Έρχονται…
Έρχονται οι λέξεις από μόνες τους.
Εκεί που δεν τις περιμένεις. Μαγικά.
Εκεί που είχες αποθαρρυνθεί τόσο
πως πάει, δεν θα ξανάρθουν πια.
Πως χάθηκαν για σένα, για πάντα.
Έρχονται ανάλαφρες κι αποκαλυπτικές
σαν κορίτσια σε καλοκαιρινή παραλία
σαν κύματα που ταξίδεψαν όλο τον κόσμο
μόνο και μόνο για να σβήσουν στα πόδια σου.

Έτσι έρχονται οι λέξεις. Από μόνες τους.
Σαν σύννεφα αιφνίδια, γεμάτα βροχή.
Σαν αστραπές λίγο πριν την καταιγίδα.
Και γίνονται κείμενα και γίνονται εικόνες
και παίρνουν οι λέξεις τη μορφή όλων
εκείνων που έφυγαν και χάθηκαν για πάντα
μόνο και μόνο για να ξαναγυρίσουν έτσι.
Σαν λέξεις, ολόφωτες από αναμνήσεις.

Το δείπνο 
Πάντα το πιάτο σου απέναντι στο δικό μου .
Χρόνια τώρα. Σβήνω το φως για να σε βλέπω καλύτερα.
Ανέγγιχτη η σούπα σου όπως κάθε βράδυ και κανένα ψίχουλο.
Δεν πεινάς πια …

Ο ακάλυπτος
Τα λίγα δέντρα του ακάλυπτου και η αφρόντιστη του βλάστηση είναι η ζούγκλα μου. Με φωνές αγριμιών μέσα στην τροπική νύχτα και ήχους παράξενους ξεχασμένων ραδιοφώνων. Με τους καυγάδες ή τους ερωτικούς αναστεναγμούς γάτων και ανθρώπων. Με τις δεκαοχτούρες να κλαψουρίζουν το μεσημέρι και τα νυχτοπούλια το βράδυ. Με τα σπουργίτια το χάραμα. Με το κλάμα ενός μωρού μέσα στην πιο βαθιά νύχτα.
Μ’ ένα ξυπνητήρι που χτυπάει μάταια επί ώρες χωρίς να ξυπνάει κανέναν. Σαν μουσική από τον κάτω κόσμο.
Σκέφτομαι τρυφερά την μέρα που δεν θα χρειάζομαι ούτε κι εγώ μια τέτοια μουσική …
Ή πως μια ανάλογη μουσική θα πει κάποτε με ακρίβεια ό τι χρειάζεται να ξέρει κανείς πια για μένα.
Φωτογραφία: Πίνακας του Μόραλη για την ποιητική συλλογή της Ιωάννας Τσάτσου “Χρόνος”. Φιλοτεχνήθηκε το 1981 και δωρήθηκε στον Βασίλη Φωτόπουλο.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr