Κωστής Μακρής

Τι είναι η «συγκίνηση»;

Τι σημαίνει «συγκινούμαι»;

Όσοι και όσες χορεύουν μαζί, κινούνται δηλαδή μαζί, εθελοντικά, αυθόρμητα ή προγραμματισμένα, συγχρονισμένα και ομοθυμαδόν υπό τους ήχους κάποιας μουσικής ή τραγουδιού, συγκινούνται;

Όσες και όσοι περπατούν μαζί, παρελαύνουν, συλλαλούν ή διαδηλώνουν, κινούνται δηλαδή προς την ίδια κατεύθυνση και με όμοιο σκοπό, συγκινούνται;

Όσες και όσοι στέκονται μαζί απέναντι σε ένα τοπίο, κτίσμα, καιρικό φαινόμενο, έργο τέχνης, ακίνητοι και το θαυμάζουν επειδή τους αρέσει να στέκονται ακίνητοι και να θαυμάζουν το ίδιο πράγμα, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι ακίνητοι αλλά περιστρέφονται μαζί με την Γη και μάλιστα με ιλιγγιώδη ταχύτητα, συγκινούνται;

Όσες και όσοι διαβάζουν κάτι μόνοι τους, ακούν κάτι ―ένα κείμενο, ένα ποίημα, ένα τραγούδι, μια μουσική― μόνοι τους αλλά που τους θυμίζει κάτι που είχαν ακούσει μαζί με άλλους, συγκινούνται; Και γιατί συγκινούνται;

Όσοι και όσες αγκαλιάζονται, χαϊδεύονται, φιλιούνται, κάνουν έρωτα με κοινή συναίνεση και με εσωτερικής ανάτασης λαμπερή προσμονή, συγκινούνται; Και τι προηγείται και τι έπεται; Η συγκίνηση ή οι αγκαλιές, τα χάδια, τα φιλιά και η ερωτική συνεύρεση; Γίνονται όλα αυτά τα ζωτικά, πλούσια και ζωοφόρα, ζωτικά και πλούσια και ζωοφόρα χωρίς συγκίνηση;

Τι είναι η συγκίνηση;

Πώς γίνεται να συγκινούμαστε από μια εικόνα, έναν ήχο, μια μυρωδιά, μια συγκεκριμένη υφή υφάσματος ή την αφή ενός αντικειμένου, ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, μια λέξη συμπάθειας, αγάπης, τρυφερότητας, ενώ μένουμε ακίνητοι;

Και πώς γίνεται να μένουμε ασυγκίνητοι όταν όλα και όλοι γύρω μας κινούνται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες γύρω από τον άξονα της Γης, και η Γη γύρω από τον Ήλιο και το πλανητικό μας σύστημα γύρω από δεν ξέρω-γω-τι-άλλο και όλος ο Γαλαξίας μας να κινείται προς-τα-πού-δεν-ξέρω και ούτε μια στιγμή να μην ησυχάζει όλο αυτό παρ’ όλο που κάποτε είπε η Μαφάλντα «Σταματείστε την Γη να κατέβω» ―να πάει πού;― και πολλές και πολλοί είχαμε γελάσει και συγκινηθεί αλλά η Γη δεν σταματάει και δεν μπορούμε να κατεβούμε άμα δεν μας αρέσει αλλά το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ανιχνεύουμε την συγκίνηση όπου υπάρχει και να την κάνουμε κομμάτι τής ζωής μας μήπως και κάπως ομορφύνει το πράγμα και αντί να λέμε «Σταματείστε να κατέβω» ―να πάμε πού;― να συνεχίζουμε τον όχι τόσο εύκολο, όχι πάντα χαρούμενο, όχι πάντα δίχως πόνο, όχι και τόσο φανερό χορό με όλους και όλα πάνω στον πλανήτη μας και να συγκινούμαστε με όσες και όσους κάνουν περίπου τις ίδιες κινήσεις με εμάς σε κάτι, για κάτι ή προς κάτι που μας προκαλεί συγκίνηση όπως ένα χαμόγελο, ένας καλός λόγος, μια πράξη καλοσύνης αν όχι προς όλους και όλα ―κάτι που είναι θεϊκά δύσκολο―, τουλάχιστον προς όσους και όσα νομίζουμε ή ελπίζουμε ότι κινούνται μαζί μας και έτσι να συγκινούμεθα· κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κι ας μην μπορούμε να ορίσουμε κατά βάθος τι είναι η συγκίνηση. 

03 Ιανουαρίου 2021

Εικόνα: Ο χορός. (Πίνακας τού Γάλλου ζωγράφου Ανρί Ματίς (πλήρες όνομα Henri Émile Benoît Matisse, 31 Δεκεμβρίου 1869 – 3 Νοεμβρίου 1954)

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr