Γιώργος Αρκουλής

Τον γνωρίζω εδώ και μπόλικες δεκαετίες, από την εποχή που αγωνιζόταν στην Προοδευτική, έχοντας λοξά το βλέμμα του πάντα στην ποδοσφαιρομάνα Καισαριανή. Σταρ του αθλήματος, δηλαδή προβεβλημένος για την δράση του, δεν κατάφερε να γίνει, όμως, αγάπησε –και εξακολουθεί να αγαπάει- με πάθος το ποδόσφαιρο και να δίνει τις μάχες του (με πολιτιστικές δράσεις, αρθρογραφία, εκδηλώσεις) όσο κανείς άλλος από το σινάφι των ποδοσφαιριστών αυτού του τόπου: Νίκος Μάλλιαρης! Μια γοητευτική περσόνα, ένας ακτιβιστής, συχνά ένας ονειροπόλος των σπορ, που δεν κρύβει την λύπη του όταν διαπιστώνει (και αυτό τού συμβαίνει συχνά) ότι πονηροί και καιροσκόποι εκμεταλλεύονται το άθλημα για δικό τους όφελος. Ήθελα από καιρό να καταθέσω ένα μικρό σημείωμα γι’ αυτόν τον βετεράνο του αθλητικού ήθους, ο οποίος αγκαλιάζει πάντα κάθε συγγραφική προσπάθεια που έχει ως θέμα της την μπάλα, γοητεύεται από την συναδέλφωση στελεχών του αθλητισμού και του Πολιτισμού πέραν των συνόρων της χώρας, που μπορεί να σου μιλάει για ώρες για το μεγαλείο του Αρδίζογλου, τις αρετές του Κρητικόπουλου, το ταλέντο του Βίκτωρα Θεοφιλόπουλου,  και παράλληλα να σου απαγγέλει ποίηση των Μανόλη Αναγνωστάκη, Νάσου Βαγενά και Γιώργου Μαρκόπουλου, γνωστών για την αγάπη τους στο άθλημα.

Ιδού σήμερα η ευκαιρία. Επιτρέψτε μου να φιλοξενήσω ένα πρόσφατο κείμενο «από καρδιάς» που μου έστειλε ο φίλος Νίκος Μάλλιαρης μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Είμαι βέβαιος πως θα το ζηλέψουν αρκετοί επαγγελματίες της γραφής:

«Το ποδόσφαιρο της καρδιάς μας». Του Νίκου Μάλλιαρη.

Μια μικρή μπαλίτσα. Με αυτή κάναμε…σέντρα στη ζωή μας. Την πρωτοκλωτσήσαμε άγαρμπα όταν ήμασταν 2 ή 3 ετών. Μεγαλώσαμε και μαζί μεγάλωνε κι’ αυτή. Από μπαλίτσα έγινε μπάλα. Με αυτή κοινωνικοποιηθήκαμε. Αφού παίξαμε με το μπαμπά, με τα αδέλφια και τα ξαδέλφια, βγήκαμε έξω και κλωτσήσαμε μαζί με το γειτονάκι από απέναντι. Και με τα υπόλοιπα παιδιά. Στην αυλή μας, στον δρόμο έξω από το σπίτι, στην παραλία, στο σχολείο… Έπειτα σε κάποια αλάνα. Εκεί κάναμε όνειρα. Να μοιάσουμε σε τοπικούς ποδοσφαιριστές – ήρωες. Και μετά στον Λουκανίδη, τον Δεληκάρη, τον Παπαϊωάννου, τον Κούδα, τον Χατζηπαναγή… Θέλαμε να γίνουμε «στρατηγοί» σαν τον Δομάζο, να εκτελέσουμε

φάουλ σαν τον Σαραβάκο, να σκοράρουμε σαν τον Νεστορίδη, τον Σιδέρη και τον Μαύρο, να πανηγυρίσουμε σαν τον Αναστόπουλο. Να σηκώσουμε το Κύπελλο σαν τους διεθνείς του 2004. Ξέρεις τι είναι το ποδόσφαιρο; Ή μάλλον, θυμάσαι τι είναι το ποδόσφαιρο; Ποδόσφαιρο είναι να τσακώνεσαι με τον αντίπαλο και μετά να τα ξαναβρίσκεις μαζί του. Να γδέρνεσαι στις πέτρες, να σκίζεις γόνατα, να καβαλάς μάντρες και κάγκελα για να βρεις τη δικιά σου «Λεωφόρο», το δικό σου «Καραϊσκάκη», τη δικιά σου «Φιλαδέλφεια», την «Τούμπα», του «Χαριλάου», το «Καυτανζόγλειο»… Ποδόσφαιρο είναι να βρίσκεις τον εαυτό σου. Να ονειρεύεσαι ότι φοράς τη φανέλα της αγαπημένης σου ομάδας και ότι παίζεις σε μεγάλο γήπεδο. Ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι κοιτάς μια οθόνη. Ξυπνάς. Συνειδητοποιείς ότι όλο αυτό το διάστημα ζούσες χωρίς ποδόσφαιρο. Σου έλειψε, αλλά για κάποιον λόγο δεν σε γεμίζει πια. Το ποδόσφαιρο δεν είναι όπως το αγάπησες. Εμπορευματοποιημένο και ελεγχόμενο. Κι’ όμως, δεν παύει ποτέ να εμπνέει εκατομμύρια παιδιά, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr