Ο Πάνος Μπιτσαξής είναι ποινικολόγος και συγγραφέας του αυτοβιογραφικού-ιστορικού βιβλίου “΄Οταν το μέλλον έπαιζε κρυφτό..”

•Η Χρυσή Αυγή επέστρεψε. Όποιος το παραβλέπει είναι εθελότυφλος. Στο κοινοβούλιο διαθέτει 9-11 βουλευτές. 250.000 ψήφους. Ο αναλωσιμος μπροστινός που έχουν βάλει ως πρόεδρο των Σπαρτιατών , δυσκολεύεται και να διαβάσει γραπτό κείμενο, ήδη είτε θα σιωπήσει είτε θα καθαιρεθεί. Αρχηγός είναι ο Ηλίας Κασιδιάρης με τον αγκυλωτό σταυρό στο μπράτσο. Οι βουλευτές ομνυουν σε αυτόν, τον προσκυνούν, τον λατρεύουν. Πρόκειται για εξέλιξη με άδηλη και εξόχως επικίνδυνη σημασία για το μέλλον. Δεν το παίρνουμε στα σοβαρά αλλά είναι σοβαρό ζητημα.

•Οι τύποι είναι νεοναζί. Προσπαθούν να το κρυψουν αλλά δεν μπορούν. Αντισημίτες, υμνητές του Ολοκαυτωματος, ρατσιστές, «σπορά των ηττημένων του β παγκόσμιου πολέμου» όπως έλεγε ο Μιχαλολιακος. Η δημοκρατία δεν τους εκφράζει. Θέλουν με βίαιο ναζιστικό ακτιβισμό να την ανατρέψουν. Να αλώσουν με εισοδισμο το σκληρό κράτος και να αποκτήσουν ερείσματα στην κυβερνώσα δεξιά. Να κυβερνούν οι γκαουλάιτερ, οι ίδιοι επαναστατικω δικαιω. Δεν το μπορούν και λουφαζουν περιμένοντας τις κατάλληλες εύφορες συνθήκες. Η ρητορική όμως ήδη έχει αρχίσει με άξονα την ξενοφοβία.

•Η επιλογή συμβόλων δεν είναι τυχαία. Τα σύμβολα στη πολιτική έχουν μεγάλη σημασια. Ιδεολογικά φαντασιακά σήμαντρα. χιτλερικής μήτρας. Επέλεξαν τη Σπάρτη. Τη Σπάρτη όπως ενέπνεε το φαντασιακο ιδεολόγημα των ναζί.  «Τα ξανθά μαλλιά στους ινδογερμανικους λαούς της αρχαιότητας» ήταν μια περίφημη ναζιστικη φυλετική πραγματεία θεωρώντας Γερμανούς τους Δωριείς και τους Λάκωνες. Τη μιλιταριστική Σπάρτη της φυλετικής καθαρότητας και της ευγονικης του Καιαδα. Τη Σπάρτη της κρυπτειας όταν οι ασκούμενοι πολεμιστές σκότωναν σε ύπουλες ενέδρες τους εύρωστους είλωτες και περίοικους. Τη Σπάρτη της ξενηλασιας όπου εκδίωκαν βίαια κάθε ξένο. Όχι τη Σπάρτη του Λεωνιδα και της πολεμικής αρετής την άλλη εξ ίσου υπαρκτή Σπάρτη.

Γι’ αυτό και αποκαλούν εαυτούς ,τα σημερινά κακέκτυπα, «σιδηρού βραχίονα» του έθνους.

•Το ψυχολογικό υπόβαθρο είναι σαφές. Αδύναμοι άνθρωποι που ψάχνουν, καθένας για τους λόγους ή τη τρέλα τους, δυναμη και δυνατοτητα εκδικησης. Αυριο ένας εσμός ούγκανων με πυρσούς και μαύρη μαυρίλα σε τάγματα και φάλαγγες.

•Είμαστε απέναντι σε αυτούς. Όχι μόνο τους επικεφαλής αλλά και τους «εχθρούς στη πόλη» που τους ψηφίζουν. Αδιαπραγματευτα. Παντι τροπω. Η δημοκρατια και το κράτος δικαίου δεν είναι αντικείμενο φιλοσοφικών και άλλων συζητήσεων. Το λέω και για κάποιους κρυφούς ιδιοτελείς συμπαθούντες η ρομαντικούς της δημοκρατίας διστάζοντες, που διατρέχουν οριζόντια το σύστημα.

•Δεν ήταν ποτέ για μένα αντικείμενο ιδιαιτερου θαυμασμού η λακωνική εκδοχή της ελληνικής αρχαιότητας. Άλλωστε είμαι και Αθηναίος. Αντίπαλος. Ηττηθείς στον Πελοποννησιακο πόλεμο. Είχαν όμως και γνωστά και άγνωστα καλά. Έβαζαν τους βασιλείς κάθε μήνα να δίνουν όρκο ότι θα τηρούν τους νόμους. Σου λέει ας το κάνουμε για καλό και για κακό γιατί μπορει να ξεχαστούν, άνθρωποι είναι. Αυτό το έθιμο πρέπει να το αναβιώσουμε. Κάθε μήνα όρκος. Γιατί πράγματι ξεχνιόμαστε.