DELIVERY  2241003600  8:00-16:00 & 19:00-22:00

Ο Κωνσταντίνος Μεϊντάνης  είναι Απόφοιτος Κλασικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ,  καθώς και του King’s College και Birkbeck College του Πανεπιστημίου τού Λονδίνου. 

Αλλά πού θά εισαι τη στιγμή που θα ’ρθει

εδώ σ’ αυτό το θέατρο το φως;

(Γ. Σεφέρης, Τρία Κρυφά Ποιήματα. «Επί

Σκηνής», ΣΤ’)

     Η έννοια της «τραγικής ειρωνείας», όπως την (προσδι)όρισε με τον δικό του καθοριστικό τρόπο για την Αρχαία Ελληνική Τραγωδία ο Αριστοτέλης, σήμερα προσλαμβάνει και μιαν άλλη, πικρότατα ειρωνική, διάσταση.

     Αν «Ηθοποιός σημαίνει φως», όπως θ’ ακούγεται, πάντα διαυγέστατη η «φωνή» του Δημήτρη Χορν σ’ αυτά τα λόγια αλήθειας για την «επί σκηνής ποίησιν ήθους», έπρεπε, δυστυχώς, να σβήσουν τα «φώτα της σκηνής», να ξηλωθεί απότομα η χρυσοκόκκινη αυλαία, και να πέσει ανελέητο το Φως της Αλήθειας πάνω -και μέσα- στο Σκοτάδι των «Παρασκηνίων». Για ν’ αποκαλύψει πώς, και πόσο συχνά, πίσω από την «ποίηση» κρύβεται η Οίηση της χαμέρπειας, και πίσω από το «ήθος» έρπει η Αήθεια της προκλητικής Απόκλισης.

     Η Τέχνη, και ειδικά η Τέχνη του Θεάτρου, είναι μια Εικόνα, άλλοτε ιδεατή και άλλοτε σπαρακτική, και ένα Σχόλιο, άλλοτε διδακτικής επίνευσης και άλλοτε καταδικαστικής αυστηρότητας, της ίδιας της Ζωής. Της Ζωής, τόσο στο δυσπροσέγγιστο Μεγαλείο της όσο και στην ντροπιαστική Μικρότητά της. Γιατί Ζωή νοείται, και υφίσταται, μόνο με τον Άνθρωπο ως πρωταγωνιστή της…

    Στην Τέχνη -όπως και στη Ζωή- εκείνο που δίνει νόημα και αλήθεια καί στις δύο είναι η Ψυχή και το ανέσπερο Φως της.

    Γι’ αυτό, άλλο είναι ο Ηθοποιός και άλλο ο Υποκριτής. Πίσω από το «προσωπείο», θεατρικό ή όποιας άλλης μορφής (μορφασμού, ή και τερατώδους παραμόρφωσης), κρύβονται πάντοτε η Ευτέλεια, η Μετριότητα, και το Ψέμα.

    Το Πρόσωπο, αντιθέτως, δεν κρύβει. Δείχνει, «εμφαίνει» την Έκφραση της Αλήθειας. Γιατί, η Προσωπικότητα είναι Γνησιότητα Ήθους και Ειλικρίνειας. Γι’ αυτό και δεν χρειάζεται ούτε φώτα, ούτε προβολείς, ούτε ψιμύθια. Είναι ατόφια Ολότητα δυναμικής, συχνά και οδυνηρής, Εντελέχειας.

    Είναι πικρό, όπως κάθε «ἐπίγνωσις ἀληθείας» πέρα από βολικές (ή αιολόβουλες) υπεκφυγές, να βλέπεις κάποια στιγμή -… «Σάν ἔξαφνα, ὥρα μεσάνυχτ’, ἀκουσθεί ἀόρατος θίασος νά περνᾶ…»- πόση φτήνια Αήθειας φανερώνονται να κουβαλούν μέσα τους κάποιοι που «κάνουν τέχνη», επειδή δεν αντέχουν την εικόνα του «προσώπου» τους – στην απάνθρωπη παραμόρφωσή του.

Το Πρόσωπο είναι -πάντοτε, και για όλους ανεξαιρέτως- το πιο αποκαλυπτικό κάτοπτρο του Ήθους της Ψυχής. Αυτή η Έκφραση Φωτός, ανυπότακτη, και πέρα, από την θρασύδειλη δύναμη του Σκοταδιού…

«… δι᾽ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».

(Αριστοτέλους, «Περί Ποιητικής», 1450b)