Δημήτρης Κατσούλας

Τα κύματα, είτε χειμώνας είν’ αυτός είτε καλοκαίρι ή όποια άλλη εποχή του χρόνου έχουν μαμά τη θάλασσα. Άλλοτε εμφανίζονται ως ατίθασα, κακομαθημένα και ανυπάκουα μερικές δε φορές και συγκεκριμένα κάνα δυο τρεις μήνες του καλοκαιριού ηρεμούν και γίνονται φρόνιμα όπου ακίνητα σχεδόν περπατούν καβάλα στη ράχη της μαμάς τους θάλασσας.

Γεννιούνται χειμώνα, περνούν τη σύντομη εφηβεία τους ξανά χειμώνα κι αρχίζουν να ορθώνουν το ανάστημά τους προσπαθώντας να αποκοπούν από τη μαμά θάλασσα και να ταξιδέψουν μακριά, πολύ μακριά μέχρι εκεί που να μη τα βλέπει κανείς αλλά η μαμά πονόψυχη ως είναι τους τάζει είτε ζεστά καλοκαίρια κάπου στην Αλόννησο ή παγωμένες παραλίες στην Ισπανία για να τα κρατήσει κοντά της. Τους λέει παραμύθια καθόσον χρόνο είναι μικρά ότι τάχα εκεί που θα κάνουν την επίσκεψή τους θα συναντήσουν στη στεριά τον φύλακα και φρουρό που δεν θα τους επιτρέπει να προχωρήσουν πέρα από κάποιο σημείο επιστρέφοντας πάντα τα κύματα-παιδιά στη μαμά η οποία περνώντας τα χρόνια θωρεί τη φορεσιά της να ξεφτίζει καθημερινά, να τρίβεται από τις πολλές επισκέψεις στη στεριά, στην αμμουδιά, στα βότσαλα και στα βράχια εξαπολύοντας συνεχώς λευκές μολότοφ με τους αφρούς τους τους πελώριους και θυμωμένους.

Όπως δείχνουν τα πράγματα, βέβαιο είναι ότι ο επόμενος καθολικός ξεσηκωμός – η πραγματική επανάσταση δηλαδή – θα γίνει στις ακρογιαλιές και μάλιστα ανεξαρτήτως εποχικών και καιρικών συνθηκών.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr