Επτά.., ρολόι έχω στο κεφάλι μου. Σηκώθηκα απ’ το κρεβάτι και άφησα το σώμα μου να γεμίσει από την πρωινή δροσιά, κοιμήθηκα ξεσκέπαστος, είχα ξεχάσει κι ανοιχτή τη μπαλκονόπορτα.

“Κοίτα μη χαλάσεις τη σειρά”, είπα. “Ηλίθιε”, συμπλήρωσα ανοίγοντας τον υπολογιστή. “Δεν μ’ αρέσει καθόλου αυτό το χούι να μιλάω μαζί σου το πρωί κι έχεις και τα χάλια σου…”, πηγαίνοντας στην κουζίνα να κάνω τον καφέ.

Κίνηση πρώτη. Ελέγχουμε τα e-mail να δούμε αν υπάρχει κανένα μήνυμα. Δεν υπάρχουν νέα μηνύματα. Δεν έγραψε κανείς σήμερα… δεν υπάρχουν νέα.

Χύθηκε μια σταγόνα καφές καθώς ακούμπησα το φλιτζάνι στο τραπέζι. Τον σκούπισα με την παλάμη, πρέπει να ξαναδώ το θέμα για την παγκόσμια κυριαρχία στην τροφή. Χθες το τέλειωσα. Το διάβασα και πάλι δεν μου άρεσε, πολύ φορμάλ βρε παιδί μου. Μπρρρ έχω αρχίσει και γράφω σαν τους κουστουμάτους των εφημερίδων . Αν δεν βρω μια μαρτυρία να την εντάξω, το κείμενο θα συνεχίσει να είναι επίπεδο και κοινότοπο.

Αργότερα θα κάνω πάλι μια βόλτα στα βιβλιοπωλεία, μπορεί σήμερα να είμαι τυχερός και να βρω εκείνη την πρώτη έκδοση του ο “Πίθηκος και η ουσία” του Χάξλευ, χρειάζομαι τα σχόλια του προλόγου. Ένας πολιτισμός αφιερωμένος στην “τελείωση” επιχειρεί να αφαιρέσει απ’ τον άνθρωπο όλες τις ανυπότακτες επιθυμίες του. Μου ταιριάζει σαν θέμα, άλλωστε αυτό δεν ζούμε τώρα; Τώρα τελευταία, σχεδόν κάθε φορά που επιχειρώ να παρακολουθήσω τις ελληνικές ειδήσεις, είτε στην τηλεόραση είτε στο ραδιόφωνο, ένας βομβαρδισμός από τα “καταπληκτικά” οικονομικά κατορθώματα της χώρας μου έρχεται να με στοιχειώσει σχεδόν καθημερινά στους εφιάλτες μου. Η ίδια πάντα ιστορία για την οποία δεν είσαι ποτέ βέβαιος που είναι η αλήθεια και που το ψέμα, που ξεκινάει και που τελειώνει ο παραλογισμός.” Η Ελλάδα γίνεται ξανά παράγοντας θετικών ειδήσεων….η οικονομία επιστρέφει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης…η ανεργία αποκλιμακώνεται…οι επενδύσει ανέρχονται σε υψηλό δεκαετίας….”

Ξαναβλέπω στον ύπνο μου αυτό που ονομάζουν “παράδεισο” και “επιτυχία” και ξυπνάω κάθε φορά μούσκεμα στον ιδρώτα, μια πέτρα να μου πλακώνει το στήθος. Σκέφτομαι πως κάποιοι ίσως και να βαρέθηκαν ή κουράστηκαν να ανησυχούν. Απλά αφέθηκαν και τώρα στις σπάνιες στιγμές της αναπόλησής τους για μια ζωή που ξοδεύτηκε άδικα θα ήθελαν να διαβάσουν κάτι διαφορετικό…Για μια πεζούλα, ένα γιασεμί, ένα άρωμα που έμεινε στο πίσω μέρος του μυαλού τους για πάντα χαραγμένο.

Κάπου πρέπει να γράψω για το γιασεμί, και το νυχτολούλουδο στην αυλή της γιαγιάς, ότι το σπίτι της δηλαδή μύριζε γιασεμί το καλοκαίρι. Η γιαγιά μου καθισμένη στην πεζούλα καθάριζε φρέσκα φασολάκια που της είχε αφήσει σε μια χαρτοσακούλα το πρωί περνώντας με το τρίκυκλο ο Πέτρος, ο ανάπηρος, θύμα μιας ξεχασμένης χειροβομβίδας στην ρεματιά που εκπλήρωσε τον τραγικό σκοπό της σαν παράξενο παιχνίδι στα χέρια των ξυπόλητων παιδιών του συνοικισμού στη Σύρα.

Όπου νά ‘ναι θα αρχίσει να μεγαλώνει ο ήλιος. Θα έρθει σαν εισβολέας να πλημμυρίσει το δωμάτιο και ζεστάνει το σπίτι. Και μαζί του θα αρχίσουν πάλι πρώτα να τραγουδούνε τα πουλιά και πότε να σταματάνε ενοχλημένα από αυτό το σατανικό κατασκεύασμα του κάθε τεμπέλη κηπουρού, το φυσερό που στοιχειώνει κάθε γειτονιά τα πρωινά ή τα απομεσήμερα, πότε να τον σκεπάζουν αυθάδικα γιατί η μέρα τους ανήκει. Πότε τα κάπνισα τόσα τσιγάρα;

Αποθήκευση και για μια ακόμα φορά έλεγχος στο e-mail. Τα ίδια 132 μηνύματα. Διάλειμμα. Ψυχραιμία, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να μου πάει στραβά η μέρα… Είναι αυτό μια πρωτότυπη ιστορία: Μια ζεστή μέρα ένα άξεστο χωριατόπουλο κάθεται κάτω από στη σκιά μιας ελιάς, όταν βλέπει ξαφνικά ένα Άσπρο Κουνέλι με γιλέκο να περνά τρέχοντας από μπροστά του. Γουρλώνει τα μάτια, σηκώνεται και, το ακολουθεί. Τρυπώνει στο λαγούμι του και τότε βρίσκεται σε μιαν άλλη χώρα όπου όλα είναι ανάποδα, υπάρχουν νόμοι που λειτουργούν, οι πολιτικοί δεν λένε ψέμματα, δουλειά για όλους, αξιοκρατία, δικαιοσύνη, κοινωνικές παροχές… εκεί όπου το παράδοξο αποτελεί μέρος της καθημερινότητας. Το σβήνω. Ποιος θα ήθελε να διαβάσει την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων ντυμένη μαντράχαλος με μουστάκι. Δεν πουλάνε τα παιδικά παραμύθια. Ο κόσμος θέλει αίμα..πόνο, προδοσία καταστροφή, Θέλει μαυροφορεμένες μάνες γύφτισσες να καταριούνται τον φονιά πάνω από τάφους. Και την κάμερα να ζουμάρει…να πιάσει ακόμη και το δάκρυ.

Tολμηρά και παράδοξα πράγματα. Αυτό θέλει, αυτό έχει ψωμί…Την πορεία μιας χώρας προς την πτώση, την καταστροφή. Την πορεία από το όνειρο στο δράμα, στην κρίση. Ο πολιτικός βάλτος που θάβει εγκλήματα και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς, η επίπλαστη άνεση και καλοπέραση των λίγων μέσα από τις κομπίνες, ο αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας με τη μεγάλη ζωή, τα κότερα, την σύζυγο με τις πλαστικές που χρεοκοπεί και παρασύρει στην φτώχεια εκατοντάδες οικογένειες καθώς αυτός πετάει για άλλα μέρη. Οι διαπλοκές γύρω από τα “αστεράτα” εστιατόρια και τα βραβευμένα κρασιά, οι απάνθρωπες κομπίνες με τους σύγχρονους σκλάβους χάριν της “κονόμας”, το νέο εμπόριο λευκής σαρκός. Μια κοινωνία που έχει αποσυντεθεί λόγω της αλαζονείας και της απληστίας, της αποξένωσης και της μανίας για χρήμα και εξουσία αφήνοντας πίσω της συντρίμμια και νεκρούς.

Ψυχραιμία! Μην σε παίρνει από κάτω…

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr