Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Στο ξύλινο πάτωμα άφησα το ίχνος της παρουσίας μου. Το πάτημα μου ελαφρύ. Κομμένη η κίνηση μου ανάμεσα στα έπιπλα. Κρεββάτι. Καρέκλα γραφείου. Γραφείο και πίσω στο κρεββάτι. Μικρό κομοδίνο με πορτατίφ παιδικό. Ντουλάπα. Βιβλιοθήκη τοίχου. Συρταριέρα με καθρέφτη. Στέκομαι. Καθρεφτίζομαι για λίγο . Με εξετάζω με περιέργεια μικρού παιδιού. Μου κάνω αστείες γκριμάτσες. Με φαντάζομαι μεγάλη. Η πόρτα απέναντι. Το παράθυρο απέναντι από την πόρτα.Ένα μικρό φινιστρίνι ζωγραφισμένο με λουλουδάκια ομορφαίνει τον έξω κόσμο μου πέρα από το βουνό που γεννά τον ήλιο μου κάθε πρωί.

Ο ήχος των βημάτων μου στο δωμάτιο πάντα θα με προδίδει. Θα προδίδει την θέση μου ίσως και την πρόθεσή μου.
Να φύγω; Να μείνω; Δεν ξέρω.

Προσπαθώ να ξεγελάσω το ξύλινο πάτωμα. Περπατώ ξυπόλυτη.
Προσπαθώ να το εκνευρίσω…Φορώ τα πιο βαριά μου παπούτσια.
Προσπαθώ να το πονέσω. Φορώ τα πιο μυτερά μου τακούνια.

Δεν το νοιάζει ό,τι κι αν κάνω. Ξέρει πως δεν έχω την δύναμη να το νικήσω. Είναι σαν να με κοροϊδεύει ακόμα κι όταν το κοιτάζω με λύπηση,  όταν το βλέπω  πληγωμένο βαριά, έτσι παραμελημένο. Γεμάτο πληγές και χαρακιές. Σαν μαχαιριές τόσο βαθιές που περιμένεις να δεις το αίμα του να τις γεμίζει. Να τρέχει σε αυλάκια λεπτά που απλώνονται  σαν τις ρίζες ενός δέντρου.

Αλλά δεν είναι παρά σκούρα αυλάκια σε στέρεη άμμο. Μιά  μόνιμη άμπωτη που έκανε την νωπή άμμο σκληρή σαν τον βράχο. Επίπεδη σαν την γη πριν την νικήσει η γνώση. Σαν μιά παγωμένη λίμνη που δεν θα ξεπαγώσει ποτέ και έχει κλείσει για πάντα όλη την ζωή στο νερό κάτω από τους πάγους της.

Τα ψάρια κολυμπάνε απελπισμένα και κοιτάζουν από πάνω τους  να περπατάνε άνθρωποι και να μην τα κοιτάζουν καν. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ.

Το ξύλινο πάτωμα τρίζει σε κάθε μου ανάσα. Μετράει τις αναπνοές μου μ΄αυτόν τον μονότονο τρόπο  και με κάνει να φοβάμαι να ζήσω. Ανάσανε. Ανάσανε…

Κουκουλώνομαι με το πάπλωμα και ανασαίνω μέσα του. Ο αέρας τελειώνει γρήγορα εκεί μέσα. Θέλω να σηκωθώ και μετράω από μέσα μου τα βήματα που πρέπει να κάνω ως την πόρτα. Μετά τα σκαλοπάτια, ξύλινα κι αυτά. Στον κάτω όροφο το παγωμένο μάρμαρο με υποδέχεται ψυχρά. Πόσο αστείο.

Πίσω στο δωμάτιο  τη νύχτα σημαδεύει το ρολογάκι του κομοδίνου. Τακ τακ τακ τακ. Ένα ποτήρι νερό στάζει στο πάτωμα και φτιάχνει πάνω του διάφανες  μπαλίτσες από το τίποτα. Σαν τα φιλιά που στέλνω στο αέρα.

Και δεν μπορώ ούτε στον αέρα να στέκομαι, ούτε κάτω από το νερό να αναπνέω σαν τα ψαράκια της παγωμένης λίμνης. Πρέπει να σταθώ στο ξύλινο πάτωμα και να μάθω να το αγνοώ. Να το εκδικούμαι χωρίς να πονάω και γω μαζί του.

Αυτό μπορεί να επιδιορθωθεί. Αυτή είναι η δύναμή του. Αυτό το κάνει διαφορετικό από μένα. Πιό δυνατό. ‘

«Πρέπει να μάθεις από το ξύλινο πάτωμα», ψιθυρίζει μια φωνούλα μέσα μου. «Να κλέψεις από τα κόλπα του για να μπορέσεις και συ κάποτε να επιδιοθώνεσαι μόνη σου. Για να αντέξεις. Αλλιώς θα γίνεις σκόνη και θα χαθείς εκεί έξω, εκεί  που  φυσάει δυνατά και που η πρώτη βροχή θα σε κάνει λάσπη και θα χαθείς στα έγκατα της γης για πάντα.»

Στο τέλος ο ύπνος έρχεται. Δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς.

Με το ξύλινο πάτωμα θα κάνουμε ανακωχή. Μέχρι το επόμενο πρωί. Τότε που θα διαπιστώσω πως όλα ήταν ένα όνειρο. ΄Ενα κακό όνειρο που τελείωσε.

Ξημέρωσε.

Κατεβάζω τα πόδια μου από το κρεββάτι αργά αργά. Πρώτα το δεξί μετά το αριστερό, πάνω στο χαλί που κρύβει το ξύλινο πάτωμα για να μην ακούγεται τίποτα.

Ούτε ψίθυρος πια.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr