσκουν τα δικά τους λίγα, άρα και χωρίς την πείρα που κουβαλούν τα δέντρα αντικρύζοντας παν ο, τι συμβαίνει στη φύση γεγονός το οποίο στερούνται οι άνθρωποι κι αυτό είναι πολύτιμο. Ίσως, τέλος να υπάρχει η ζήλεια των ανθρώπων στο γεγονός ότι οι μεν άνθρωποι εγκαταλείπουν αυτόν τον κόσμο γρήγορα, ενώ το δέντρο παραμένει εκεί αγέρωχο και «καλοχτενισμένο» να μεγαλώνει, να ενώνει πολλές ανάκατες μεμονωμένες στιγμές ψάχνοντας συνεχώς ορίζοντες να επιλέξει κι όταν δεν τους βρίσκει να τους δημιουργεί. Αγέρωχο, περήφανο και αειθαλές ως είναι ανοίγει κουβέντα με το χρόνο και τους αγέρες χωρίς να τους φοβάται, τους αντιμετωπίζει σαν ίσος προς ίσον. Το δέντρο όταν αντιλαμβάνεται το τέλος του, έχει τη δύναμη να οργανώνει νίκες. Δεν δημιουργεί γεγονότα, ζει στο βάθος του τα γεγονότα και άμεσα. Δεν ασχολείται με ξεπερασμένα πράγματα ούτε σχολιάζει τα παρελθόντα. Ζει τα παρόντα. Δεν παίζει το δέντρο την προσποίηση της θύμισης και του δήθεν. Θυμάται απλά και στα ξάστερα. Το δέντρο ζει τις νίκες του διότι πάντα βρίσκεται στο παρόν. Μοιάζει εν ολίγοις με τον χρόνο όλο ο οποίος ναι μεν μπορεί να είναι πλήρης προσώπων και επιλογών από το παρελθόν κι από το μέλλον, αλλά είναι πανταχών και ολόκληρος εδώ εμπρός μας παρών. Όλα τα υπόλοιπα απλώς είναι τα όνειρά μας.