Παλιότερα σταματούσε ο κόσμος όταν γινόταν πόλεμος σε ζωντανή μετάδοση (πχ Καταιγίδα της Ερήμου) ή όταν συνέβαινε το απίστευτο στις ΗΠΑ (πτώση δίδυμων πύργων).

Η τηλεόραση σε ακινητοποιούσε αφού πάγωνε ο χρόνος και το συμβάν εγκαθίστατο στον μικρόκοσμο του καθενός, στον ψυχισμό του.

Σήμερα με την αστραπιαία ιντερνετική ταχύτητα, το συμβάν είναι σημείο : απλά το σκρολάρεις και προσπερνάς την ιστορία νιώθοντας παράλληλα ότι «συμμετέχεις».

Η έκσταση της επικοινωνίας και την μόνιμης σύνδεσης, η προσομοίωση του θεαματικού, εκτοπίζει και ταυτόχρονα απωθεί για τα υποκείμενα τον θάνατο.

Κάλλιστα μπορεί να γίνει πυρηνική επίθεση στην Μέση Ανατολή και εμείς να συνεχίσουμε να τρώμε σούσι εκείνη την ώρα στις ευρωπαϊκές μας πόλεις.

Δεν είναι δηλαδή καθόλου απίθανο να γίνει ορατό κάπου το ολέθριο συμβάν, να γίνει δηλαδή θέαμα στα δίκτυα, και να μην κλειστεί η ανθρωπότητα στα σπίτια της, όπως με τον ιό που ήταν αόρατος

Ο σημειοκαπιταλισμός του smartphone, που καταλήγει στην παλάμη μας, βρίθει ενός παράδοξου φαινομένου : εκτοπίζει μακριά τον θάνατο ενώ πρώτα μεταφέρει πολύ κοντά το συμβάν που τον προκαλεί.

Συμπέρασμα ; Θα συμβούν ακόμη πολλά στον κόσμο ενώ εμείς θα συνεχίσουμε τον βίο της απ-αλλοτριωμένης εκδοχής μας…