Όταν πάρει φωτιά το λάδι

Δημοσίευσα σήμερα στη φου-μπου σελίδα μου κάποιες συμβουλές ειδικών για το τι πρέπει να κάνουμε αν πάρει φωτιά το λάδι που έχουμε σε ένα σκεύος πάνω στην κουζίνα (συσκευή). Από αφηρημάδα ή επειδή κάναμε κάτι άλλο ή επειδή μας τηλεφώνησε κάποια ή κάποιος και αφαιρεθήκαμε.

Λοιπόν…

Δεν ρίχνουμε νερό! Ποτέ!

Δεν αποσύρουμε το σκεύος από τη φωτιά/κουζίνα. Ποτέ!

Πρώτα σβήνουμε τη φωτιά από το κουμπί στη συσκευή. Βρέχουμε μετά ένα πανί, μια μεγάλη πετσέτα ας πούμε, σκεπάζουμε το σκεύος και περιμένουμε να κρυώσει.

Αυτό είναι όλο.

Είμαι σίγουρος ότι οι πιο πολλοί, φίλες και φίλοι, το είδαν ως μια καλή οικιακή συμβουλή για μια απρόβλεπτη κατάσταση μέσα στο σπίτι που μπορεί να συμβεί σε όλες και όλους μας.

Είναι και αυτό…

Εγώ όμως ―λόγω λόξας― το είδα και ως μια γενικότερη συμβουλή για σχέσεις. Ιδιωτικές, δημόσιες και διεθνείς.

Υπάρχει μια τάση να προφητεύουμε το προφανές.

Και όταν προφητεύουμε το προφανές, εκεί ελλοχεύει η αυτοεκπληρούμενη προφητεία που συνήθως είναι καταστροφική. Παραδείγματος χάριν, λέμε ότι σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου θα γίνει της πουτ@ν@ς.

Και, ω! του θαύματος, γίνεται της πουτ@ν@ς.

Λέμε, πάλι π.χ., ότι στην Παλαιστίνη ―με την ανακύρηξη της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ― θα γίνει χαμός.

Και, πάλι, ω! του θαύματος, γίνεται χαμός.

Με νεκρούς, τραυματίες και θύτες και θύματα σ’ έναν θανάσιμο εναγκαλισμό· όπου θύτες και θύματα μοιάζουν να έχουν ισόποση ευθύνη.

Όταν η λύση ―κατά την κάθε άλλο παρά ταπεινή μου γνώμη― θα ήταν ένα τεράστιο βρεγμένο πανί αλληλοκατανόησης και σεβασμού των δικαιωμάτων των άλλων αλλά και αναγνώρισης των υποχρεώσεών μας απέναντι στα δικαιώματα των άλλων. Το ρίχνουμε στο κεφάλι μας, γύρω μας, δίπλα μας, στον ξαναμμένο πλησίον μας.

Πολύ απλά, τα όρια της ελευθερίας μου είναι η ελευθερία των άλλων. Και δεν έχω μόνο δικαιώματα. Έχω ―πρωτίστως ίσως― υποχρεώσεις.

Νομίζω ότι έχει πολύ δρόμο ακόμα μπροστά του το είδος μας μέχρι την ευημερούσα συνύπαρξη ή την καταστροφή.

Ό,τι έρθει πρώτο…

Μέχρι τότε θα αισιοδοξώ.

Καθώς, όπως υποστηρίζω, και οι αισιόδοξοι και οι απαισιόδοξοι παρόμοιο τέλος θα έχουμε.

Κι αυτό είναι ―ίσως― η μοναδική μας βεβαιότητα.

15 Μαΐου 2018

Κωστής Μακρής

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr