Νίκος Βασιλειάδης

Φαινόταν πως αγαπούσαν ο ένας τον άλλον με μια αγάπη παθιασμένη, ανεξέλεγκτη, εμμονική. Γιατί στην πραγματικότητα και οι δυο ήταν ανασφαλείς και ήθελαν με αυτό τον τρόπο να επιβεβαιώσουν στον κόσμο ότι η αγάπη τους είναι πηγαία, ειδική και αποκλειστική και όχι μια αντανακλαστική πράξη για κάτι άλλο κρυφό και ανίερο. Και προς αυτή την κατεύθυνση μηχανουργούσαν. Έβρισκαν συνεχώς στην όλη τους την κοινή πορεία να βρίσκουν τρόπους να ελέγχουν το πρόσημο, τις διακυμάνσεις και την ένταση των συναισθημάτων τους και κάθε φορά που κάθε εμπόδιο πέρναγε στο παρελθόν αισθανόντουσαν ανακούφιση και επιβεβαίωση. Ίσως πρόκειται για την πιο τραγική μορφή επιβεβαίωσης, καθώς για να επιτευχθεί ουσιαστικά όλοι γνωρίζουμε πως προϋποθέτει την απόρριψη. Προϋποθέτει να έχουν απορρίψει τους εαυτούς τους, δηλαδή το πρόσωπο που επιβεβαιώνεται. Κι όσο κι αν θα ήθελαν να επιστρέψουν στον αρχικό εαυτό τους, εκείνον που κατέκτησε τα διαπιστευτήρια αγάπης, αυτή η επιστροφή έγινε αδύνατη, γιατί έχουν από την πρώτη κιόλλας στιγμή αποσχιστεί από εκείνον τον εαυτό.

Έχει διαρρηχθεί η ενοποιητική κρούστα. Είχε από την αρχή καλοσχηματιστεί ο σπόνδυλος της απομάκρυνσης. Τώρα 4 χρόνια μετά το αγαπημένο πρόσωπο, όταν αποκαλύπτεται το σχέδιο της εξαπάτησης αυτής , αισθάνεται προδομένο. Νιώθει θήραμα και πειραματόζωο μιας ανίερης στρατηγικής. Μπορεί να αναγνωρίζει πως αυτή η στρατηγική είναι μέρος μιας λανθάνουσας-διεστραμμένης μορφής αγάπης, αλλά αυτό το γεγονός δεν άρει τα πλήγματα της κακομεταχείρισης και της σφοδρότητας με την οποία αισθάνεται ότι έχει παραβιαστεί. Έτσι, το πρώην αγαπημένο πρόσωπο αν και για τα μάτια του κόσμου έχει εκφράσει την επιθυμία του να συνεχίσει να συμπορεύεται μαζί μας, θέλει τώρα να αλλάξει εντελώς τους όρους και τις συνθήκες της συμβίωσης. Να αλλάξει αυτό το παράδοξο «συμβόλαιο» της αγάπης αφού αισθάνεται ότι παραβιάστηκε, και έγινε θύμα μιας πρωτοφανούς αδικίας και ανισότητας.

Όμως ο “άλλος” εναντιώνεται σε αυτή την αλλαγή. Σε αυτή της επιθυμία μεταμόρφωσης του πρώην αγαπημένου προσώπου. Ο νέος άλλος τον τρομάζει. Δεν τον θέλει αυτόν τον νέον άλλον, ούτε τα αβέβαια συναισθήματα που του προκαλεί γιατί σε αυτή την παράλογη σχέση θέλει να προπορεύεται, να συνεχίσει να αισθάνεται αυτή την ασφάλεια και την ευδαιμονία μιας κυριαρχίας. Γιατί για τον “άλλο” είναι σημαντικό να προπορεύεται. Και τώρα πια ο χρόνος που κάποτε ένωνε αυτά τα δύο πρόσωπα, τώρα τα χωρίζει. Οι συνδετικοί κρίκοι απορρυθμίστηκαν.

Και τώρα αυτός ο απόλυτος χρόνος -στην αδυναμία των ατόμων να δημιουργήσουν εκείνες τις ουσιαστικές σχέσεις που θα τον ακινητοποιούσε- μοιάζει πιο απειλητικός από ποτέ. Οδηγώντας τα πάντα με το σταθερό του βήμα στη φθορά και την κατάπτωση. Ο εγωισμός, η απογοήτευση, ο εκβιασμός, η ανωριμότητα και η απογοήτευση είναι δομικά συστατικά αυτών των δύο χαρακτήρων. Στοιχεία που αναδύονται ως πυλώνες μιας σύγχρονης πολιτικής Βαβέλ και αποκαλύπτουν χαρακτήρες που είναι τρωτοί, αδύναμοι και ευάλωτοι που προσπαθούν να μας παρασύρουν στα πάθη τους σε μια κατάσταση που γεμάτη από διανοητική αλλά και συναισθηματική ανωριμότητα και «επιδερμικότητα» αποκλείει όλα πια τα πρόσωπα να επικοινωνήσουν ουσιαστικά μεταξύ τους.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr