Ωραιοζήλη Τζίνα Δαβιλά

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

& PANE DI CAPO ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ- ΑΡΧΟΝΤΙΚΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ

Catering-Συνέδρια-Γάμοι-Βαπτίσεις-Εκδηλώσεις

Απ.Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στ.Διαγόρας)-Ρόδου-Λίνδου (ΙΚΑ)-Λεωφ.Κρεμαστής-Πηγές Καλλιθέας (Μάϊος-Οκτώβριος)

Το σπουδαιότερο δώρο σε άνθρωπο…

…η  προσευχή για τον συνάνθρωπο, τον φίλο, τον σύντροφο, τον γονιό, το παιδί, τον γιατρό, τον άνθρωπο

Η προσευχή. Είναι ο χρόνος, η ικεσία, η σκέψη, η φροντίδα, η στοργή, η αγωνία. Για να είναι καλά, για να θεραπευτεί, για να κερδίσει τη ζωή, για να κερδίσει τους αγώνες που μοιάζουν χαμένοι.

Η προσευχή. Η προσευχή.

Πριν από λίγες μόλις ημέρες, ο συμφοιτητής μου και παντοτινός φίλος, ο Παναγιώτης, μου έστειλε ένα κομποσκοίνι με πενήντα κόμπους που έφτιαξε ο ίδιος για το χέρι μου. Δώρο από χέρι σε χέρι. Κάθε κόμπος και μια προσευχή “Υπέρ υγείας Γεωργίας,…”. Την είχα ανάγκη αυτή την στοργή, την ένοιωσα πολύ έντονα τους τελευταίους αγωνιώδεις μήνες που με την πολύτιμη αρωγή των γιατρών μου πολεμήσαμε ένα καρκινάκι.

Ένοιωσα ευλογημένη γιατί έτσι είμαστε εμείς οι θεολόγοι. Μια χούφτα συμφοιτητών στη Θεολογική της Αθήνας πριν από τριάντα και πλέον χρόνια βρεθήκαμε κάτω από αντίξοοες και στενάχωρες συνθήκες ξανά μαζί, συναισθηματικά, νοητικά, ψυχικά  σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που τρέχαμε στο κτήριο της σχολής και στο ινδιάνικο καφέ και στις ντίσκο και τα ρεμπετάδικα και στις εκδρομές στο Πήλιο και τη Μονεμβασιά. “Και παρόλο που παντρεύτηκες, ρε φιλενάδα, και έχασες τις μεγάλες μας εκδρομές στο εξωτερικό, είναι σαν να ήσουν πάντα μαζί μας, σαν να μην πέρασε μέρα, σαν να είμαστε όλοι μαζί και τώρα που συνέβη αυτό πάλι είμαστε όλοι μαζί”, μου είπε ο Παναγιώτης στο τελευταίο τηλεφώνημα μας. Και είναι αλήθεια. Οι συμφοιτητές μου, η παρέα μου από το πανεπιστήμιο, οι φίλοι, οι συμμαθητές μου από το σχολείο, ήταν όλοι εδώ, ΕΔΩ! Με τηλεφωνήματα, με μηνύματα, με την “Εξομολόγηση” στο χέρι και πολλή αγάπη. Η Κατερίνα, ο Νίκος, η Μαρία, η Γεωργία, ο Στέλιος, η Ματζούφα, η Αγγελική, ο Στέφανος, ο Χρήστος, η Νικολέττα μου, η Κατερίνα, η Χαρούλα… ήταν όλοι τους δίπλα μου. Δώρο μονάκριβο. “Εκεί θέλω να γυρίσω, αν είναι να πάω πίσω στον χρόνο, στην Γ Γυμνασίου και στα φοιτητικά μου χρόνια” έλεγα τις προάλλες σε ένα κορίτσι-ρομπότ. “Θα περιμένεις μια καρτούλα τις επόμενες ημέρες”, μού είπε ο Παναγιώτης, ο Σμιρνόφ από την Αρκαδία.

Και η καρτούλα ελήφθη και ήρθε τη στιγμή που το ωραιότερο δώρο ξαναστόλισε τον κήπο της ψυχής μου με ένα ακόμη λουλούδι από τους ανθρώπους που είναι άνθρωποι, με ψυχή, με καρδιά, με τρυφερότητα, με στοργή, με Θεό μέσα τους και όχι ντουβάρια που τρώνε, πίνουν, αφοδεύουν, κοιμούνται, χωρίς καμία συνείδηση, χωρίς κανένα ευγενές συναίσθημα. Ντουβάρια.

Πλάι στον Παναγιώτη, στον Γιωργάρα, στην Κική, στον Γιώργο, στον Πάνο, την Μαρίνα, την Αλίκη, τον Κωστή, την Εβίτα, την Ειρήνη και την Βαλεντίνη, την Ρηνούλα και τον Στέφανο, τον Φώτη, την Αννούλα, τη Μαρία, τον Άλκη, τον Γιάννη, τον Αναστάση, την Τούλα και τον Μιχάλη (που φρόντισαν και τους σκύλους μου και το σπίτι μου όσο έλειπα), τον γιό μου, τη Λαμπάδα, την μητέρα μου, την πεθερά μου, την αδελφή μου και την ανιψιά μου, την ηγουμένη μας. Και σε όσους έμειναν αθόρυβοι, αλλά γεωργοί και ανθοδότες του κήπου μου.

Εκεί που άλλοι με κακία ξεστομίζουν “σκάσε να ησυχάσουμε…” και άλλα “διαμάντια” της ντροπής για την ανθρώπινη φυλή, οι αληθινοί άνθρωποι, τα γνήσια παιδιά του Θεού, σαν γνήσιοι επίγονοι του Αλβέρτου Σβάϊτσερ*, προσφέρουν το ακριβότερο δώρο: την προσευχή για τον άλλο. Δεν την χρωστούν, ούτε στον εαυτό τους, ούτε στον άλλο άνθρωπο, όμως βροντοφωνάζει τη στόφα ανθρώπου. Αυτή την σπάνια που θα σώσει τον κόσμο από τη μοχθηρία και την ηλιθιότητα.

Καλό Ιούλιο, εκλεκτές και εκλεκτοί.

Με υγεία και καλοδεχούμενα τα δώρα ανθρωπιάς. Τα άλλα “δώρα” ας μείνουν μακρυά από εμάς. 

4 Ιουλίου 2021

• Αλβέρτος Σβάιτσερ: Γιατρός, Φιλόσοφος, Θεολόγος, Μουσικός, Ιερέας, ο “Άγιος” του 20ου αιώνα (διαβάστε περισσότερα)