Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Ο υπολογιστής μου λέει πως σε λίγο θα κλείσει από μπαταρία. Βιάσου, μου λέει, σκέψου γρήγορα. Και γω δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα. Το τίποτα, ξέρετε,  είναι η σκέψη που δεν σβήνει ποτέ,  σε κανένα μυαλό. Ούτε στο δικό μου. Αναβοσβήνει κι αυτό σαν το κόκκινο λαμπάκι που με προειδοποιεί για το επερχόμενο τέλος. Το τέλος της λειτουργίας ενός φορητού υπολογιστή μπορεί να μην είναι και τόσο τραγικό… δεν ξεροβήχει, δεν λιποθυμάει, δεν ψάχνει καρέκλα να σωριαστεί…απλά σβήνει. Τσαφ. Και δεν είναι τόσο τραγικό, εκτός κι αν γράφεις το βιβλίο που θα σου χαρίσει το επόμενο Νόμπελ λογοτεχνίας και δεν έχεις σώσει λέξη, γιατί ξέρει κι αυτός  όπως κι εσύ, πως σε μια πρίζα κάπου εκεί  δίπλα τον περιμένει ο φορτιστής που θα του ξαναδώσει ζωή. Στην ουσία την ζωή που δεν έχασε ποτέ. Απλά έκανε ένα διάλειμμα, από αυτά τα μικρά  τα διαφημιστικά.

Όταν επανέλθει σε λειτουργία  δεν θα έχω καμία δικαιολογία. Για την απουσία των σκέψεων λέω.  Τότε το τίποτα, αυτό το λαμπυρίζον εντός του μυαλού μου, θα είναι οριστικό και αμετάκλητο.  Γελάω με εκείνο το παλιό αστείο που σε ρωτάνε τί σκέφτεσαι και απαντάς «τίποτα», αλλά σκέφτεσαι τα πάντα και μάλιστα  με θυμό.

Σκέφτεσαι αυτό που δεν απάντησες όταν αισθάνθηκες προσβεβλημένος, την βρισιά που κατάπιες σε μια οικογενειακή διαμάχη, το βήμα που δεν έκανες στην ζωή σου όταν έπρεπε, τα “ναι” που είπες και ήταν καθαρόαιμα “όχι”, το φιλί που έδωσες ή δεν έδωσες, την αγκαλιά που στερήθηκες, το “σ΄αγαπώ” που τσιγκουνεύτηκες, φοβήθηκες, ανέβαλες…  Σκέφτεσαι τα προβλήματα , τα μικρά αλλά και τα μεγάλα. Το άπειρο και τον κόκκο της άμμου που είναι μέσα στο μάτι σου και σε κάνει να θες να κλάψεις.  Kαι μετά λέω πως όλα αυτά τα τίποτα δεν μπορεί να είναι ένα ανέκδοτο. Ένα αστείο που πάλιωσε αλλά πάντα βγάζει γέλιο.   Είναι τα πάντα. Όλα αυτά  τα τίποτα είσαι εσύ.    Είμαι εγώ. Τσαφ.