Νίκος Βασιλειάδης

Ο Τριστάνος πλησίασε την Ιζόλδη. Την κοίταξε στα μάτια, της έπιασε τα ακροδάκτυλα χαμήλωσε το κεφάλι και χαμογέλασε. Η ερωτική συνάντηση είχε αρχίσει με τη θέα του κορμιού που ποθούσε. Πάντα έτσι αρχίζει μια ερωτική συνάντηση, με την θέαση. Το κορμί είναι μια παρουσία, μια μορφή που εκείνη την στιγμή, γίνεται όλες οι μορφές του κόσμου. Μόλις αγκαλιάσεις αυτή τη μορφή σταματάς να την αντιλαμβάνεσαι σαν μια απλή παρουσία, γίνεται ύλη, απτή, που μπορείς να την κλείσεις να την χωρέσεις στην αγκαλιά σου και όμως παρόλα αυτά, παραμένει απεριόριστη…

Χάνομαι μέσα στα μάτια σου της ψιθύρισε, γιατί χανόταν σαν πρόσωπο και έγινε αισθήσεις. Όσο η αίσθηση γίνεται πιο έντονη, το κορμί που αγκάλιασε στο μυαλό του γινόταν πιο αχανές, μια αίσθηση του απείρου. Ο ένας απέναντι στον άλλον, τα δυο κορμιά μαζί. Μια μοναχική εξιδανίκευση δίχως μεσάζοντες, η στιγμή μιας πραγματικότητας που μεταβάλλεται διαρκώς μέχρι την τελική απελευθέρωση. Η Ιζόλδη δεν μίλησε, δεν έβγαλε μιλιά. Άπλωσε το χέρι, χάιδεψε τα μαλλιά του και τον φίλησε στο στόμα με έναν τρόπο που δεν μπορούσε ποτέ να μολυνθεί από την πραγματικότητα.

Και εκεί μέσα από την κάθε της αναπνοή του χάρισε το αιώνιο ταξίδι, την μοναδική στιγμή που ο άνθρωπος κερδίζει την αθανασία του. Να ξέρεις, ψιθύρισε. Εγώ στους δύσκολους ύπνους μου πετάω . Πετάω πάνω απ’ την πόλη, πετάω πάνω από στέγες σπιτιών που ποτέ μου δεν είδα. Ακολουθώ τα φώτα τους που είναι αναμμένα και οι άνθρωποι μέσα τους ερωτεύονται. Περνώ πετώντας και ακούω τις ανάσες τους μα δεν σταματάω. Ψάχνω να βρω το δικό σου σπίτι, το ανοιχτό παράθυρο που θα σε δω να ονειρεύεσαι. Και σε κάθε ύπνο μου η κάθε πτήση γίνεται πτώση, πάνω από τις κεραμοσκεπές. Πτήση και πτώση, άλματα και βουτιές, μέχρι εκείνη την ονειρική στιγμή που το πέταγμα δεν θα καταλήξει σε πτώση. Δεν θα με προδώσουν, ό,τι φτερά και να φορέσω…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr