Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Καθισμένη στον υπολογιστή (όχι πάνω του! Δεν θα είχε καμιά ελπίδα ο καημενούλης) σκέφτομαι λίγο πριν ανοίξω την λευκή σελίδα που μου έδωσε ραντεβού στα τυφλά εκεί που έφτιαχνα το απογευματινοβραδινό μου καφεδάκι (πάλι στις 5 θα κοιμηθούμε κι απόψε αγαπημένη μου σπονδυλική στήλη, λαμπάδα που ξεστράτισες!) πως αν ήμουνα αγόρι τώρα θα είχα βγει στον κήπο με την σφεντόνα μου να κυνηγάω τζιτζίκια!

Τα τζιτζίκια τα Αυγουστιάτικα μάλλον δεν είναι και πολύ στα καλά τους !

Ε, και γω να ήμουν τζίτζικας και ν’ άκουγα όλη την τρελοπαρέα ένα καλοκαίρι ολόκληρο –παρά κάτι μέρες- να “τζιτζικάει” στ΄αυτιά μου και τζι τζι τζι και τζι τζι τζιιιιιιι (και σκασίλα μου αν υπάρχει τέτοιο ρήμα…νομίζω όλοι με καταλαβαίνετε) θα είχα λαλήσει!

Μου ‘χουν πάρει τ΄αυτιά και ο ήλιος έχει δύσει, και οι κότες ήδη βρίσκονται στο στάδιο REM και ο κέρσορας στην οθόνη αναβοσβήνει (ή αργοπεθαίνει, αυτό θα το βάλω ερώτημα σε δημοψήφισμα κάποια στιγμή) !

Να μην σας γκρινιάζω, και δεν μου φταίτε εσείς τίποτα. Μην νομίζετε δηλαδή πως πάλι δεν έχω θέμα, γιατί υπάρχει…ορκίζομαι. Η αλήθεια είναι πως σχεδόν πάντα αρχίζω χωρίς να έχουμε γνωριστεί με το θέμα αλλά πάντα κάπου στον δρόμο με πετυχαίνει και χαιρόμαστε πολύ που ξαναβρεθήκαμε !

Στο σπίτι όλοι καλά και το θέμα μου είναι … το τέλος του καλοκαιριού!

Τί σας έρχεται στο μυαλό; Ε, όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα.

Και αν δεν έρχονται στο δικός σας, μην φοβάστε, έρχονται στο δικό μου.

Γιατί αλλιώς το βιώνει ο καθένας το δικό του τέλος καλοκαιριού και μπράβο του και ζήτω του και τι με νοιάζει εμένανε!

Άλλος ας πούμε κλαίει και οδύρεται που του σώθηκε η άδεια…και πρέπει να γυρίσει πίσω στο ΓΡΡΡΡΑΦΕΙΟ . Αυτό το “γραφείο” πάντως πρέπει να είναι κάτι σαν τόπος μαρτυρίου, σαν το πύργο της κολάσεως, γιατί αλλιώς τέτοια στεναχώρια δεν εξηγείται! Κι ας είναι το ίδιο γραφείο που του έδωσε την άδεια εξ αρχής για να πάει διακοπές…Προφανώς για να τον βασανίσει μετά ξεκούραστο! Τσ τσ τσ!

Άλλος στεναχωριέται γιατί θα γυρίσει πίσω στο “μαγκανοπήγαδο” της καθημερινότητας. Αυτό το λένε κυρίως οι μαμάδες που δεν εργάζονται. Δηλαδή εργάζονται , αλλά δεν πληρώνονται. Πού να σας εξηγώ τώρα. Αυτό δεν το καταλάβαινα μικρή γιατί εμείς πηγάδι στο σπίτι δεν είχαμε…ή μάλλον για να μην λέω και ψέματα, είχαμε αλλά δεν είχε μαγκάνι! Ένα σκεπασμένο τσιμεντένιο υψωματάκι στην αυλή της γιαγιάς που μας έλεγε μάλιστα η καημένη να μην παίζουμε εκεί κοντά μη πέσουμε μέσα. Αλλά μαγκάνι, όχι, δεν είχαμε!

Άλλος στεναχωριέται γιατί θα χάσει τον καλοκαιρινό του έρωτα και επίσης το Αυγουστιάτικο φεγγάρι είναι μόνο κάθε Αύγουστο! (Μα είδατε κάτι παράξενα πράματα που συμβαίνουν στον κόσμο!) Παθαίνει κατάθλιψη κάθε που κάνει ντους και ξεβάφει από το γκαγκάνιασμα της ηλιοθεραπείας και όποτε βλέπει ξαπλώστρες στοιβαγμένες και αχυρένιες ομπρέλες μελαγχολεί! Κάποτε έκλαιγε και κάθε που άκουγε το “…όλη μου η ζωή , ένα βότσαλο στα πόδια σου…” αλλά τώρα πια το΄κοψε γιατί δεν το παίζουν τελευταίως στα beach bars… Τα ηλιοβασιλέματα δε…πολύς πόνος!

Υπάρχουν κι αυτοί που συνδέουν το τέλος του καλοκαιριού με την επιστροφή στις δημόσιες υπηρεσίες…αφού τον Αύγουστο είναι γνωστό πως το κράτος κάνει κι αυτό τις διακοπές του (στην Ιμπιζα 😉 αλλά δεν μας ξεχνά…Μάλλον, αυτό ισχύει πια για όλους οπότε ας μην το αναλύσουμε …Μακάρι να μπορούσε η υπερανάλυση να το διαλύσει εντελώς…αλλά πού!

Εγώ πάλι είμαι της κατηγορίας “ό,τι θυμάμαι χαίρομαι”!

Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια και σχεδόν ξεχνάω τα παλαβά τζιτζίκια που μου σπάνε τα νεύρα. Αρχίζω να τα βλέπω με μιά κάποια συμπάθεια έτσι που σκέφτομαι πόσο καιρό ήταν τα κακόμοιρα στο κουκούλι τους, θαμμένα κάτω από τις λεμονιές …Και μετά άφηναν αυτό το διάφανο κουκουλάκι πάνω στα δέντρα και μετά άρχιζαν τον εξάψαλμο και δεν σταματούσαν αν δεν άνοιγαν τα σχολεία!

Ο τρελαέρας, οι φανουρόπιτες, οι πρώτες καλοκαιρινές μπόρες, το χώμα που βάφτηκε κόκκινο….ε, μπαρντόν , το χώμα που μύριζε βροχή ήθελα να πω…

Τα τελευταία μπάνια…οι ζακετούλες για την ψυχρούλα της καλοκαιρινής νύχτας που χάνει το ζεστό της νότισμα και μας λέει διακριτικά πως σούρνονται και πνευμονίες και να κόψουμε τα καουμποϊλίκια με τις νεφραμιές έξω και τις ξυπολυσιές στα βότσαλα μετά τα μεσάνυχτα.

Η μαμά μου τέτοιες εποχές μας έβγαζε τα λινά μας τα μπουφανάκια. Θυμάμαι ένα ναυτικό με ρίγες μπλε και κόκκινες και γω η καπετάνισσα του… ποδηλάτου μου !

Να μην ξεχάσω και τα τελευταία παγωτά…την αντίστροφη μέτρηση για το σχολείο και φυσικά…τα τελευταία μπάνια! Αυτό το ξανάπα, ε; Φανταστείτε πόσο σημαντικό ήταν! Ειδικά εκείνα τα τεράστια κύματα που τα ζητούσαμε από τον Ποσειδώνα με προσευχή μπουρμπουλήθρων κάτω απ’ το νερό. Υποθαλάσσιες δεήσεις για το κύμα το καλό, το στρωτό, που δεν θα σκάσει μεσοπέλαγα αλλά θα φέρει το λευκό του προβατάκι ίσα στο ύψος που θα με βολέψει να του επιβληθώ και να το δαμάσω! Ευτυχώς η παραλία μας δεν είχε βράχια! Αλλιώς θα μετράγαμε και γρατσουνιές εκτός από ηλίαση!

Και τί παράξενο πράγμα , όσο πιο πολύ κρύο έκανε έξω απ’ το νερό , τόσο πιο ζεστά ήταν μέσα του! Και ήρεμα και γαλήνια. Ούτε τον άνεμο που λυσσομανούσε άκουγες (πάντα ήθελα να το γράψω κάπου αυτό με τον άνεμο που λυσσομανάει…) ούτε τις φωνές της μαμάς που φώναζε να προσέεεεεεχουμε!

Μα τί να προσέχουμε καλέ;! Εγώ αυτό περίμενα! Τα τρεις χιλιάδες μποφόρια να κάνω τα χέρια μου κανό, να καβαλήσω τον αφρό και να με ξεβγάλει ο Ποσειδώνας στην παραλία (σαν το χταπόδι) που αν είμασταν τυχεροί θα είχε ξεθάψει και λίγη από την άμμο της που την φύλαγε στα βαθιά και θα είχε σκεπάσει τα βότσαλα της –κατά τα άλλα- πολύ συνηθισμένης παραλίας μας που όμως εμείς βλέπαμε τουλάχιστον για την Κόπα Καμπάνα ή την άλλη , του Μαγκάρετ από το Χαβάη 5-0 (του ορίτζιναλ φυσικά).

Τώρα θα μου πείτε τί σχέση έχει ο Ποσειδώνας με τον Στηβ Μαγκάρετ! Άβυσσος η ψυχή της εφήβου και της…συμμορίας της! Και όλα τα κύματα μόνο δικά μας…

Οι μεγάλοι έτρεχαν να μαζέψουν τις ομπρέλες που ροβολούσαν την παραλία σαν ρόδες σε λούνα παρκ…και τις σαγιονάρες και τις πετσέτες και τα καπέλα τους και τα καρεκλάκια τους και τα μπρατσάκια της “ψιλής μαρίδας” και τα κουβαδάκια που βρωμοκοπούσαν ψαρίλα από τα ημιθανή μικροσκοπικά καβουράκια που κρύβοταν στον πάτο σαστισμένα! Η χαρά της Μαίρη Πόπινς!

Μετά ήταν κι όταν έπιανε βροχούλα τα απογεύματα και τρέχαμε να βάλουμε μαγιό να κάνουμε μπάνιο, τα μουρλά, υπό βροχήν, σε μια θάλασσα λάδι, ζεστή σαν το νερό του “θερμοσίφουνα”, που θά ΄λεγε και η Παγώνα, και με τους κεραυνούς του Δία να πέφτουν κάπου εκεί μακριά, απέναντι στην Εύβοια…αλλά και κοντά (πολύ κοντά!), ας πούμε, στο λοφάκι πίσω μας!

Δεν υπήρχαν κινητά τότε να μας φωτογραφίζουν οι περήφανες μαμάδες μας να ‘χουμε τώρα να δείχνουμε και μεις στο instagram τα κατορθώματά μας και πιθανότατα υπήρχε ένα κλίμα γενικής άγνοιας κινδύνου εκτός από την απουσία της τεχνολογίας.

Αλλιώς δεν εξηγείται πώς γίνεται να αφήνεις μιά ολόκληρη πολυκατοικία με πιτσιρίκια να κάνουν βουτίτσες από τα αγκυροβολημένα βαρκάκια και πατητές κάτω από ένα μολυβί ουρανό που έφτυνε κεραυνούς και μαστίγωνε τον ουρανό με αστραπές ολούθε τριγύρω !(Αχ! Κι αυτό με τους κεραυνούς που τους φτύνει ο ουρανός ήθελα να το γράψω κάποτε! Τί ωραία που ήρθε επιτέλους αυτό το “κάποτε”).

Προφανώς είχαμε άγιους να μας φυλάνε μαζί με ένα στρατό αγγέλους και ένα σύμπαν πολύ καλοσυνάτο …αλλιώς δεν εξηγείται το που βρίσκομαι εγώ τώρα εδώ και σας γράφω!

Κι όταν πια το καλοκαίρι θα έχει φύγει και θα έχουν μείνει ένα σωρό υποσχέσεις για το επόμενο κι ο τζίτζικας θα έχει σιγήσει , η ησυχία θα με εκνευρίζει περισσότερο και τότε μπορεί να πω κι ένα ευχαριστώ. Ευχαριστώ για το καλοκαίρι που έζησα, όπου κι αν ήμουν, ό, τι κι αν έκανα, όσο κι αν κράτησε, όσο εντυπωσιακό ήταν ή δεν ήταν .Κυρίως ευχαριστώ για τους ανθρώπους που το έζησα μαζί τους. Καμιά φορά καλοκαίρι δεν είναι η θάλασσα και τα ταξίδια . Καλοκαίρι είναι και οι άνθρωποι και μια παγωμένη μπύρα που θα μοιραστείς στην κουζίνα του σπιτιού σου και τα γέλια που θα την συνοδεύσουν. Το καλοκαίρι είναι ο τζίτζικας που με έχει τρελάνει όλο το απόγευμα και τον ευχαριστώ που είναι πάντα εκεί για να μου θυμίζει πότε αρχίζει και πότε τελειώνει αυτή η ευλογημένη εποχή του χρόνου…μέσα στο χρόνο που φεύγει σαν τις ομπρέλες που τις παίρνει ο τρελαέρας σε μια παραλία…

Ευχαριστώ που μπορώ να θυμάμαι και να υπόσχομαι …Κι αν έγινα λίγο μελό…δεν είναι κακό, είναι;

Ήδη μου λείπει ο τζίτζικας από το διπλανό δέντρο!

Αντίο λοιπόν καπετάν-φασαρία.

Τα λέμε του χρόνου στο ίδιο ή και σε κάποιο άλλο δέντρο.

Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr