Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Ομορφιά και ασχήμια. Μία χαμένη μάχη σε έναν αιώνιο πόλεμο;

Με την εμμονή του Καρλ Λάνγκερφελντ για την ομορφιά ή μάλλον, με την απέχθεια του προς την ασχήμια θα ασχοληθούν οι ψυχολόγοι. Εγώ πάντα θα χαζεύω κάτι που στα μάτια μου μοιάζει μοναδικό, αν και πάντα θα σταματάει η κυκλοφορία για να περάσει τον δρόμο μια “δίμετρη καλλονή”… όσα στερεότυπα κι αν περιέχουν αυτές οι δύο απλές λεξούλες…
Η ομορφιά, όπως και να το κάνεις, είναι κάτι σαν διαβατήριο…Βέβαια κανείς δεν σου εξασφαλίζει την ευχάριστη παραμονή στον εξωτικό προορισμό. Ούτε καν την ασφαλή επιστροφή στην βάση σου.

Κάποτε άκουγα τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο να περιγράφει την συνάντησή του με την Αντζελίνα Τζολί. Στην ερώτηση που του έκαναν, αν είναι πραγματικά τόσο όμορφη κι από κοντά, εκείνος απάντησε «είναι τόσο όμορφη που καταντά αηδία». Εννοώντας προφανώς πως τόση τελειότητα καταντά υπερβολή!

Η Αντζελίνα  είχε προφανέστατα το διαβατήριό της στο τσεπάκι της από γεννησιμιού της, θέμα τύχης, θέμα μοίρας, όπως και να το πω είναι οφθαλμοφανές. Είναι γεγονός πως το μάτι κάθε φυσιολογικού ανθρώπου θα προτιμήσει να σταθεί στην εικόνα που τον ευχαριστεί και δεν τον ενοχλεί. Tώρα, το πόσο θα μείνει είναι άλλο θέμα. Μια ταινία κρατάει πόσο, μιάμιση, δύο ώρες το πολύ.

Πολύ χοντροκομμένη θεωρία, θα μου πείτε, αλλά είναι η αλήθεια.  Εντάξει, το DNA στην περίπτωση της σταρ ίσως να το παράκανε και η σπανιότητα της ομορφιάς της να κλωτσάει λίγο περισσότερο γιατί το μάτι συνηθίζει επίσης και στον μέσο όρο. Εκεί που ανήκουμε οι περισσότεροι άλλωστε. Συν την εποχή, που επιβάλλει τα δικά της πρότυπα και την κοσμετολογία, που τα βελτιώνει έναντι βεβαίως καθόλου ευκαταφρόνητου αντιτίμου. Δηλαδή…όποιος έχει τα γένια, έχει και τα χτένια.

Πηγαίνοντας από υπερβολή σε υπερβολή, η αλήθεια είναι πως δεν μας βγάζει πουθενά. Αλλά οφείλω να το αναφέρω.  Και ποιος δεν ταυτίστηκε με τον καημένο τον Κουασιμόδο που και μόνο με την ιδέα του μπούλινγκ που θα έτρωγε στην εποχή μας φρίττω! Σε τέτοιες περιπτώσεις μιλάμε για κουκιά μετρημένα.

Στην Αρχαία Σπάρτη πάλι είχαν την χαράδρα του Καιάδα και case clossed. Αν φυσικά ίσχυε ο μύθος. Το αρχαίο ελληνικό κάλλος, ξακουστό, και μόνο για τον καημένο τον Σωκράτη έχουμε ακούσει ξεκάθαρους χαρακτηρισμούς για την εμφάνισή του, αλλά η ζυγαριά έγειρε προς το πνεύμα του οπότε στην περίπτωση αυτή η μάχη με την ασχήμια ήταν χαμένη από χέρι.

Τώρα, για τον μέσο όρο των ανθρώπων, το τί είναι όμορφο και τί χαρακτηρίζεται άσχημο είναι μεγάλη ιστορία με πολλούς και μεταβλητούς παράγοντες. Εμένα προσωπικά ό,τι με συγκινεί το θεωρώ όμορφο.  Αλλά στην εποχή μας, την εποχή της εικόνας, τα πράγματα είναι περίπλοκα, για να μην πω…κατευθυνόμενα. Και είναι πραγματικά λυπηρό να βρίσκονται άνθρωποι που δυστυχούν στην ζωή τους επειδή έχουν πέσει θύματα αυτής της εικόνας της τελειότητας. Της απατηλής τελειότητας.

Διαβάζοντας μιά συνέντευξη του Καρλ Λάνγκερφελντ στο Vice στάθηκα σε ένα κομμάτι της που εξηγούσε γιατί δεν κάπνισε ποτέ. Έλεγε ανάμεσα σε άλλα, όλο περηφάνια που με δυσκολία έκρυβε,  πως δεν είχε κανενός είδους εθισμό, δεν είχε πάρει ποτέ του ναρκωτικά και δεν κάπνιζε. Ανέφερε πως η μητέρα του ήταν μανιώδης καπνίστρια και όταν στα 14 του προσπάθησε να καπνίσει του είπε όταν τον είδε με το τσιγάρο πως είχε άσχημα δάχτυλα κι πως όταν καπνίζει φαίνονται περισσότερο.

Και μέσα σε αυτή την φράση ένιωσα τέτοια θλίψη γι΄αυτόν τον «βασιλιά της μόδας» με τα άπειρα χρήματα και το ιδιωτικό αεροπλάνο, που αγάπησε την γάτα του περισσότερο κι απ΄τους ανθρώπους, που δεν αγαπούσε τα παιδιά και δεν άντεχε να βλέπει γύρω του άσχημους ανθρώπους γιατί του χαλούσαν την αισθητική. Ενός ανθρώπου που αισθανόταν πως δεν άνηκε πουθενά ενώ μιλούσε άπταιστα τρεις γλώσσες και είχε δύο πατρίδες.

Να ξεκινάνε τελικά όλα από την παιδική μας ηλικία και να μας διαμορφώνουν, ή να μας καταστρέφουν ακόμα κι αν θεωρούμε τους εαυτούς μας νικητές της ζωής;

Στα «άσχημα» δάχτυλα που μιά μάνα εντοπίζει στο μονάκριβο γιό της και δεν παραλείπει να του θυμίζει, κρύβεται προφανέστατα η εμμονή του Λανγκερφελντ στο να φοράει πάντα γάντια και να μην δείχνει τα χέρια του. Και εδώ γεννιέται και η εμμονή του με την ομορφιά. Για να ευχαριστήσει την μαμά του, υποσυνείδητα, χτίζει έναν εαυτό καρικατούρα, μιά εικόνα τελειότητας που πίσω από τα μαύρα γυαλιά του κάνει αυτό που τον πλήγωσε περισσότερο και του έκανε αρχικά η ίδια του η μητέρα, το να κρίνει τόσο ωμά τους άλλους.

Πέρα από την ομορφιά, αυτό που λέμε κάλλος αδιαμφισβήτητο, αυτό που λέμε Αντζελίνα Τζολί (που ακόμα κι αυτό για μερικούς αμφισβητείται), η ομορφιά που βγάζει μάτι,  υπάρχει ένα ποτάμι που ρέει ασταμάτητα και κουβαλά φερτά υλικά από τα βάθη της ψυχής μας.

Ευτυχώς, η ομορφιά γύρω μας είναι κάτι άλλο. Και αναρωτιέμαι αν υπάρχει τελικά ασχήμια στην φύση ή είναι ένας όρος που αφορά αποκλειστικά τους ανθρώπους και τις αδυναμίες τους, ακριβώς επειδή δεν μπορούν να αντέξουν την τόση τελειότητα γύρω τους. Για την ακρίβεια δεν αναρωτιέμαι καθόλου. Είμαι απόλύτως σίγουρη.

Αν το καλοσκεφτείτε όλα τα άσχημα πράγματα γύρω μας είναι δημιουργήματα των ανθρώπων. Δεν θα πεις ποτέ ένα βουνό άσχημο, όμως θα πεις εύκολα τέρας ένα κακόγουστο σπίτι. Δεν υπάρχουν άσχημα ζώα ή λουλούδια εκτός κι αν επέμβει ο άνθρωπος και πάει να φτιάξει ένα τριαντάφυλλο …μπλε! Τα σύννεφα είναι πάντα όμορφα, όποιο σχήμα και χρώμα κι αν έχουν. Όλα τα σκυλάκια είναι όμορφα, ακόμα κι αυτά που κάποιοι θεωρούν άσχημα ( και σας βεβαιώ πως αυτό συμβαίνει μόνο σε ανθρώπους που δεν είχαν ποτέ κατοικίδιο). Ακόμα κι ένα φίδι, όσο κι αν μας ανατριχιάζει, είναι ένα τέλεια φτιαγμένο πλάσμα!

Και μεις στην πορεία της ζωής μας, όσο μεγαλώνουμε, όσο αλλάζουμε εικόνα μπροστά στους καθρέφτες της ζωής μας, μαθαίνουμε, ή τουλάχιστον πρέπει να μαθαίνουμε πως η ομορφιά (μας) έχει να κάνει με τον τρόπο που κοιτάζουμε τα πράγματα και με την μοναδικότητά τους.

Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύω τα δάχτυλα της μαμάς μου. Έκανε τα χέρια της γροθιές και εκεί μας μάθαινε να μετράμε τις μέρες του κάθε μήνα. Έτσι ξέραμε ποιος μήνας πήγαινε μέχρι τις 30 και ποιος μέχρι τις 31. Στο χέρι της μαμάς έλειπε ένα κοκαλάκι και στην θέση του είχε μια μικρή λακουβίτσα. Την αγαπούσα αυτή την λακουβίτσα. Αυτό ήταν η μαμά μου. Και αγαπώ τα χέρια της γιατί τα χέρια της είναι η μαμά μου.

Κοιτάξτε για λίγη ώρα τα δικά σας χέρια, τα δάχτυλά σας, με τις γραμμές τους, με τις ιδιαιτερότητές τους και αγαπήστε τα γιατί είστε εσείς. Κι αν μπορέσει και κάποιος άλλος να δει αυτό που και σεις βλέπετε στα δικά σας χέρια τότε αυτό είναι αληθινή ομορφιά.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr